‘Weimar’, maar dan véél groter.
Ideologisch bevlogen mensen lezen dit blog vermoedelijk niet. In elk geval niet consequent. Bepaalde bijdragen die hen bevallen mogelijk wel, maar goede kans dat ze snel afhaken als de inhoud van een bijdrage hen tegen de ideologische haren in strijkt. Recent heb ik het Nederlandstalige deel van dit blog ‘verwaarloosd’. De evidente reden is dat er buiten onze ‘badkuip’ véél gebeurde wat oneindig veel belangrijker is dan waar de ‘gemiddelde Nederlander’ zich druk over maakt. Niet alleen dat, maar voorzover die ‘gemiddelde Nederlander’ zich druk maakt over dezelfde onderwerpen die mij ‘dierbaar’ zijn, getuige mijn bijdragen, dan tappen ze uit een *volkomen* ander vaatje, en zijn ze niet geïnteresseerd in enige dialoog.
Dit blog wordt, vanaf het eerste begin, gekenmerkt door ‘Critical Thinking’. (De link naar de video stond eerder in een bijdrage die ik op het ‘In English’ gedeelte plaatste). Die niet-ideologische, niet-dogmatische, niet-consensus-gestuurde benadering is in mijn optiek van levensbelang, en de makers van die video zijn dat evident met mij eens. In een ‘gepolariseerde’ omgeving roei je aanvankelijk tegen de stroom in, en naarmate de ‘polarisatie’ toeneemt, wordt het op enig moment gevaarlijk. ‘Polarisatie’ valt uiteindelijk niet te herleiden tot een ideologisch standpunt in zijn ‘finale’ stadium. Socialisten, groenen, pseudo-liberalen, fascisten klonteren samen rond ‘thema’s’, waarbij ‘Kritische Denkers’ worden ingedeeld in het ‘vijandelijke kamp’.
Tegen die tijd heeft het voor de ‘Kritische Denker’ geen zin meer om er op te wijzen dat hij of zij gewaarschuwd heeft voor de uitkomst waar de ‘massa’ tegen te hoop loopt als het mis gaat. Indien hij of zij kan aantonen dat die waarschuwing inderdaad de deur uit is gegaan, wat onmogelijk is indien het ‘verbaal’ was in discussies of gesprekken, dan zijn er duizend-en-één ‘argumenten’ die de ‘massa’ kan gebruiken als excuus voor de keuze om er niks mee te doen. Het was niet ‘juist’ geformuleerd. Het ‘platform’ was niet geschikt. Of het was ‘toen’ nog niet relevant.
Dat laatste ‘argument’ heb ik hier al enkele malen tegen het licht gehouden. Ik, noch enige andere ‘Kritische Denker’ heeft een glazen bol die onthult op welk moment het totale bouwwerk in zal storten, als de koers niet wordt verlegd. Wat is de ‘laatste druppel’? In welke ‘vorm’ zal die zich aan ons ‘openbaren’? Wie geeft het laatste zetje? In die bijdragen onderstreepte ik dat ik met mijn waarschuwingen hoopte te bereiken dat we de koers voldoende zouden verleggen om die totale ineenstorting te voorkomen. Dat ik hoopte *ongelijk* te krijgen. En dat het mij er ook niet om ging om in dat geval ‘herkend’ te worden als de ‘ziener’ die tijdig waarschuwde. Hoe dan ook ‘teveel eer’, waar ‘Kritische Denkers’ op de schouders van ‘Reuzen’ staan. En mijn eigen ‘Denken’ is sterk beïnvloed door een enorme waaier van ‘Denkers’ elders, waarvan ik bruikbare inzichten ‘leende’ om dat ‘Denken’ te vormen, zonder mij te committeren aan de concepten die zij propageerden.
Het argument dat een waarschuwing ‘toen’ nog niet relevant was verwijst (onder andere) naar een fragment uit een boek van Hemingway, waarin iemand vraagt hoe zijn gesprekspartner failliet was gegaan. Die antwoord met: “Two ways. Gradually, then suddenly”. De suggestie daar is dat ’suddenly’ het gevolg was van een reeks ‘onfortuinlijke’ gebeurtenissen of keuzes. En op zeker moment is er geen houden meer aan. Voorzover het gebeurtenissen zijn die ons overvallen, de meteoriet die uit het ’niets’ kwam, hebben we pech. Maar waar het keuzes die ‘onfortuinlijk’ waren betrof die de opmaat vormden, die we namen ondanks waarschuwingen omtrent de risico’s, kunnen we alleen onszelf verwijten maken. Eén ‘onfortuinlijke’ keuze zal niet direct het faillissement inluiden, als regel, maar een hele reeks ‘onfortuinlijke’ keuzes leidt uiteindelijk tot een ‘Weimar’-uitkomst. (Bij een ‘War of Attrition’ lijkt het er lange tijd op dat er weinig aan de hand is, en dan ineens stort alles op een hoop. Een belangrijk verschil met een ‘War of Conquest’).
Faillissementen op lokale schaal zijn een alledaagse gebeurtenis. Een heel land dat failliet gaat komt veel minder vaak voor, maar de consequenties zijn hartverscheurend. Wie het oor te luister legt bij ‘consensus-economen’ zal daar vernemen dat een land ‘in feite’ niet failliet kan gaan, omdat het geld bij kan drukken om zo de schulden af te lossen. Dat is ‘technisch’ correct, maar dan krijg je dus ‘Weimar’ of ‘Zimbabwe’. Die spookbeelden kennen we, maar ‘consensus-economen’ leggen dan uit dat het ons niet gaat overkomen, omdat wij de ‘wereldhandelsmunt’ controleren. Dat is in laatste instantie (vooralsnog) de (Petro-) Dollar, en niet de Euro of het Britse Pond, maar we ‘liften mee’ door onze nauwe band met de Verenigde Staten.
In 2008 ging het bijna fataal mis. Krankzinnige hoeveelheden geld werden ‘bijgedrukt’ om het ’systeem’ te redden. Een ’systeem’ dat gestoeld was op het overeind houden van ‘systeembanken’, die ’Too Big to Fail’ waren, en zijn. Er waren ‘money managers’ die profiteerden, dankzij ‘innovatieve’ producten van banken die niks, maar dan ook helemaal *niks* te maken hebben met het faciliteren van nuttige productie. Puur ‘Casino’. Ik schreef destijds zelf dat ik niet alleen had gewaarschuwd, maar ook maatregelen had genomen om mijzelf te beschermen tegen de aankomende ‘Krediet Crisis’, ofschoon ik op principiële gronden had geweigerd te profiteren. Ook op het ‘In English’ gedeelte verwees ik recent naar een video van één van de meest succesvolle ‘money managers’, Ray Dalio, die waarschuwt voor nieuw naderend onheil. Onheil waarvoor ik op dit blog eveneens waarschuw. Een grotere klap dan ‘2008’, en voor Europa groter dan ‘Weimar’, vrees ik. Zeker nu het er op lijkt dat Trump en Putin elkaar ‘gevonden’ hebben, waarbij Putin nauw coördineert met China en India, en andere ‘BRICS’-landen, terwijl ‘Europa’ doordendert in de doodlopende steeg, en nog gas geeft.
Het is super-belangrijk om te beseffen dat degenen die zullen profiteren niet per definitie in het ‘complot’ zaten. Welk ‘complot’? Gewoon Stupiditeit. Niet willen luisteren. Druk zijn met ‘leuke dingen’, en ‘kom maar terug als….’. De ‘sleutel’ is hier de rol die ‘krediet’ heeft in onze westerse wereld. HIER een behoorlijk technische uitleg van een econoom waar ik al vaak genoeg naar heb verwezen, die geen ‘platform’ krijgt, omdat hij ‘vloekt in de consensus kerk’, wat niet wegneemt dat hij het grootste gelijk van de wereld heeft. Dat hij, en economische paria’s zoals hij, de ‘Krediet Crisis’ zagen aankomen, en ervoor waarschuwden, heeft ons niet beïnvloed. Eén van de redenen daarvoor die ik zelf nadrukkelijk onder de aandacht heb gebracht, was het onfortuinlijke ‘plan’ dat onze ‘leiders’ ontwikkelden om ons te ‘verrijken’ door Rusland en China aan ons te ‘onderwerpen’ middels economische sancties en oorlog. Een onzalig plan. En nu ook opzichtig een mislukt plan, met een prijskaartje waar je misselijk van wordt, als je bedenkt wat we allemaal hadden kunnen realiseren als we dat geld hadden geïnvesteerd. Laat mij onderstrepen dat *alle* partijen, op ‘Forum’ na, zich vierkant achter die oorlog, en daarmee impliciet achter dat plan hebben geschaard, ofschoon weinigen binnen die partijen zelfs maar gehoord hebben van dat plan, dat in 2019 zelfs werd gepubliceerd. (To Overextend and Unbalance Russia from Advantageous Ground). En dat is in zijn uitwerking dan Stupide, ongeacht het ‘IQ’ of opleidingsniveau van degene die zich erachter schaart. ‘Beste Bedoelingen’, maar Stupide. Ideologisch geparkeerd in een narratief dat is gestoeld op het kweken en onderhouden van vijandsbeelden. Alsof je zegt: ‘Weimar? Nou en?’ Ideologie is nadrukkelijk iets volkomen anders dan principe. Grensverschuivingen en gewapende interventie komen niet alleen veelvuldig voor, maar we zijn als regel degenen die het initiatief daartoe nemen. En zelden of nooit gemotiveerd door existentiële dreigingen voor onze eigen landen. Zouden we principieel zijn, dan waren we tevens consequent. Niet op het niveau van onderbuikgevoelens, sentimenten en passies, maar rationeel.
Wat ons nu in het gezicht staart, is de volledige onttakeling van Europa, indien wij volgas doorgaan met ‘Groene Wanen’, loyaliteit aan Zelensky, en andere reeds overleden projecten die niet renderen, en ook niet *kúnnen* renderen nu de tegenwind aanwakkert tot orkaankracht. Ofschoon defaitisme niet bij mij past, betekent het niet dat ik blind ben voor het gegeven dat de ‘massa’ zich op gezette tijden *behoorlijk* kan verslikken. En in zo’n periode is er, voorbij een bepaald punt, geen houden meer aan, en moet de hele met krediet gefinancierde ‘gifbeker’ leeg. En *dán* heeft Hemingway ook gelijk waar hij schreef: ‘The world breaks everyone and afterward many are strong at the broken places. But those that will not break it kills. It kills the very good and the very gentle and the very brave impartially. If you are none of these you can be sure it will kill you too but there will be no special hurry’. Maar we doen het zelf, en niet een of andere mysterieuze kracht. Dus kunnen we het ook níet doen.