Elke relatie is anders.
Niet alleen de relatie tussen partners-voor-het-leven, maar ook de relatie die we hebben met leveranciers, de werkgever, vrienden, en ‘de politiek’, ‘de overheid’, om er maar een paar uit te lichten. Er zijn mensen die alles samen met hun partner beslissen, in goede harmonie. In elk geval totdat de één iets anders wil dan de ander. In andere relaties is er sprake van een scherpe taakverdeling, en onderling vertrouwen dat het goed komt. Mijn eigen relatie is die van de scherpe taakverdeling. Het ‘brein’ van mijn vrouw werkt volkomen anders dan dat van mij. Voor sommige mensen is dat meteen een goed argument om niet eens aan een relatie te beginnen. Ik zie dat anders. Wij vullen elkaar aan, en door bepaalde taken ‘los te laten’, houden we allebei tijd over, waardoor we ‘netto’ een veel productiever leven hebben. Evident nadeel is dat als één van de partners wegvalt, de ander ‘onthand’ is. En in bedrijven kan dat soms de nekslag zijn.
Als het vertrouwen misplaatst blijkt, en de impliciete controle ontbrak, omdat je niet elke keuze samen maakte, heb je een conflict. Hoe ga je daarmee om? Blijkt degene die je het vertrouwen gaf een keer een misslag te hebben gemaakt, dan ligt dat anders dan in die gevallen waarin je partner je bedrogen en opgelicht heeft. Om teleurstelling over en weer te voorkomen, is het van belang dat je de ander door-en-door kent, en/of dat je beschikt over een onfeilbare intuïtie. Het ‘managen’ van de verwachting is belangrijk, en bij echt grote beslissingen is ‘inspraak’ wel het minimum. Bij ons sneuvelde de vaatwasser, een apparaat dat mijn vrouw als haar privé-bezit beschouwt, dat maar op één manier mag worden ingeruimd: Haar manier. Uitruimen doe ik, waarbij ik alles precies daar wegzet waar zij heeft bepaald dat het moet staan, waarna ik haar wakker maak met ontbijt-op-bed, en de dag begint.
Dus toen de vaatwasser kapot ging, en niet meer gerepareerd kon worden, zat ik al bijna in de auto om een nieuwe te gaan halen. In mijn beleving zijn er geen spectaculaire verschillen, en even neuzen in de ‘Consumentengids’, je eigen ‘stijlvoorkeuren’ invoeren, criteria voor de indeling meenemen, en een rondje langs de bedrijven die ze verkopen om te zien wat er actueel in de aanbieding is, en op welke termijn het geleverd kan worden, en kat-in-het-bakje. Een middagje ‘shoppen’, hooguit. Maar mijn vrouw dacht daar héél anders over. Dus ik liet het los. Na een week studeren op wat er op het internet allemaal te vinden was, en lokaal informatie te hebben ingewonnen bij een ‘vertrouwd adres’, had ze haar keuze gemaakt. Het werd een Bosch. Ik hoefde niet mee om bij de ‘vertrouwde leverancier’ de bestelling en levering af te spreken. Een half uur later was ze weer thuis. Het was een Siemens geworden………
Mijn domein omvat, onder andere, de auto. Ik moet mijn best doen om haar te interesseren, al heeft ze ‘wensen’ waar ik rekening mee moet houden waar ze zelf niet eens bekend mee is, maar waarvan ik weet dat ze er belang aan hecht. Wat ondermeer tot uitdrukking komt in haar ‘als hij maar start’-criterium. Dat heeft niets te maken met wel of niet starten, maar het moet niet te ingewikkeld zijn. Geen dik boek vol opties en instellingen. Maar voor een comfortabele reisauto, waar we de auto niet gebruiken voor de korte afstand, maar wel regelmatig ‘kilometers vreten’, waarbij ik zelf wel zekere ‘voorzieningen’ erg kan waarderen, kom ik niet thuis met een Dacia. Tegen de tijd dat ik weet wat ik wil, en na een proefrit te hebben gemaakt, ga ik de deur uit om bij de dealer te kijken naar het actuele aanbod, waarbij de kleur mij persoonlijk een zorg zal zijn. Dat is echter een ‘dingetje’ waar mijn vrouw nog wel een mening over heeft. Maar als ik de deur uitga om een Kia te kopen, kom ik niet thuis met een Alfa Romeo.
Hoe bedenkt een politieke partij, of de regering van een land het, dat ze de relatie met het volk goed kunnen houden door overal ‘samen’ over te beslissen? Bemoei je niet met mij! Ga iets nuttigs doen met je leven! Ik ben blij dat ik een partner heb met wie ik kan lezen en schrijven, ook al begrijp ik veelal niet hoe zij denkt, en andersom. En de relatie met vrienden blijft goed omdat zij anders zijn dan wij, maar we elkaar niet de hele dag proberen te ‘onderwijzen’ en keuzes proberen op te dringen omdat het zo gezellig is om alles ‘samen’ te doen op de meest kleffe manier. Voor sommige vrienden is dat wel een ‘cultuurschok’, waar andere vrienden nadrukkelijk in een bepaald ‘blikje’ passen. Zelfde opleiding. Zelfde inkomen. Zelfde werkkring. Er zijn van die ‘Volvo-clans’, waarin alle vrienden een Volvo hebben, of de ambitie hebben er ooit een te bezitten. Ik vind het heerlijk om in een land als de Verenigde Staten te ‘cruisen’ op een Harley, alleen, of met mijn vrouw achterop, wat zij ook ‘kicken’ vindt, en op de pleisterplaatsen waar die motorrijders zich laven doe ik gezellig mee, maar ik ben geen ‘Hells Angel’, en ik slaap niet in een ‘Swag’ naast mijn motor, en mijn vrouw zéker niet. Zelf kampeer ik nog wel als ik een traject van het Pieterpad loop, in mijn lichtgewicht tent, en ook buiten het seizoen, maar mijn vrouw slaapt in een bed, en niet op de grond. Zij selecteert de lokatie met het bed en de goede maaltijd, of ik doe dat, maar niet samen, want ik houd van ‘lokatie’, en zij leest alle ‘reviews’, waarbij ze scherp let op zaken waarvan ze weet dat ik er belang aan hecht. Ik kom nog wel eens bedrogen uit. Prima ‘lokatie’, maar het eten was waardeloos, en het bed om te janken. Maar wat een uitzicht! Wat was het een gezellige wijk! Of die rust!
Als u de voorkeur geeft aan ‘klef’, en ‘alles in overleg’, en ‘samen achter Oekraïne’, en ‘samen op weg naar de Groene Hel’, en ‘samen bij de Two Minutes of Hate’, ‘samen aan het wegdek gelijmd’, dan bent u hier niet aan het goede adres. Te benauwend, een rem op mijn creativiteit en productiepotentieel, en zonde van mijn tijd.