Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Kinderhand

Een kinderhand is gauw gevuld.

 

Op 15 oktober 1894 werd een in de Elzas geboren officier van het Franse leger gearresteerd en in staat van beschuldiging gesteld wegens spionage voor het keizerrijk Duitsland. Kort daarna werd hij uit zijn rang gezet, zijn insignes werden afgerukt, en zijn ceremoniële zwaard gebroken. 'Dood aan de Joden!', schreeuwde de enthousiaste menigte, die geen moment twijfelde aan het bewijs dat de man een verrader was. In 2006, honderd jaar nadat hij werd vrijgesproken, voornamelijk dankzij de tegendraadse Émile Zola, die een pamflet schreef dat wereldberoemd werd, 'J'accuse!', werd Alfred Dreijfus formeel gerehabiliteerd door de toenmalige Franse president Chirac.

 

De echte spion, die door Zola in zijn pamflet werd aangewezen, nam ongehinderd de benen, scheerde zijn snor af, en vestigde zich in het Verenigde Koninkrijk als correspondent voor een Franse antisemitische publicatie 'La Libre Parole', om daarna als 'Graaf de Voilemont' ook nog te publiceren in 'L'éclair'. Hij stierf vredig en in vrijheid ruim na de Eerste Wereldoorlog, in 1923, in het Engelse Harpenden. 

 

De hele kwestie veroorzaakte destijds, en daarna, behoorlijk wat opschudding, tot op de dag van vandaag, rond de film 'J'accuse' van Polanski. Lisette Lewin schreef over de verdeelde Nederlandse 'intelligentia' in die tijd het boek 'Schommelingen van het hart'. De rol van de 'intelligentia' kan niet genoeg worden benadrukt. Het van oorsprong Russische woord verwijst naar een sociale klasse binnen de maatschappij die de hoeder is van de cultuur in een land. Het is veelzeggend dat het Engelse 'intelligence' niet verwijst naar die slecht gedefinieerde klasse van kunstenaars, filosofen, bohemiens, geestelijken en leraren, maar naar de inlichtingendiensten. 

 

Met intelligentie als norm voor studieprestaties heeft het allemaal niks te maken. In sommige landen, zoals in Frankrijk, bestaat er nog altijd een sociale groep die wordt beschouwd als 'cultuurdragers', die op gezette tijden de degens kruisen in televisieprogramma's, kranten, tijdschriften en boeken. Ze zijn de smaakmakers van het publieke debat. Het simpele gegeven dat ze volop meningsverschillen hebben houdt hen scherp. Ze kunnen niet zomaar wat beweren, anonieme, gemaskerde getuigen opvoeren, nabestaanden mobiliseren om de publieke opinie te beïnvloeden bij processen, of 'onderzoekscollectieven' met een militaristische agenda nabouwen, en klokkenluiders negeren. Bij twijfel niet inhalen, want anders ligt je reputatie aan gruzelementen. 

 

In de Angelsaksische variant bestaat die traditie niet. Meningsverschillen zijn er gestileerde ontmoetingen, vol van theatrale overdrijving, pompeuze leugens, visuele effecten, en de laatste snufjes op het gebied van de manipulatie van het volk, met 'intelligence' als regisseur van het spektakel. Hier op mijn blog heb ik verschillende bijdragen gewijd aan dat curieuze fenomeen. Het Britse MI-6 dat via twee afgesplitste, formeel geprivatiseerde adviesbureaus bij de verkiezingen in de Verenigde Staten enerzijds Trump bediende ('Cambridge Analytica'), en anderzijds Hillary ('Orbis'). Er bestaat ook een 'Orbis' die wordt betaald door de 'Clinton Foundation' die zich bezighoudt met het ronselen en vormen van 'wereldleiders'. Soros en Koch die ogenschijnlijk ieder aan een eigen kant van het universum vertoeven, die samenwerken in het 'Quincy Institute for Responsible Statecraft'. Netanyahu en Ganz die hetzelfde willen, maar optisch rivalen zijn. De Verenigde Staten die op papier jacht maken op Al Qaida, maar de regeringsleiders die daar werk van maken, in Libië, Syrië, Irak, Iran, Rusland en China, een mes in de rug zetten, terwijl ze die groepen blijven voorzien van wapens en 'intelligence'. En overal strijden voor 'democratie' door die af te schaffen. 

 

Het behoeft geen betoog, naar ik hoop, dat mijn persoonlijke voorkeur uitgaat naar een permanente dialoog tussen 'cultuurdragers' die spitsroeden moeten lopen om niet uit te glijden. Het opzichtige Angelsaksische 'rollenspel', met vunzige trekjes, wisselende loyaliteiten door de noodzaak de waan van de dag niet uit het oog te verliezen, en op te passen dat je de hand niet bijt die je voedt, is zonde van mijn tijd en morbide. Het is om die reden dat ik mij ernstig zorgen maak over de snel toenemende goedgelovigheid in ons eigen land, gekoppeld aan 'gestroomlijnde' berichtgeving in de media, bij snel oplopende kosten voor dat theater die op geen enkele manier gedekt worden. 

 

Zonder een terugkeer naar een meer volwassen relatie met de realiteit is er niet overdreven veel hoop voor de toekomst. En dan benadruk ik dat de verloedering niet valt af te boeken op een of ander obscuur complot van almachtige lieden die ons knollen voor citroenen verkopen, en wilde plannen hebben. Het is eerder een vileine aandoening die maakt dat mensen die niet serieus zijn, maar wel levensgevaarlijk, omhoog worden gezogen in een systeem dat door decadentie is uitgehold. Het heeft meer te maken met een lust voor gevaar, dan met een uitgekristalliseerde strategie die het moet hebben van minachting voor het volk, dat zich als makke schapen naar het slachthuis laat voeren. 

 

Hoe vaak ik niet mensen spreek die mij toevertrouwen dat ze best wel wéten dat het allemaal nep is, maar dat je je er gewoon niet druk over moet maken, is inmiddels niet meer bij te houden. Ze leven in een 'schelmenroman', en genieten van de intriges alsof het allemaal niks met hen te maken heeft, en er geen kosten aan verbonden zijn. Ze geloven heilig in de rechtstaat, maar liggen er niet wakker van als er af en toe iemand ten onrechte van de flat wordt gegooid, zolang ze het zelf maar niet zijn. Ze zijn de eersten om democratie te verdedigen, maar steunen de coup in Oekraïne, in Bolivia, en de pogingen om in Venezuela, of Rusland het gekozen staatshoofd pootje te lichten. Ze eisen toegang tot de waarheid, maar als die het plot in hun 'romantische leventje' bederft, stoppen ze hun oren vol broccoli en ben jij de gebeten hond. 

 

Ze zien en horen 'beursanalisten', 'pratende hoofden' en politici je reinste wartaal uitslaan, maar vervolgens stemmen ze op die demente bejaarde, en kopen ze dat aandeel. Want ze hebben een eigen mening, maar ze willen er wel bij horen, en niks missen. Die institutionele schizofrenie gaat zo ver, dat ook 'intelligence professionals' wéten dat wat ze doen niet deugt, en een uitkomst zal hebben die volledig in strijd is met wat ze zeggen na te streven, maar ze doen het toch. 'Madmen running the assylum'. Lekker spannend!

Go Back

Comment