Wat is de oplossing?
Voor elk probleem is wel een oplossing. Maar sommige oplossingen brengen weer nieuwe problemen met zich mee. Dus voordat je een probleem te lijf gaat, zul je de vraag moeten beantwoorden of het de moeite waard is om het op te lossen. Hoe serieus is het? Dat speelt al helemaal als het niet jouw probleem is, maar dat van iemand anders. Je trekt het je aan, en daardoor naar je toe. Of je voelt je verantwoordelijk. Of je bent contractueel verplicht.
Om een probleem goed in beeld te brengen, moet je de context meewegen. Is het wel een probleem? Of is het een symptoom van iets anders? En is dat andere dan een probleem? Of hebben we het over een bijwerking? Op zich is het niet slecht om 'oplossingsgericht' te denken. Het is beter dan rond blijven tollen in een zich steeds verder uitdijend complex van elkaar overlappende argumenten en complicaties, waardoor er uiteindelijk niks gebeurt. Maar als je impulsief bent, of zonder verder ergens bij na te denken teruggrijpt op je standaard-oplossing, is er een niet geringe kans dat je van een schrammetje een dodelijke infectie maakt.
Op het internet trof ik HIER een gesprek tussen drie Russische intellectuelen, de Russische minister van buitenlandse zaken Lavrov, Dimitri Simes, die vijftig jaar in de Verenigde Staten werkte en Amerikaanse presidenten adviseerde, en voor Amerikaanse 'ThinkTanks' en publicaties werkte, en Vyacheslav Nikonov, politiek wetenschapper, en kleinzoon van Molotov, de minister van buitenlandse zaken onder Stalin, en zijn opmerkelijke Joodse vrouw, Polina Zhemchuzhina, over de geopolitieke problemen in onze huidige wereld. Ik sommeer u niet om er kennis van te nemen. Het gesprek appelleert niet aan een acuut probleem. Het gaat niet over de positie van een glibberige politicus, of de tranen van de 'Meilandjes'. Het gaat over de vraag of de oplopende spanningen zullen uitmonden in een gewapend conflict tussen nucleair bewapende grootmachten. Saai. Tot ze gaan schieten.
Op dit moment is het dus niet uw probleem, tenzij u zich het lot van de mensheid als geheel aantrekt, of u er zelfs verantwoordelijk voor voelt. Dat laatste niet direct, uiteraard. Maar wel in de zin van 'betrokken burger' die graag mee wil denken om een catastrofe te voorkomen. Omdat de oplossing alle conflictpartijen moet bevallen, is het onvermijdelijk dat we ons op de hoogte stellen van wat elke partij denkt. Je moet je verdiepen in de ander. Maar helaas zijn we daar in ons deel van de wereld niet sterk in. We gaan eerder steeds meer uit van ons eigen gelijk. Als Rusland of China, of welk ander land in de wereld dan ook, problemen heeft met onze sancties, en lukrake beschuldigingen, dan moeten ze maar bij zichzelf te rade gaan. De oplossing is simpel: Ze moeten gewoon leren luisteren!
U moet het mij maar niet kwalijk nemen, maar dan ben je 'kierewiet'. Je ziet ze vliegen. Dan ben je een product van de 'PR-school', die oplossingen verkoopt, maar niet kan bedenken wat die oplossing zou moeten zijn. En die ook net zo makkelijk de oplossing van de concurrent verkoopt. Net zo goed de 'Lockdown', als het opheffen ervan. Net zo makkelijk AstraZeneca als 'goedgekeurd', als 'levensbedreigend'. Net zo makkelijk 'pro-Omtzigt', als 'wegwezen'. Net zo goed 'Links' als 'Rechts'. Net zo makkelijk voor 'democratie', als voor neonazi's en salafistische koppensnellers. De oplossing is in alle gevallen hetzelfde. Als een 'Blij Ei' door het leven gaan, en meezwenken met elke trend.
Voor een deel zal het te maken hebben met conditionering. Een bescheiden 'attention span', en de behoefte om het 'spannend' te maken, zodat je niet in slaap sukkelt, omdat je na moet denken, inplaats van gedreven door de ene na de andere 'adrenaline-rush' oplossingen te bedenken die de illusie wekken dat je vol in het leven staat. Dat je 'actief' en 'betrokken' bent, en 'oplossingsgericht'. Niet denken, maar doen. En als het niet werkt, niet proberen uit te vinden waar het mis ging, maar escaleren. Schepje er bovenop.
Toen onze 'Eigen Frans Timmermans' als minister van impulsieve zaken sancties tegen Rusland bepleitte, omdat dat land zich niet zomaar neerlegde bij de staatsgreep die wij in Oekraïne hadden georganiseerd, schreef ik op mijn blog dat we onszelf in onze voet schoten. Maar dan ken je 'Onze Frans' en zijn vriendenclub bij de NAVO niet! Escaleren! Inmiddels halen ze in Moskou, én Beijing verongelijkt de schouders op. 'Kierewiet'. Maar wel gevaarlijk. Lévensgevaarlijk!