Als je links kijkt, zie je rechts niks.
Veel, zo niet de meeste ongelukken gebeuren omdat iemand is afgeleid. Niet noodzakelijk omdat zijn of haar ogen niet gericht waren op het gevaar, maar het brein was ergens anders mee bezig. Zeker als we het complete voortraject meenemen in onze beschouwing, zal er vrijwel altijd wel ergens onachtzaamheid in zijn geslopen. In NRC componeerde redacteur Michel Kerres voor de weekendkrant een artikel onder de kop: ‘Wanneer raakte het Westen Poetin kwijt?’ Mijn eerste, ietwat narrige reactie, nog voor ik het artikel had gelezen, was: ‘Ben je blind of zo!?!’
Na het lezen van dat artikel vrees ik dat dat inderdaad het geval is. De andere mogelijkheid is dat hij opzettelijk de lezer misleidt. Daar valt ook veel voor te zeggen, maar waar Kerres al doende ook zijn eigen graf graaft, als u mijn lezing van de gebeurtenissen volgt, is dat minder waarschijnlijk. Met enige regelmaat schrijf ik dat we zelfmoord plegen, als collectief, door te handelen zoals we handelen, maar ik bedoel daarmee niet te zeggen dat we ons daar ook bewust van zijn. Zelfs waar mensen die ‘Groen’ zien van ‘Schaamte’ de stekker uit zichzelf trekken, zoals ik het onlangs typeerde, zullen ze er voor zichzelf van overtuigd zijn dat ze gewoon geen andere realistische keuze hebben. En zelfs al zien hun ogen dat hun handelingen haaks staan op wat ze willen bereiken, dan nog dringt het niet door tot hun brein.
Als u, of ik, in de auto van Max Verstappen plaatsnemen om zijn rondetijd scherper te stellen, lijden we aan grootheidswaan. ‘In je dromen!’ Olaf Mol, die het ‘commentaar’ verzorgde voordat een stel Zweedse stoethaspels voor veel geld de ‘rechten’ kochten, kon lyrisch zijn over coureurs die, midden in een wedstrijd, op hoge snelheid, terwijl de spanning om te snijden is, doodleuk over de boordradio aandacht vragen van het team voor een detail. U en ik zouden voor het eind van de eerste ronde al op een ronde achterstand staan, of in de bandenstapel hangen, zonder te weten hoe we daar terecht zijn gekomen. Er ging ‘iets’ niet goed, maar wat? Kerres is geen topper in zijn vak, zo moeten we constateren, en NRC zakt over de hele linie voor haar ‘race-licentie’, maar is dat verwijtbaar?
Als een hele optocht van prominenten die ik hier de afgelopen tijd opnieuw aan u heb voorgesteld, nadat ik hun waarschuwingen in het verleden al met kracht onder de aandacht heb geprobeerd te brengen, om deze uitkomst te voorkomen, met hun vuist op tafel slaan om ons attent te maken op het gevaar van NAVO-expansie, sancties, ‘Regime Change’-operaties en oorlogen die we niet schijnen te willen winnen, en je bent redacteur bij een ‘kwaliteitskrant’, maar je ziet het niet, dan hebben alle abonnee’s een probleem. En niet alleen die redacteur. Het is dan contraproductief om een bezoekje aan de opticien voor te stellen, nog los van het feit dat het niet de ogen zijn die ondersteuning nodig hebben. Waar ik in het verleden al mijn licht liet schijnen over ‘multitasking’, de capaciteit om meerdere taken tegelijk uit te voeren, op minimaal een acceptabel niveau, stelde ik al dat het niet voor iedereen is weggelegd. En dat het belangrijk is om voor zekere functies te letten op die kwaliteit, inplaats van de vraag of de kandidaat in een ideologisch/maatschappelijk profiel past. Ik vraag dus om clementie voor wie langs die weg ‘omhoog valt’. Maar niet voor de krant of zender die het selectieproces beheert.
De eigenaar van een krant, een nieuwszender, een renstal of een voetbalclub hoeft zelf niet goed te zijn in ‘multitasking’ op het gebied waarvoor men een geschikte kandidaat zoekt. Ik heb geen idee wie Kerres een ‘kans’ heeft willen geven, maar als je alle, en ik bedoel echt alle ‘signalen’ hebt gemist die hebben geleid tot deze strijd in Oekraïne, en je etaleert dat in de krant, met als ‘bijschrift’ dat je niet de enige was die het gemist heeft, dan is dat in dit geval deels juist. Mijn stelling hier is dat werkelijk niemand in de top van de NAVO-organisatie die ‘signalen’ heeft gemist. Ze hebben alleen een dichte mist opgetrokken omdat ze deze oorlog wilden, op jacht naar de mondiale hegemonie, zoals uitvoerig toegelicht in eerdere bijdragen van mijn hand op dit blog. Je verschuilen in die mist kan nare consequenties hebben.
Het probleem is dat velen die functioneel bijdragen aan dat streven van de NAVO (‘Davos’, ‘Warparty’) niet ‘in het complot’ zitten, maar hun brein registreert niet wat hun ogen zien. Ze kijken ‘links’, terwijl die grote vrachtwagen van ‘rechts’ voorrang heeft, en geen intentie om te stoppen. Waarom kijken ze ‘links’? Omdat ze gemesmeriseerd zijn door wat ze daar zien. De producenten van de mist voeren daar voor hen een aantrekkelijk stukje op. Hun hoofd gaat wel van links naar rechts, maar hun brein is slechts bezig met de visuele impulsen die van’ links’ komen. Vergelijk het met het fenomeen van het ‘auto-ongeluk’ waar men in een file traag langs rijdt. Als bestuurder kun je het je niet veroorloven naar dat scenario te staren. Maar geen gebrek aan mensen die geen ‘situational awareness’ overhouden, en als ze niet ‘ongemerkt’ op de auto voor hen knallen, dan laten ze wel een gat vallen waar je de Titanic in kan parkeren. Twee jaar ‘Covid’ fungeert hier als een ‘auto-ongeluk’. Hoe de NAVO druk was met de voorbereidingen van deze oorlog met Rusland zag Kerres wel, maar zijn brein deed er niks mee. Anders valt het niet uit te leggen.
En ja, als je dan op die auto voor je bent geklapt, dan ga je op zoek naar argumenten die bevestigen dat het ‘eigenlijk’ niet jouw schuld was. Zo lees ik dat artikel van Kerres waarin hij tracht zijn handen in onschuld te wassen, en Poetin in die auto voor hem de schuld te geven van de kettingbotsing. Dat ‘Covid’ die functie had, dat lijkt mij vrij helder. (De vraag of dat gepland was laat ik daarmee onbeantwoord). De media hadden het twee jaar lang amper over iets anders. Kerres volgde, vanuit zijn functie, met een ‘half oog’ de ontwikkelingen ‘rond Rusland’ en de NAVO, maar blijkbaar miste hij dus alle stoplichten. Als dat de toedracht is, en hij dus niet opzettelijk de boel besodemietert, dan is dat niet verwijtbaar. Ik zou hem alleen geen contractverlenging aanbieden.
Dat laatste heeft dan betrekking op mijn eigen perceptie van de functie van een krant, of nieuwszender. Ik realiseer mij echter dat die perceptie niet met zijn tijd is meegegaan, omdat het commerciële aspect de zaak vertroebelt. De redacteur in deze tijd is meer en meer ‘gastheer/vrouw’ in de ’nieuwsshow’. Waar of onwaar zijn amper nog criteria. Koopt/kijkt/leest de klant? Is het een ‘smeuïg’ verhaal? Staat er een pakkende foto bij? Heeft het betrekking op dat waar de klant mee bezig is? En als die klant bezig is met Poetin op een manier die vraagt om ‘links’ kijken, en het verkeer van ‘rechts’ te negeren, dan faal je als moderne redacteur als je uitroept: ‘Kijk rechts!’
Het resultaat is in elk geval dat Kerres het spoor volledig bijster is, zoveel is wel duidelijk. Maar hij heeft zeker gelijk dat hij de enige niet is. Dat Kerres Poetin beschrijft als iemand die in het begin een goede vriend van het westen was, maar geleidelijk aan een geheel eigen weg ging, onderstreept dat hij nooit zicht had op wie of wat Poetin voor mens is. Voor Kerres is hij een enigma, omdat Poetin zegt wat hij doet, en doet wat hij zegt. Dat soort politici kennen we in het westen al geruime tijd niet meer. Ik denk dat die conditionering bij Kerres voor veel verwarring zorgt. En niet alleen bij Kerres, herhaal ik nog maar eens. Een hoop schroot in die kettingbotsing onder analisten en commentatoren.