Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Kadaverdiscipline

Het CDA desintegreert voor onze ogen.

 

Zoals ik hier op mijn blog heb toegelicht, heb ik bij de verkiezingen een 'strategische stem' uitgebracht op Pieter Omtzigt, en daarmee op het CDA. Ik kreeg, en krijg daar geen commentaar op, maar ik ben nog steeds tevreden met die keuze. Veel kiezers die op Omtzigt hebben gestemd zijn dat wellicht niet, omdat Omtzigt tijdens de tumultueuze afgelopen maanden overwerkt thuis zat, en inmiddels moederziel alleen in de Tweede Kamer zit, na de 'Functie Elders' blamage.

 

Bij 'Goedemorgen Nederland' hoorde ik meerdere politici en 'commentatoren' Mona Keijzer, die recent ook werd uitgezwaaid, lof toezwaaien omdat ze haar zetel had afgestaan, want die kwam immers de partij toe? Daar valt bij veel leden van de Tweede Kamer wat voor te zeggen, maar bij Omtzigt en Keijzer niet. Omtzigt was in zijn eentje goed voor vele zetels, gelet op het aantal 'voorkeursstemmen', dus had hij bij zijn geforceerde vertrek eerder zetels mee moeten krijgen. En ook Keijzer was evident een magneet voor bepaalde kiezers, en ze had zich niet hoeven schamen als ze haar zetel had behouden, en was doorgegaan met haar werk in de Volksvertegenwoordiging.

 

Beide parlementsleden werden uitgekotst omdat ze 'ongedisciplineerd' zijn, terwijl een traditionele 'regentenpartij' als het CDA veel waarde hecht aan die 'discipline'. Nou moet ik zeggen dat ik 'discipline' als zodanig geen kwalijke eigenschap vind, maar die moet dan wel functioneel zijn. Het mag nooit of tenimmer uitmonden in 'blinde gehoorzaamheid' en fascistoïde 'kadaverdiscipline', of de afgrijselijke hypocrisie die je bij het gros van de parlementariërs tegenkomt, die dankbaar zijn voor een kans om hun hand op te mogen steken conform de richtlijnen van de partij, terwijl die zwalkt van het ene naar het andere standpunt, op zoek naar macht. 

 

Waar Mona Keijzer over struikelde, was een interview met de Telegraaf, waarin ze openlijk haar gal spuwde over alle 'Regels'. Ze werd er gek van! En ze is evident de enige niet. Op dit blog heb ik eerder al geschreven dat het hele 'Coronabeleid' veel wegheeft van een 'gehoorzaamheidstest'. Maar ook andere beleidsterreinen, met inbegrip van de buitenlandse politiek, laat datzelfde beeld zien. 

 

De oppositie tegen dat gewetenloze opportunisme, en die handel in effectbejag, op zoek naar macht, wordt aangevoerd door een serie 'kleurrijke' politici die vooral verbeten proberen er een nóg grotere chaos van te maken door 'vrijheid' te eisen. Van de PVV weten we dat die intern strak wordt geleid door Geert Wilders, waardoor het imago niet strookt met wat hij predikt. En daarnaast is er 'Forum', en haar waaier aan afsplitsingen, die grossieren in 'komische noten' en rebels theater waarvan je je af moet vragen hoe dat ooit vertaald zou kunnen worden in beleid. Die 'Trumpiaanse' manier van politiek bedrijven bevalt mij net zomin als die glibberige, glijerige, door 'PR'-specialisten gedreven verkopers en 'zakelijke dienstverleners' die in de andere partijen domineren.

 

Het kan niet echt een revelatie zijn dat ik dit naar buiten breng, maar ik vrees toch dat ik die 'regenten' mis. Waarmee ik geen heimwee blootleg naar de politiek van weleer, of de keuzes waar die 'regenten' van destijds ons mee hebben opgezadeld, hou mij ten goede. Ik bedoel de structuur. Het landelijke bestuur hoort op afstand te staan, en zich te concentreren op de 'kerntaken'. Dat doen ze middels een stabiel systeem van wetten die voor iedereen in gelijke mate gelden, zonder te 'gedogen' of 'discrimineren', of door het bestuur in feite over te hevelen naar de rechtbank, die de politieke leiding vertelt wat ze moeten doen, of de 'wetenschap' die in haar academische 'consensus-echoput' een diaree aan regels en ingevingen produceert, en er lustig op los experimenteert tot de wielen van de wagen lopen. 

 

Los van wat u vindt van de inhoudelijke standpunten van Omtzigt en Keijzer, zijn zij voor mij de laatst overgebleven politici die burgers behandelen als volwassenen. De rest bakt zandtaartjes, en bouwt feesten, deelt pizzapunten en gebak uit, organiseert 'applaus' voor zorgmedewerkers, en geeft geld uit alsof er geen 'morgen' is. Maar niet aan die zorgmedewerkers, maar aan nutteloze 'modellen', 'Apps', 'polsbandjes', en maskers die het milieu belasten en de ademhaling bemoeilijken. Dat alles terwijl ze elkaar op kleuterachtige wijze de hersens inslaan, en voor rotte vis uitmaken, om het volgende moment weer terug te keren naar de zandbak als opa Remkes pleisters op de wonden heeft geplakt, en zalvende woorden heeft gesproken om de rust weer te laten keren. Tot de volgende eruptie van destructiviteit. 

 

Hoekstra wordt vermalen, en je begrijpt waarom hij aanvankelijk weinig trek had in de functie van het 'lijsttrekkerschap', in een partij die is overgenomen door ijdele politici en adviseurs met kleurrijke schoenen, en weinig tot geen bagage waar het land zijn voordeel mee kan doen. In de aanloop naar de verkiezingen schreef ik dat ik zou stemmen op Omtzigt, maar dat ik het niet had aangedurfd als de Jonge lijstrekker was geweest van het CDA. U begrijpt nu wellicht ook waarom. Vooralsnog kunnen de chaoten niet om de stugge Hoekstra heen, die beminnelijk maar op afstand de notie voedt dat 'iemand' nuchter moet blijven. Voor het CDA zou het beter zijn als de partij in de oppositie belandt, want in het lusthof van het 'Centrum van de Macht' heb je in Nederland als fatsoenlijk mens niets te zoeken.

Go Back

Comment