Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Januskop

In Berlijn vond recent een grote demonstratie plaats, waarin de betogers ‘vrijheid’ eisten.

 

Ook elders in de wereld vinden dat soort demonstraties plaats. De voornaamste aanleiding zijn beperkingen die van overheidswege worden opgelegd, of geadviseerd, om de verspreiding van ‘Covid’ tegen te gaan. Of de acties van bedrijven om die overheden te censureren waar de burger juist, bij monde van hun uitgebrachte stem, veel vertrouwen in heeft. Daarnaast zijn er overal in de ‘westerse’ wereld burgers die het niet bij demonstreren laten, maar die zoeken naar wegen om toch hun ‘feestjes’ te bouwen, in strijd met de ‘regels’. 

 

Vermoedelijk ben ik al veel lezers kwijtgeraakt door mijn positieve beoordeling van de ‘Aziatische’ aanpak, door China-haters gezien als de ‘Chinese aanpak’, én als het bewijs van het ‘totalitaire’ karakter van dat land. Maar ik verdom het om te zwichten voor irrationele ‘oplossingen’. De ‘Chinese’ aanpak greep diep in in het persoonlijke leven van de burgers van dat land, en in het bijzonder van de getroffen gebieden, maar het beperkte de economische schade tot een fractie van wat wij in het ‘westen’ voor onze kiezen hebben gekregen, en nog gáán krijgen.

 

De mens die aan zijn eigen individuele impulsen wordt overgelaten, is géénnobele wilde’, die zuiver rationeel en gedreven door ‘ethisch egoïsme’ tot optimale keuzes komt, rekening houdend met hoogstaande normen en waarden over mens en maatschappij. Ik begrijp Ayn Rand, en deel haar weerzin tegen een alomvattend ‘collectivisme’, maar ‘Atlas Shrugged’ is een roman, en de personages zijn geromantiseerde ‘ideaal-mensen’ die in het wild de uitzondering zijn op de regel. 

 

Wie de mens absolute individuele vrijheid geeft, legt het fundament voor vele ‘Beiroets’. In zo'n fijn, door sancties van 'vrijheid-minnende' landen reeds verwoest land, waar iedereen maar een beetje improviseert om niet dood te gaan van honger en gebrek. En waar het een welvarend land betreft komen we eerder in een wereld die meer weg heeft van het decadente, nihilistische beeld dat Brett Easton Ellis in zijn romans beschrijft, dan het utopische, extreem productieve ‘Atlantis’ van Rand. Daarmee keer ik mij niet tegen het streven naar vrijheid. Integendeel! Maar als die vrijheid van u mij mijn leven kost, of mijn vrijheid dramatisch beperkt, hebben we een serieus probleem. Mijn voorstel is om dat probleem rationeel op te lossen, met zo min mogelijk schade voor u en mij. En niet de ‘sterkste’ te laten zegevieren, en mij te troosten met de gedachte dat er beslist ook nog wel een moment zal komen waarop een nógsterkere’ die ‘sterkste’, die mij in het stof deed bijten en als vloerkleedje gebruikte, mijn opponent zal verslaan. Dat is een romantische fantasie die leidt tot feodalisme en de ondergang van de beschaving.

 

Waar ik tegengas geef, probeer ik ook te laten zien waarom bepaalde beperkingen rationeel de betere keuze zijn. Hoe ze in China en in andere Aziatische landen ervaring opdeden met SARS, en vervolgens de conclusie trokken dat het beter kon. Met minder verlies van mensenlevens, en minder schade voor de economie, en dus de welvaart en het welzijn van de bevolking. Ik kan daar geen negatief aspect in ontdekken, los van het gegeven dat sommige mensen korte tijd geremd worden in de optimale lustbeleving in het ‘hier-en-nu’. Even dat feestje uitstellen. Ik heb het véél lastiger met lieden die de gezondheid van hun medemens zien als een mooie mogelijkheid om er commercieel een slaatje uit te slaan. Al was het maar omdat dergelijke mensen ook wel eens op het idee komen dat het goed is die mensen eerst opzettelijk ziek te maken. En van mij mag een overheid daar best een stokje voor steken.

 

Mijn kritiek is dan dat niet ingrijpen, of halfslachtig, misdadig is. Een verwaarlozing van de plicht die een overheid heeft om het welzijn en de welvaart in het land te bevorderen, en een capitulatie aan de irrationele medemens, die niet denkt, maar denkt dat hij denkt als hij zijn eigen opgeblazen ‘IK’ tot het centrum van het universum verheft. Mijn pleidooien hier in het verleden voor een kleine overheid, waren geen pleidooien voor een afwezige overheid, maar voor een slagvaardige, verantwoordelijke, rationeel werkende overheid die consequent optimaliseert. Optimaal is de tegenpool van maximaal. En maximaal en minimaal zijn twee kanten van dezelfde Januskop. 

 

Het ongemakkelijke gevoel van het verlies van vrijheid in ons deel van de wereld is niet het product van een denkproces, maar het ‘stampvoeten’ van de verwende ‘puber’ in ons, die niet protesteert tegen iets wat de overheid hem of haar heeft aangedaan, maar die ontevreden is omdat die overheid niet aan de veel te hoog gespannen verwachtingen voldoet. Leg uw oor maar te luister bij de klagers. Het enige wat ze gemeen hebben, is de onvrede. Ze hebben allemaal hun eigen ‘oplossingen’, die echter op geen enkele manier op elkaar aansluiten in praktische zin. Wat hen verenigt is niet een afkeer van alle leugens waardoor we in tal van eindeloze oorlogen verzeild zijn geraakt. Of een afkeer van de steun aan terroristen. Of een afkeer van het gevangen houden van Assange. Zoals George Carlin het al geruime tijd geleden zei: 

 

We’re so self-important. Everybody’s going to save something now. “Save the trees, save the bees, save the whales, save those snails.” And the greatest arrogance of all: save the planet. Save the planet, we don’t even know how to take care of ourselves yet. I’m tired of this shit. I’m tired of f-ing Earth Day. I’m tired of these self-righteous environmentalists, these white, bourgeois liberals who think the only thing wrong with this country is that there aren’t enough bicycle paths. People trying to make the world safe for their Volvos. Besides, environmentalists don’t give a shit about the planet. Not in the abstract they don’t. You know what they’re interested in? A clean place to live. Their own habitat. They’re worried that some day in the future they might be personally inconvenienced. Narrow, unenlightened self-interest doesn’t impress me.

 

Bij Carlin ging het op dat moment nog exclusief over de ‘environmentalists’, maar ‘self-importance’ was een besmettelijke ziekte die ook toen al het denken in veel grotere groepen had aangetast, met inbegrip van grote groepen supporters van Carlin, die zijn bijtende kritiek echter slechts konden begrijpen als kritiek op ‘milieu-activisten’, terwijl het bij Carlin ging om ‘self-importance’. Ikke, ikke, en de rest kan stikken!

 

Collectivisme’ is het antwoord niet, maar een verknipte reflex voor luie mensen die niet na willen, kunnen, of durven denken. Het is niet ‘zwartófwit’, of ‘regenboog’. Hou op met klagen en demonstreren, en ga wat nuttigs doen met je leven! Ontwikkel je ‘ethiek’, voordat je je ‘egoïst’ de sporen geeft. Week jezelf los van die zieke trend om tegenslag te wijten aan anderen, en in het bijzonder andere landen. Dat zij blij zijn met oplossingen die jou tegen de haren instrijken, omdat het een inbreuk is op je vrijheid, is geen reden om hen in het beklaagdenbankje te plaatsen en verwijten te maken. En als hun oplossing hen welzijn en welvaart brengt, terwijl jouw oplossing zorgt voor chaos, onbestuurbaarheid, vele doden en onvoorstelbaar grote economische schade, dan is jouw oplossing wellicht niet optimaal?

Go Back



Comment