Van jongsaf ben ik opgegroeid met de herdenking op 4 mei.
En ik zag het veranderen. Van een ingetogen plechtigheid met een focus op de Tweede Wereldoorlog, en een gedeeld besef dat we 'dat' in de toekomst moesten zien te vermijden, richting een platform voor ideologische strijd, mogelijk gemaakt door de onzuivere definitie van 'dat'. Wat was 'dat'? Voor mijn pacifistische moeder, voor mij een eeuwigdurende inspiratie, betrof het een opdracht om ons tot het uiterste in te spannen om oorlog uit te bannen. Zelfverdediging was ieder's goed recht, en je hoefde niet te zwichten voor tirannie door weg te kijken en te zwijgen om de 'Lieve Vrede' te bewaren, maar wel 'tot tien tellen', luisteren naar wat anderen wilden, en wegen zoeken om oorlog te voorkomen.
Maar hoe doe je dat in de praktijk? Vloeide uit dat standpunt volautomatisch de opdracht om 'Dienst' te weigeren in een tijd waarin Nederland nog een 'Dienstplicht' had? 'Dienst' hield in dat iemand anders dan jijzelf kon bepalen wanneer het moment was aangebroken om ten strijde te trekken. Anderzijds was het helder dat een 'georganiseerde defensie' beter was als 'afschrikking' dan een ratjetoe van 'partizanen', alhoewel die laatste categorie uiteindelijk meer zoden aan de dijk zette als het er op aan kwam. Lusteloze 'dienstplichtigen', of zoals in Oekraïne, jonge mannen die worden opgepakt, door een paar potige types in een busje worden geworsteld teneinde het 'land' te verdedigen, zijn eerder een risico. In het bijzonder als ze zij aan zij vechten met extreem-nationalistische milities die het bloed van de tegenstander wel kunnen drinken. Zoals in Oekraïne, dus.
Zoals reeds gememoreerd heb ik 'Hare Majesteit' enige jaren gediend als officier, wat mijn pacifistische moeder niet afwees, omdat ze begreep waarom ik daarvoor had gekozen, en dat ik, als puntje bij paaltje kwam, en het liep uit op schieten en bombarderen, nog steeds mijn eigen 'man' zou zijn, en als ik het niet met mijn geweten kon verenigen, ik mij zou verzetten. Inmiddels realiseer ik mij hoe kwetsbaar je als individu bent voor beïnvloeding door lieden die aansturen op oorlog, die zelf buiten schot blijven, maar de samenleving 'nudgen' richting het gewapende treffen door volop gebruik te maken van de media.
Tegelijk kreeg ik meer 'oog' voor het gegeven dat 'Defensie' in bepaalde gevallen vergt dat je de aanval niet afwacht. Als de afwezigheid van diplomatie, of het opzichtige bedrog van landen waar je afspraken mee maakt er op wijzen dat er storm op til is, komt er een moment waarop je de ontwikkelingen beter voor kunt blijven. Als lichtend voorbeeld, waar het die Tweede Wereldoorlog betreft, geldt dat obscure boekje van de 'Führer' waarin hij totaal geen geheim maakte van zijn ambities om Duitsland in oostelijke richting uit te breiden, waarbij hij Joden en Slaven typeerde als 'Untermenschen'. Voor de landen die het betrof een klaroenstoot, waarop ze tevergeefs in west Europa aanklopten om samen dat gevaar het hoofd te bieden. Dat de landen ten westen van Duitsland uiteindelijk eerder aan de beurt kwamen, had te maken met de oorlogsverklaring van de Britten en de Fransen aan het adres van Duitsland, omdat ze zich de tandjes schrokken toen Molotov en von Ribbentrop een 'niet aanvalsverdrag' sloten, terwijl de Britten, met name, dachten dat Duitsland hun 'proxy' was die zou afrekenen met de Russen (Sovjets). Dat Duitsland de hand niet omdraaide voor het vertrappen van gesloten verdragen, dát was op zich geen nieuws, en daar waren de Britten beslist ook niet vies van. De Britten (en Fransen) hadden zich geen zorgen hoeven maken, omdat de 'Führer' dat 'niet aanvalsverdrag' nodig had om zijn leger verder op te bouwen, alvorens de sprong te wagen die Napoleon de kop had gekost. Maar de Britten (en Fransen) raakten in paniek, en de rest is geschiedenis.
Vele Nederlanders kwamen om in de slachtpartij die volgde. Verreweg de meesten als weerloos slachtoffer, afgevoerd in veewagens naar vernietigingskampen, omdat ze 'Joods' waren, of 'Roma', zonder dat ze ooit een vlieg kwaad deden, en zonder zich te verzetten. Bij het bombardement van Rotterdam, om Nederland tot overgave te dwingen, kwamen 711 mensen om, en werden 80.000 inwoners dakloos. Uiteindelijk kwamen in Nederland ook tussen de 6.000 en 14.000 burgers om het leven bij geallieerde bombardementen, en stierven er ruwweg 30.000 Nederlandse dwangarbeiders in Duitsland. Verzetsmensen werden gefusilleerd, en verscheidene Nederlanders die naar Engeland waren gevlucht aan het begin van de oorlog, om daarna aan de kant van de westerse geallieerden de strijd met het fascisme aan te binden, al schietend, of als zeeman varend voor de geallieerden, waaronder de Russen, overleefden het niet. En dan laat ik 'Indonesië' nog onbesproken.
Daarnaast komen er tussen de 4.000 en 6.000 Nederlandse vrijwilligers om het leven die vol overgave dienst hadden genomen bij de 'SS', strijdend voor de fascisten. Voor hen staat er een monument in Estland, waar de Esten, voorzover niet Russisch, weinig op hebben met de geallieerden. Door 'kinetische' actie van Nederlandse verzetstrijders komen er ook fascisten in ons eigen land om, zowel Duitse bezetters, als NSB-ers en verraders.
De herdenking waar ik mee opgroeide richtte zich op die tijd, en niet op de doden die vielen nadat de NAVO haar vleugels uitsloeg, en landgenoten wereldwijd sneuvelden ten bate van de ambities van politici die het hele concept van 'Defensie' verwrongen tot een opdracht om overal de 'politieagent' uit te hangen, en te bewerkstelligen dat het 'Bondgenootschap' zich als een onstuitbare olievlek over de wereldbol zou verspreiden. De kiemen voor dat 'denken' zien we direct na de Tweede Wereldoorlog al terug bij de Amerikanen en haar bondgenoten, die 'Defensie' ruim opvatten als een opdracht om wereldwijd het 'communisme' te bestrijden, waarbij, cynisch genoeg, ruimhartig gebruik wordt gemaakt van fascisten die de Tweede Wereldoorlog overleefden. In die tijd waarin ik Hare Majesteit diende als officier, keerde ons land zich daar vanaf. De oorlog tegen Vietnam, Laos en Cambodja was allesbehalve populair in ons land. En al helemaal niet het cynische verbond dat de Amerikanen sloten met de onvoorstelbaar wrede Rode Khmer, onder het motto 'De Vijand van mijn Vijand, is mijn Vriend'. Hoewel er 'ijzervreters' waren die volhielden dat de Russen elk moment door de 'Fulda Gap' west Europa binnen konden stormen, waren er ook meer dan genoeg mensen in de krijgsmacht die meenden dat we eerder bang moesten zijn voor overmoedige 'ijzervreters'.
Hier op mijn blog heb ik verschillende bijdragen gepubliceerd over onfrisse keuzes binnen de NAVO, waar men gemene zaak maakte met openlijke fascisten, en niet alleen Werner von Braun, omdat hij zoveel verstand had van raketten. Maar ook obscure types als generaal Reinhard Gehlen, 'Hitler's Super-Spion' en de 'Godfather' van de BundesNachrichtenDienst, de Duitse veiligheidsdienst die nu de AfD aanmerkt als 'extremistisch', omdat die partij tegen de oorlog met Rusland is. 'Go Figure'. Of waar de NAVO in Europa een 'Gladio-organisatie' opzette rond fascisten die in eerste instantie tot doel had om te dienen als 'Stay Behind' strijdkrachten, voor het geval de Sovjet Unie heel Europa onder de voet zou lopen, maar vervolgens werd ingezet voor het plegen van 'False Flag' aanslagen in Europa, ook in ons land, om het volk angst aan te jagen, en te doen huilen om een 'politieke ruk naar rechts'. Waar dat stond voor méér 'surveillance' en inperking van burgerlijke vrijheden, waarvoor je nu bij 'Links' moet zijn, ironisch genoeg. En uiteraard kwam hier op dit blog de ruime steun voorbij die de NAVO gaf aan fascisten die zelfs openlijk in verband werden gebracht met slachtpartijen onder Joden, Roma en Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog, zoals leden van de OUM, de partij van Stepan Bandera, die zoveel bewonderaars heeft in Oekraïne, en Canada.
Kortom, wat was nou 'dat' wat we moesten zien uit te bannen? En wat nou als de fascisten terrein wonnen als de 'Good Guys'? Wat nou als er een tijdperk aan zou breken waarin we collectief de diplomatie zouden afzweren, initiatieven van landen als Rusland en China om in gesprek te komen domweg zouden negeren, en wereldwijd de politieagent uit zouden gaan hangen zonder mandaat? Wat nou als we verdragen, zoals het 'Minsk Akkoord', en toezeggingen, zoals de belofte om de NAVO niet verder te laten groeien, niet na zouden leven, en opportunistisch onze eigen normen en waarden er met geweld door zouden rammen? Wat nou als we die eigen normen en waarden zouden 'nudgen' op Orwelliaanse wijze, totdat elke scherp gedefinieerde betekenis van onze woorden exact het tegenovergestelde zou inhouden? Wat nou als we partijen zouden gaan verbieden, verkiezingen zouden annuleren, 'regime change' operaties op zouden zetten om democratisch gekozen staatshoofden te verwijderen, en er onze eigen collaborateurs voor in de plaats zouden zetten ('Maidan'-2014), de vrijheid van meningsuiting aan banden zouden leggen, en bevolkingsgroepen tegen elkaar op zouden zetten om de roep om een 'Sterke Man', of 'Sterke Vrouw', of 'Sterk Collectief' van benoemde 'Commissarissen', zetelend in Brussel, te doen aanwakkeren? Wat nou als we meer en meer 'snode plannetjes' zouden ontwikkelen om elders chaos te stichten, hele landen te destabiliseren, teneinde hen onze verdorven levenshouding op te kunnen leggen?
Wat nou als we toe zouden geven aan groepen die van 4 mei een farce zouden maken?