Wanneer is er sprake van ‘inmenging’ in binnenlandse aangelegenheden?
Na de flop van het onderzoek over ‘Russische Inmenging’ bij de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen, borrelt de vraag op waar die plotselinge Amerikaanse obsessie vandaan kwam? Een obsessie die overigens het politieke discours in alle ‘Atlantische’ landen drie jaar lang verlamde. Een groeiend aantal gefrustreerde journalisten en redacteuren bij gerenommeerde bladen en zenders van weleer vragen zich af of de obsessie met ‘kijkcijfers’, ‘ratings’, ‘reclame-inkomsten’ en ‘oplage’ mogelijk de hoofdschuldige is van dit debacle. En of men al doende de ‘menselijke maat’ uit het oog verloren is, met als gevolg blijvende schade voor de ‘progressieve’ stromingen in de politiek.
Hysterie beheerst in de westerse media en politiek de berichtgeving. Alles wordt uitvergroot tot een existentiële bedreiging waar ‘gisteren’ een oplossing voor gevonden had moeten worden. Of, nog veel vaker, wordt de ‘regerende elite’ voorgehouden dat die oplossing al jaren op de plank ligt, maar de bestuurlijke inertie er voor zorgt dat de benodigde maatregelen niet worden geïmplementeerd.
En nee, dat is geen kenmerkend geluid voor enige ‘oppositie’, maar net zo goed de boodschap die van de pagina’s van ‘mainstream’ spat. Bij nadere analyse blijkt echter dat de oplossing geen oplossing is, en in een niet gering aantal gevallen de bestaande problemen nog groter maakt, of er nieuwe, nog oneindig veel grótere problemen aan toevoegt. Zie ‘Libië’, of ‘Syrië’, maar ook tal van veel eenvoudiger, puur lokale kwesties.
‘Inmenging’ is iets wat westerse landen zonder schroom, en aan de lopende band doen. Op elke denkbare wijze, heimelijk en openlijk. Met gerichte propaganda, ‘subsidiëring’ van politieke en maatschappelijke groeperingen, subversieve activiteiten, via de handel, en militair. Voorheen centraal gecoördineerd, maar al wat langer gespreid en gedelegeerd waarbij ook ‘NGO’s’, ‘Thinktanks’ en privélegers worden ingezet, naast een weelde aan ‘bedrijven’ in de dienstensector die ‘adviseren’, ‘bemiddelen’, ‘ethisch hacken’, ‘fact-checken’ en politietaken ‘ondersteunen’. De gedachte daarachter was dat dergelijke ogenschijnlijk ‘private’ instituten en bedrijven effectiever zouden zijn. Maar het heeft er alle schijn van dat het een ‘briljante’ manier was om zelfmoord te plegen.
Zoals hier al vanaf het begin van ‘Russiagate’ betoogd, verscheen onmiddellijk een keur aan Britse ‘spelers’ in beeld die druk in de weer waren geweest om Hillary en/of Trump aan de overwinning te helpen. Zelfde beeld rond ‘Brexit’. De complexe geldstromen die de brandstof waren voor alle activiteit voeren niet naar Rusland, of China, of Iran, maar naar een keur aan krankzinnig rijke machtswellustelingen in het westen, en westerse veiligheidsdiensten.
Nadat Zelinsky in Oekraïne tot president werd verkozen, en vervolgens in de ‘Rada’ zijn macht bevestigd zag via vervroegde verkiezingen, dreigden die ‘Usual Suspects’ direct met een ‘Nieuwe Maidan’ als er ook maar een millimeter werd afgeweken van hun agenda. Dát is ‘Inmenging’. En in een erkend democratisch proces, nadat in dat land eerder al de democratisch gekozen president op die wijze aan de kant werd geschoven door een ‘Fuck-the-EU’-coup van mevrouw Nuland en consorten.
Ook de openlijke pogingen van het westen om in Hong Kong de vlam in de pan te doen slaan zijn ‘Inmenging’. Maar waar een ‘wie heeft er baat bij’-vraag je op het juiste spoor kan zetten, kan het je ook op een dwaalspoor zetten als je ‘baat’ niet juist definieert. Als je de wereldpolitiek beziet door het prisma van de machtspolitiek, dan is het een domme actie als een ‘briljante’ interventie uitdraait op suïcide. Maar wat nou als het zaaien van chaos, dood en verderf, en economisch verval het ultieme doel is? Een ‘Warparty’ interesseert het niet wie er boven komt drijven, zolang hij of zij maar wapens koopt, en gebruikt.