Jaarlijks komen er vele ‘studies’ uit die betrekking hebben op ‘werk’.
Tal van ‘universitaire disciplines’ en ‘management-opleidingen’ produceren lijvige rapporten over ‘werk’. Van alle kanten hebben ze het onderzocht. De opleidingsinstituten puilen uit van de studenten die leren hoe je ‘werk’ moet maken van ‘werk’. Die ‘banenmotor’ draait al decennia op volle toeren. De overheid pompt er jaar in, jaar uit, miljarden in, maar wat is het rendement? Een wereld vol ‘Chiefs’, maar geen ‘Indianen’.
Louter ‘Indianen’ werkt ook niet, maar een wereld vol ‘Chiefs’ is erger. De kunstmatig opgepompte ‘vraag’ door zoveel belastinggeld naar al die Hoge Scholen, Universiteiten en Instituten te laten vloeien was enkele decennia geleden *het* antwoord op de ‘de-industrialisatie’’, die deels het gevolg was van ‘automatisering’, en deels het gevolg van ‘werkers’ die simpelweg te duur waren geworden door de groeiende welvaart om in een ‘wereldmarkt’ concurrerend te produceren. Het leek het ‘Ei van Columbus’. Ik heb mij hier de blaren op mijn vingers getypt om inzichtelijk te maken dat het ‘dwaasheid in het kwadraat’ was, gedreven door een religieuze plicht om te ‘werken’. Meer in het bijzonder omdat het leidt tot ‘Management-Fads’, modieuze aanpassingen die tijd, geld en energie vreten, geïmplementeerd bij draagkrachtige ‘Multinationals’ die daartoe worden gedwongen via de ‘politiek’, met hun ‘regelgeving’, en op subsidie drijvende ‘ondernemingen’ die zonder die subsidie geen begin van bestaansrecht zouden hebben. Terwijl het échte werk, niet tussen aanhalingstekens, én de kennis, verdwenen naar de landen die de spullen maken, en de grondstoffen uit de grond halen, terwijl wij in ons deel van de wereld geforceerd blijven ‘innoveren’ tot het ‘bedrijfsleven’ in een geheel eigen, volledig onrealistisch, onrendabel universum terecht is gekomen, waarin iedereen ‘entitled’ is.
Ogenschijnlijk op een ongeëvenaard hoog niveau, met louter ‘niche’-producten zonder nut. Totdat landen waar ze het minder hoog in de bol hebben ons ook op dat gebied fluitend, met twee vingers in de neus, voorbij snellen, door dat wat onze laatst overgebleven handwerkslieden en arbeiders produceren te kopiëren, en geschikt maken voor massaproductie, waarna innovatie, nu met behulp van ‘AI’, dat product, dat zij nog wél daadwerkelijk kunnen maken in grotere hoeveelheden dan dat ene ‘exclusieve’ exemplaar dat een fortuin moet kosten, zelfs die eilanden van creativiteit die er bij ons nog over waren ernstig in verlegenheid brengen.
Op enig moment *moeten* die ‘Multinationals’ stoppen met het onderhouden van dat 'Paleis’ en die ‘Royalty’ in de landen waar zij ‘gevestigd’ zijn, omdat de productieve landen, en de landen met de grondstoffen, er genoeg van hebben dat het geld dat in die landen wordt verdiend wegvloeit naar ‘hobbyisten’ die geen toegevoegde waarde hebben. Het is in de praktijk niet eenvoudig om de juiste balans te vinden tussen het aantal ‘Chiefs’ en het aantal ‘Indians’ dat optimaal is om productieprocessen tot hun hoogste resultaat te laten komen, ook omdat het onderhouden van een ‘Waterhoofd’ een aanzuigende werking heeft op de vraag naar producten die zijn bestemd voor het ‘Hogere Segment’, of activiteiten die de motor zijn achter baanbrekende innovatie. Neem als voorbeeld de Formule 1, waar schofterig veel geld naartoe gaat, wat slechts ten dele wordt terugverdiend via complexe constructies die de ‘rechten’ te gelde maken, en de ‘hype’ er omheen, maar ‘onder de streep’ is het de technologische innovatie die tal van producten, ook ver buiten de autosport, en automobielindustrie, op sleeptouw nemen. Kortom, het is niet aan mij om op de ‘achterkant van een luciferdoosje’ de schets te maken voor hoe ‘het’ moet.
De regelmatig terugkerende lezers kennen mijn ‘mantra’ met betrekking tot het ideaal van een ‘Vrije Markt’, gekoppeld aan een fatsoenlijk ‘Basisloon’ voor iedereen, zonder andere uitkeringen en zonder subsidies. Vertaald naar de praktijk betekent het dat ik meen dat het beter is om een ‘Vrije Markt’ geen strobreed in de weg te leggen, en bestuurders te beperken tot het implementeren van werken die te groot, of te risicovol zijn voor het bedrijfsleven, op een wijze die geen ander doel dient dan het optimaliseren van de mogelijkheden van het land om te komen tot welvaartsgroei. Niet voor het individu, maar voor het land als geheel, wat zich vertaalt in de ‘luxe’ van ‘vrijgestelden’ en kortere werktijden voor wie genoegen neemt met minder dan het maximaal haalbare. Omdat het een misvatting is dat die groep de samenleving louter tot last is, in een wereld die ook nu al meer en meer drijft op ‘vrijwilligerswerk’, en met in het achterhoofd dat een thuisblijvende ouder die de kinderen opvoedt, en andere taken in en om het huis verricht, niet economisch inert is, omdat hij of zie niet in de statistieken voorkomt. Maar in mijn concept van een betere wereld mag dat ‘vrijwilligerswerk’ niet rekenen op subsidie. Overigens is binnen dat concept wel volop ruimte om van overheidswege wetenschappelijke projecten op te zetten met ‘potentieel’, zonder vooraf berekenbaar rendement. Ruimtevaart, diepzee-exploratie, het ‘groen’ maken van woestijnen, het ‘ontsluiten’ van die delen van het land die nog geïsoleerd zijn van de centra waar de productie geconcentreerd is, zonder de ‘rekening’ neer te leggen bij de bevolking daar. De spectaculaire groei van China, met name, komt voort uit ‘goed begrepen eigenbelang’, na een periode waarin de communistische partij zich tot in detail bemoeide met hoe burgers moesten denken en doen. Waarmee ik niet zeg dat het kopiëren van wat China doet ons welvaart gaat brengen, laat dat duidelijk zijn. Elk land heeft andere mogelijkheden, en beperkingen. Qua ligging, grondstoffen, en arbeidspotentieel.
De illusie dat je door de actualiteit op één lokatie, in één ‘markt’ te bestuderen, beter in staat bent om de werking van die ‘markt’ te verbeteren is niet minder gevaarlijk dan het idee van een ‘planeconomie’ zoals die de heer Karl Marx voor ogen stond. Sterker nog, er is een levensgroot gevaar dat wanneer de export van ‘best practices’ op weerstand in andere landen stuit, het tot oplopende spanningen in de wereld leidt. En als het deel van de wereld dat aanspraak maakt op de status van ‘superioriteit’ op dat vlak vergeet te produceren, en de toegang tot de grondstoffen goed te regelen, er vanuit gaand dat de ‘macht’ van haar ‘munt’ voldoende is om alles te kopen wat die ‘Indianen’ produceren, wordt het huilen. In het bijzonder als de actuele, ogenschijnlijk sub-optimale ‘practices’ in die landen niet slechts goed genoeg zijn om basisbehoeften voort te brengen, maar ook uitermate geschikt blijken te zijn om wapens te produceren waar je je vingers bij aflikt, in hoeveelheden, en voor een prijs per stuk die in de verste verten niet haalbaar zijn in het ‘Koninkrijk’ van de Dollar en de Euro, waar de ‘studiebollen’ leven.
Als die ‘studiebollen’ vervolgens, tot overmaat van ramp, vanuit hun studeerkamer plannen ontwikkelen om landen te ‘overbelasten en destabiliseren’ middels ‘sancties’, het stelen van hun tegoeden, ‘proxy-oorlogen’, en het opblazen van de pijpleidingen die hun eigen resterende industrie voorzag van betaalbare energie, dan is dat regelrechte zelfmoord. In onze studeerkamer leek het een plan dat onmogelijk kon falen. We beloofden de ‘proxy’ die we gebruikten als lokaas dat we dat land zouden steunen ‘For As Long As It Takes’, waarbij we dachten aan enkele maanden. Klaar voor het eind van 2022. En nu we door onze ‘Patriots’ heen zijn, waarbij de producent van dat complexe systeem, dat ook nog eens ver onder de maat presteert tegen Russische en Iraanse raketten, maximaal 600 projectielen per jaar kan afleveren, terwijl er 60.000 nodig zijn om aan de vraag te voldoen, die we zelf op achterbakse wijze hebben gecreëerd, zijn de rapen gaar. Want het gaat niet uniek om die ‘Patriots’, maar *alles*. Op papier ‘state-of-the-art’ wapensystemen, in de praktijk onmogelijk complex, niet op te schalen, peperduur, en loodzwaar, met een onaanvaardbare ‘fail-rate’ voor ‘battlefield conditions’. Het gaat niet werken om die ‘studiebollen’ van de campus en uit hun ‘adviesorganen’ te trekken om hen in een productiehal te verzamelen teneinde de tekorten aan te vullen. Ten eerste zijn zij ‘Chiefs’, en eisen zij het bijbehorende respect, en inspraak in de arbeidsomstandigheden, waarbij ze zwaaien met ‘rapporten’ waarin staat waar het management aan moet voldoen, conform de wetten die zij zelf hebben helpen formuleren, en ten tweede zouden ze niet weten hoe, of waar je de grondstoffen vandaan zou moeten halen nu we onszelf daarvan middels al die ‘sancties’ hebben afgesloten.
Laat mij tot slot nog benadrukken dat ik zelf ook niet bij machte zou zijn een ‘Patriot’ uit de hoge hoed te toveren, of zelfs maar iets wat door kan gaan voor een bruikbare ‘drone’, maar ik koester niet de hoogmoedige gedachte dat ik met mijn ideeën de wereld kan bestieren, en ik realiseer mij dat ik met mijn eigen bescheiden setje ‘skills’ volkomen afhankelijk ben van mijn medemens, en dat de ‘macht’ van de Dollar en de Euro allerminst een ‘gegeven’ zijn, gelet op de torenhoge schulden. Het omkatten van die veelgevraagde ‘munten’ in het betalingsverkeer tot een ‘wapen’ ten bate van ‘regime change’ plannen was compleet stupide, evenals de introductie van een ‘Rules Based’ wereld, onze ‘Rules’, en het tot ‘kennis’ verheffen van onwrikbare dogma’s die tot ons kwamen via de ‘consensus-wetenschappen’ en werden uitgevent als een religie. Je kon er op wachten dat er landen op zouden staan die de schouders op zouden halen, en die zouden weigeren zich af te laten voeren in een ‘Pride-bootje’, verwijzend naar Adam Smith, om vervolgens te triomferen.
Niets uit het bovenstaande moet begrepen worden als een moedwillige belediging van al die mensen met ‘Goede Bedoelingen’ die dag in, dag uit, de schouders zetten onder het vervolmaken van het ‘Paleis’ waarin wij onze intrek hebben genomen na de val van de ‘Muur’. Noch keer ik mij af van het concept dat mensen vrij moeten zijn om hun eigen ‘geaardheid’ de ruimte te geven. Ik heb ‘nul’ moeite met ‘andersdenkenden’, mensen met een andere geaardheid, andere etnische achtergrond, ander geslacht of andere leeftijd. Maar het is allemaal geen product. En het kost mij geen enkele moeite om te bedenken dat ‘discriminatie’ simpelweg nuttig en nodig is om tot het optimale resultaat te komen. Met inbegrip van ‘discriminatie’ op grond van denkpatronen, geaardheid, etnische achtergrond, geslacht of leeftijd. Respect, en autoriteit moet je ‘verdienen’ door te presteren. Door iets te doen wat ‘rendeert’. Dat hoeft niet te leiden tot individuele welstand als erkenning. Zekere kwaliteiten zijn *objectief* dermate uniek, dat een bovengemiddelde beloning passend is. U mag zelf bedenken welke kwaliteiten dat zijn, en waar u geld voor over heeft dat u *zelf* heeft verdiend, en/of gespaard, door een prestatie te leveren waar een ‘marktpartij’ geld voor over had. Daarin is de overheid een ‘marktpartij’, voorzover de projecten van die overheid evident meerwaarde hebben voor de samenleving als geheel, en die samenleving niet overwegend tot last zijn, behoudens dat ‘Basisloon’. Initiatieven gericht op het forceren van ‘gelijkheid’ in de betekenis van ‘gelijke *uitkomsten*’ is volledig uit den boze. Gelijkheid als vertrekpositie moet bij wet geregeld zijn, zonder te streven naar het kunstmatig egaliseren van de ‘kansen’ in die zin dat ieder kind een paar ‘steunkousen’ en op maat gemaakte protheses krijgt aangemeten.
‘Leren leven’ met wat je hebt meegekregen is geen straf, maar een zegen. Het is deprimerend als iedereen in je omgeving alles wat je doet de Hemel in prijst, en je ‘pampert’ tot je denkt de ‘Zonnekoning’ te zijn. Zorgen voor mensen die het zwaar hebben is menselijk en verrijkend voor degene die die zorg kan leveren, maar zorg opdringen aan mensen die zich aan het ‘model’ ontworstelen, is een onbegaanbare weg. Ruime, eenvoudig te begrijpen regels omtrent het gedrag zijn afdoende voor een gezonde, toekomstgerichte maatschappij, waarin terloopse surveillance volstaat.