Hoe dichter bij de macht, hoe grotere de kans dat je hersenen smelten.
In het verleden kregen burgers hun nieuws van een handvol landelijk verschijnende kranten, met hun regionale en lokale bijwagens, en van door de overheid gecontroleerde zenders. De grote kranten hadden in de belangrijkste 'vreemde' landen correspondenten. De meeste kranten waren 'suf', wars van sensatie en hype. In ons eigen land was de Telegraaf een opzichtige uitzondering. Grote koppen in 'Chocoladeletters', met kleine blokjes tekst eronder. Net als 'Bild' in Duitsland werd de Telegraaf aangemerkt als 'Rechts', wat niet alleen verwees naar de erfzonde van haar foute verleden in de oorlog.
In '010' had men als concurrent die flirtte met dat concept het Algemeen Dagblad, maar kleiner en ietwat behoudender. De voorheen Katholieke Volkskrant had zich omgekat tot de favoriete krant van 'Links', ook niet altijd even betrouwbaar. En de 'intelligentsia' las het NRC, eveneens 'geurend' vanwege haar tijd als krant die bleef bestaan tijdens de oorlogsjaren, en braaf noteerde wat de bezetter dicteerde. Tot slot waren er het Parool en Trouw, de 'verzetskranten'. De laatste Christelijk. De communisten hadden hun eigen krant, de Waarheid, de Nederlandse 'Pravda', die trouw de visie van 'Moskou' op het wereldgebeuren doorgaf, voor het eerst verschenen in 1940 als krant van de communistische 'ondergrondse'. iIn 1986 was het de eerste krant in ons land die overging op het 'tabloid' formaat, vier jaar voor het roemloos einde, bij de val van de Sovjet Unie, met nog maar zesduizend betalende abonnees.
Stukje bij beetje verdween de 'kleur' uit de wereld van de nieuwsgaring. Correspondenten waren te duur. De 'nieuwe media' verdrongen de krant, én de staatszenders, die met de dag 'commerciëler' werden, en meer gericht op sensatie en hypes, roddel en achterklap, sport- en shownieuws, met op de televisie en radio volop concurrentie van de 'volbloed' commerciële zenders, voor wie de wereldgebeurtenissen bijzaak zijn. Als het saai is, laat dan maar. Het moet smeuïg en simpel, 'Jip en Janneke', en die eis sloot aanvankelijk vooral aan bij de 'Rechtse' kranten die schreven voor het laaggeschoolde 'Plebs', maar gaandeweg groeide de roep om het 'simpel' te houden, en 'consensus-gericht', vanuit de 'consensus-wetenschappelijke' hoek. Ook bij wat je, met enige slagen om de arm, nog wel kon aanduiden als 'kwaliteitskranten'.
Het hield gelijke tred met de 'democratisering' van de samenleving. De verspreiding van het geloof dat elke burger direct 'invloed' had, en ook *moest* hebben, en dat partijen en bestuurders moesten luisteren, en dienden uit te voeren wat een 'meerderheid' wilde. 'Peilingbureaus' schoten als paddestoelen uit de grond. Ook al is die 'meerderheid' niet geïnformeerd, zijn de vragen van de 'Peilingbureaus' zogeheten 'Leading Questions', en heeft men geen idee hoe een zeker doel bereikt zou moeten worden, of wat de consequenties zijn indien het beleid daarop gericht is. Tevens werd *alles* politiek. Niemand wilde nog verantwoordelijkheid voor het eigen handelen nemen, en overal moest 'regelgeving' anderen dwingen om zich te conformeren aan wat de kudde wilde.
Waar we na de oorlog begonnen met een bescheiden aantal politieke organisaties met een duidelijke 'kleur', en een plicht om te stemmen, verzuipen we nu in de politieke partijen die per dag iets anders zeggen te willen, is er geen verplichting meer om naar de stembus te gaan, en *als* er een keer een hoge opkomst is, is het als regel dankzij de 'proteststemmen'. 'Links' loopt te hoop tegen 'Rechts', en andersom, waarbij allen vol op het orgel gaan om kandidaten die het volgens hen verprutsen op hun persoon, en wat hij of zij zou denken en willen, ook al ontbreekt daarvoor het bewijs, aan te vallen. Alsof het op magische wijze goed zou gaan als die persoon, of die partij, niet langer mee mag praten. Maar dan is er een andere coalitie, met een andere 'kleur', en blijkt alles vastgelijmd aan 'Brussel', waar mensen de dienst uitmaken die niemand ooit heeft verkozen.
Dat is waar de macht geconcentreerd is, en de media en 'Europolitici' die er in praktische zin mee versmolten zijn hebben amper hersenfuncties over. Pruttelend in de marge, zonder dat iemand hen hoort of ziet, 'verdienen' ze hun rijk belegde boterham als 'Paleismedewerker'. Terwijl de burger nog steeds denkt dat hij of zij in 'Den Haag' moet zijn. Maar 'Den Haag' beslist nog slechts over de 'aankleding'. De politici daar lopen elke dag met hun hoofd tegen een betonnen muur van voldongen feiten, voorzover ze nog enige ambitie hebben om dat wat hun 'Grijze Cellen' produceren aan visie te realiseren.
Hoe we ooit akkoord zijn gegaan met deze constructie, een almachtige 'Commissie' die zelfs meer belang hecht aan wat er in Oekraïne gebeurt dan wat het lot is van de Europese lidstaten, en vanuit het 'niks' besluit om samen met Oekraïne Tribunalen op te gaan richten, waar internationaal geen enkele steun voor is, waardoor het buitenlandbeleid van de lidstaten gegijzeld wordt, nadat eerder al alles werd weggegeven aangaande het economische, het fiscale en het sociale beleid, met 'defensie' hoog op de nominatie om eveneens te worden toegevoegd aan Frau von der Leijen's 'portefeuille', zelfs zonder iets wat zelfs maar riekt naar een Grondwet?