De boog kan niet altijd gespannen zijn.
Sommige mensen staan 'snaar-strak' in het leven. Zo zit ik er zelf niet in. Ik heb zekere principes, maar die dicteren niet mijn hele leven. Ik sta nog altijd open voor discussie over die principes, en zo nu en dan kan je er niet omheen, en moet je compromissen sluiten om bloedvergieten te voorkomen. Andermaal: Bij een compromis zijn beide 'partijen' zich er bewust van dat ze een concessie doen, maar verplichten ze zich om de gemaakte afspraken na te komen. Bij 'consensus' ligt er niks vast, doet iedereen alsof, terwijl men *blijft* proberen anderen onderuit te halen die de realisatie van de 'volmaakte wereld' in de weg staan. De 'consensus' is het vertrekpunt voor bittere strijd, valse plannetjes en oorlog. Het is de 'Rules-Based' omgeving.
In mijn 'jonge jaren' had ik dezelfde principes als nu. Ze 'informeerden' de omgeving, familie, vrienden, buren, en bij gelegenheid de samenleving als geheel, over mijn 'Rode Lijnen'. Je steekt je leuter niet in een kleuter. Je verhuurt jezelf niet voor expansie-oorlogen. In gelul kun je niet wonen. Fatsoenlijke zorg voor je naasten is vanzelfsprekend. Niet liegen. Niet stelen. Geen 'kwaad' doen. Afijn, men beschouwde mij als 'Links'. Zelf vond ik dat een onbruikbare 'sticker'. Velen die 'Ook Links' waren hadden hun hart op de verkeerde plaats zitten, of faalden in de uitvoering, terwijl sommige mensen die bij 'Rechts' waren 'ingedeeld' volstrekt redelijke mensen waren, waarmee je goed kon samenwerken, omdat ze het compromis niet uit de weg gingen, en zich daarna ook aan de afspraken hielden.
Als vijfentwintig-jarige kocht ik mijn eerste huis. Een half-vrijstaand huis in een nieuwbouwwijk, in een gemeente waar de 'in-crowd' niet wilde wonen, omdat het er wemelde van de 'arbeiders', waaronder velen met een 'migratie-achtergrond', waarmee je geen 'intellectueel gesprek' kon voeren. Tot die keuze om te kopen werd ik feitelijk gedwongen. Gezien mijn toen al prettig hoge inkomen, en spaargeld, kwam ik niet in aanmerking voor huur in de 'sociale sector', en was ik bovendien *verplicht* om te huren of kopen in de 'Vrije Sector', anders kreeg ik domweg geen 'vestigingsvergunning'. Ik stond enige tijd ingeschreven bij een 'wooncorporatie' voor flats in de Bijlmer die in die categorie vielen, maar werd consequent 'uitgeloot', en omdat ik toch ergens moest wonen stak ik mijn licht op over 'kopen'. Op de top van mijn draagvermogen, gedwongen door overheidsbeleid, kocht ik dat huis.
Vier slaapkamers en een grote zolder, voor mij alleen. Dat stuitte mij tegen de principiële borst, dus bood ik al vanaf het begin woonruimte aan vrienden die slecht in hun 'slappe was' zaten, op basis van extreem soepele afspraken. Geen huur, wel een bescheiden bijdrage voor gas, licht, water, gedeelde kosten voor voedsel en andere boodschappen naar rato, en 'corvée' om het huis schoon te houden, te koken en de afwas te doen. Het werd een drama. Dus heb ik de gekken op zeker moment verzocht hun heil elders te zoeken.
Je kunt niet over je laten lopen. Maar soms heb je geen keus. Vijfenveertigduizend aangiften bij de politie zijn afgelopen jaar blijven liggen. Omdat het NAVO-feestje van Rutte in Den Haag, waarmee hij zijn glijbaan naar de top van die organisatie smeerde, de hoogste prioriteit kreeg. Ik zeg dan: Zet die gek buiten. Maar zo werkt dat niet meer in Nederland. We laten ons plukken en scheren, en zeggen nog 'Dankjewel' ook. De nu dubbel demissionaire regering had als programmapunt de reductie van het ambtenaren-korps met 22%, maar er kwamen er in één jaar tijd 4000 bij. En dat is bovendien een véél te laag cijfer, in een wereld waarin Ruben Brekelmans het ene na het andere voormalig commerciële bedrijf inlijft bij zijn verzameling bedrijven die voor Rutte's NAVO oorlogstuig maken. Geen defensieve wapens voor onszelf, maar offensieve wapens voor Oekraïne.
Zoals hierboven geïllustreerd is de 'woonmarkt' al meer dan vijftig jaar allesbehalve 'Vrij', en met elk jaar wordt het een grotere puinhoop. Waar ik destijds als huiseigenaar tenminste nog kon besluiten om de gekken, waarmee geen afspraken gemaakt konden worden, de deur te wijzen, sluit het net van de gekken zich om die 'markt' met maatregelen die expliciet tot doel hebben huiseigenaren te reduceren tot melkkoe, waarbij het uitdijende ambtenaren-korps wel bepaalt wie er in jouw huis mag wonen. Sterker nog, waar hun beleid ertoe heeft geleid dat je na vijftig jaar aflossen 'op papier' miljonair bent, door de kunstmatig geschapen krapte op de woningmarkt, bij gelijktijdig kunstmatig laag gehouden rentes die de inflatie aanwakkeren, lig je onder het vergrootglas van de Bontenbal's die op zoek zijn naar geld voor Rutte's speeltuin.
Niet alleen op dit blog vind u de verhalen over alle gekkigheid die zich niet langer laat dwingen tot compromissen en eerbied voor de wet, vanuit een besef dat bepaalde keuzes *principieel* onjuist zijn. Met enige regelmaat spreek ik 'vrienden en familie van weleer', en sommigen zijn nooit uit beeld verdwenen. Als we het over 'politiek' hebben, dan willen ze weten wat ik 'Stem'. Want op basis daarvan delen ze mij in. En mocht het een partij zijn die buiten het 'Cordon Sanitair' ligt, dan eindigt het gesprek daar. Nou ben ik al sinds mijn jonge jaren een 'strategische' kiezer, waardoor het als regel nog wel lukt om aan te haken bij de inhoud in eerste aanleg, maar al snel roepen ze dan ontsteld dat ik 'Rechts' ben geworden. Nee, lieverds, dezelfde principes van weleer. Maar *jullie* zijn 'Rechts' geworden, waar je destijds niks moest hebben van de NAVO, terwijl je je nu laat strippen door dat 'Militair Industrieel Complex', en nog niet met je ogen knippert als Nederland excuses aanbiedt aan de nabestaanden van een 'scheepsramp' uit 1943, waarbij een schip dat Duitse krijgsgevangenen vervoerde werd gebombardeerd door *Japan*, waardoor het zonk, waarna de bemanning zichzelf bediende van de bescheiden hoeveelheid reddingsvesten, waardoor die Duitse krijgsgevangenen verdronken. Maar waar wij, als 'Linkse' denkers, destijds streefden naar *minder* werk en een 'verzekerde' oude dag, *zonder* de economie te torpederen, of hardwerkende medemensen een poot uit te draaien, primair door alle overheidsbemoeienis met ons privé-leven de nek om te draaien, zoals door de invoering van een 'basisloon', waardoor die 'graaisector' droog zou vallen, willen jullie nu *méér* werk, en verdwijnt 'pensioen' uit beeld. In Duitsland wil de Bondskanselier de pensioengerechtigde leeftijd naar *73* brengen, om geld vrij te maken voor Rutte's speelgoedwinkel. En ja, altijd zijn daar partijen die zich 'Links' noemen die het mogelijk maken.
Gekkigheid. Zweefmolen. Compromisloze luchtfietserij. Geïnstitutionaliseerde distractie van de hoofdzaken. 'Whom the Gods want to destroy, they first make mad'. Sophocles, 'Antigone'. Niets nieuws onder de zon. Andere koek dan wéér zo'n afstompend spelprogramma. Ik ben geen consument van 'kijkplezier' op de televisie, en het is zelden dat ik op 'Netflix' iets vind dat mij kan bekoren als pretentieloos vertier. Dat wil zeggen, wat ik langs zie komen rond de 'Nieuws-uitzendingen' als 'teasers' is allang niet pretentieloos meer. En laten we over 'Netflix' maar zwijgen. De gesublimeerde en 'in your face' boodschappen moedigen kijkers aan om van gekkigheid een principe te maken. En het 'Nieuws' reflecteert het succes van die inspanning. HIER een video waarin een Amerikaanse journalist die zich niet gek laat maken in gesprek is met een Cypriotische journalist die eveneens stand houdt. In het gesprek komt een Chinese commentator voorbij die meedogenloos onze collectieve idiotie op de pijnbank legt.
Daar gaat het over de wereld buiten Nederland, ofschoon ons land onderdeel is van dat steeds gekker wordende 'Westen', waar de beide journalisten enerzijds niet vergeten om te lachen, maar tegelijk evident hun bezorgdheid niet onder stoelen of banken steken, omdat de boel op barsten staat. Mocht u liever wat dichter bij huis blijven in de aanloop naar de verkiezingen, kijk dan HIER, waar een Nederlandse journalist de idiotie in ons eigen land in kaart brengt in het ene na het andere artikel over politici die compleet 'van het padje' zijn. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik er met elke nieuwe dag minder fiducie in heb dat we ons nog op tijd zullen herpakken. Maar het zou gek zijn om de moed op te geven. Wat kun je nog wél beïnvloeden?