Je hebt 'talent', en het 'Grote Geld' lonkt.
Iedereen 'ziet' in jou de 'Nieuwe' Max Verstappen, de 'Nieuwe' Johan Cruyff, de 'Nieuwe' Mondriaan, de 'Nieuwe' Harry Mulish, de 'Nieuwe' Mark Rutte, de 'Nieuwe' André Hazes sr, de 'Nieuwe' Jort Kelder. Of waarom zo bescheiden? Er zijn internationale voorbeelden waar je je aan op kunt trekken. Subsidies, sponsoring, en op jouw 'talent' toegesneden opleidingen zijn voorhanden, waardoor je met een beetje goede wil nog hoger kan reiken dan je voorbeelden die het zonder die steun moesten doen.
Je ouders, je familie en vrienden dromen met je mee, en stimuleren je op de weg naar roem en fortuin. Als ze geld hebben is er een kans dat ze actief in je 'investeren'. Onbaatzuchtig, omdat ze nou eenmaal je ouders zijn, of omdat ze hopen mee te liften. De toekomst lacht je toe.
En dan besluiten ze in 'Den Haag', in 'Brussel', 'Washington' en 'Londen' tot oorlog met Rusland, op jacht naar de Russische grondstoffen, en 'containment' van China, om te kunnen garanderen dat al die economisch nutteloze activiteiten veilig gesteld kunnen worden, en ineens pakken donkere wolken zich samen boven de wereld die je kent, waardoor je dromen lijken te vervliegen nog voor je zelfs maar in de buurt bent gekomen van het realiseren van de eerste cruciale stappen op weg naar roem en rijkdom.
Hoewel het je wordt verkocht als een 'defensieve' oorlog, met Rusland (Libië, Syrië, Irak, Afghanistan, Iran en binnenkort Venezuela, China, en wellicht zelfs India) als de boosdoeners, zou je meteen zien dat dat doortrapte leugens zijn als je je er ook maar *even* in zou verdiepen. Maar je focus, op het bereiken van het doel dat je voor ogen staat, weerhoudt je daarvan. Druk, druk, druk…….
Een beslist niet gering aantal lezers zal zijn of haar geld verdienen in gesubsidieerde, gesponsorde, of op basis van overheidscontracten functionerende ondernemingen. Zelf ging ik ook naar school, en studeerde ik 'op kosten van de belastingbetaler'. Kennelijk had ik voldoende 'talent', en ik heb niks te klagen over het 'Geld' dat ik als vergoeding kreeg. Dan druk ik mij eerlijk gezegd nog té bescheiden uit, en ik ben ook meer dan tevreden met mijn oudedagsvoorziening zoals ik die bijeen heb gesprokkeld. In mijn geval wel in de échte economie, omdat daar mijn ambitie lag, vér voordat ik inzicht verwierf over zaken die ik hier op mijn blog onder de aandacht tracht te brengen. Ik had een 'verdienstelijk linker been', maar ik was geen Piet Keizer. En los daarvan viel er met voetballen destijds nog niet zoveel te verdienen als nu. Het gros van de profs hadden daarnaast nog een 'sigarenzaak' of iets in die geest. Stukjes schrijven lukt mij ook prima, vind ik zelf, en ik heb er ook wel lol in, maar ik ben geen 'Truman Capote'. En zou ik het voor een commerciële publicatie moeten doen, dan had ik 'morgen' ruzie met de uitgever, want daarvoor ben ik te eigenzinnig.
Zo heeft iedereen zijn kwaliteiten, en beperkingen. En ik gun iedereen voorspoed en geluk, tenzij uw talent ligt in 'Russen afknallen', 'Moslims/Joden' uitroeien, medemensen treiteren en afpersen, of iets in die geest. Het is onjuist om mij ervan te betichten dat ik mensen die niets produceren in de échte economie het licht in de ogen niet gun. Niet alleen heb ik mij hier 'hard' gemaakt voor een fatsoenlijk 'basisinkomen' (bij gelijktijdig afschaffen van *alle* uitkeringen en subsidies, om zo te besparen op het bestuurlijke waterhoofd), en voor iedereen, werkend of niet, als een vloer onder ons bestaan, te betalen uit wat wij samen verdienen, na aftrek van wat het ons kost om de zaak draaiend te houden, en sta ik niet afwijzend tegenover 'collectief betaald openbaar vervoer', hoe dan ook beter dan het peperdure systeem van 'semi-privaat' wat we nu hebben, wat uitnodigt tot het introduceren van stroperige 'lagen' in het 'management' die we kunnen missen als kiespijn, maar ik kijk ook graag naar de Formule 1 races, luister graag naar muziek, wil graag goed onderwijs dat niet als een kerstboom is opgetuigd met peperdure tutsels en frutsels, ben blij met de 'zorg', en ga zo maar door.
Ook mensen die 'productief' zijn in de échte economie zijn daarnaast tevens 'klant'. Bij 'volbloed' commerciële ondernemingen, maar ook altijd bij instellingen die goederen of diensten leveren waar we feitelijk niet buiten kunnen, of die ons leven 'beter' maken vanuit onze eigen, individuele behoeften. En de mensen die dat leveren of verzorgen moeten ook eten, zijn ook tijd kwijt die ze liever anders besteed zouden hebben, en dús moeten ook zij daarvoor een vergoeding ontvangen, *bovenop* hun 'basisinkomen'. Ik verwacht niet dat iemand die werkzaam is in een sector die niks produceert wat je kunt eten, of drinken, of waar je in kunt wonen, of wat je warmhoudt, of waar je jezelf en geproduceerde goederen mee kunt vervoeren, dat doet in ruil voor een 'basisinkomen'. Noch voel ik mij geroepen om anderen voor te schrijven waar ze hun geld wel, en waaraan ze hun geld niet uit mogen geven.
Dat laatste houdt uiteraard ook in dat ik wars ben van 'extra' belasting op liefhebberijen van mijn medemensen waar ik zelf geen behoefte aan heb. Maar als dat uitgesproken schadelijke liefhebberijen zijn, wil ik ook niet betalen voor die schade. Als je helemaal 'waus' bent van 'Kickboxen', en je wordt in een gevecht volledig in elkaar getrapt, wil ik niet opdraaien voor de zorg die daar op volgt. Maar hoe richt je dat in de praktijk in? Lastig. Bij 'Kickboxen' is de schade ontstaan door de activiteit helder als dat direct na het gevecht is. Maar sommige schade wordt pas later 'zichtbaar'. Je kunt toch lastig mensen die in hun jonge jaren op 'voetbal' zaten buitensluiten van zorg als ze Alzheimer krijgen, omdat 'bewezen' is dat dat komt van 'koppen'.
Maar waar ik het nu over wil hebben, is dat de Verenigde Staten, Canada, Australië en de EU-landen in het geweer komen tegen de landen waar de échte economie dominant is, omdat zij menen dat zij als 'klant' Koning zijn. Zij hebben 'rechten'! Die slaven moeten leveren! En snel een beetje! Anders de zweep erover!
Met mijn inleiding probeerde in duidelijk te maken hoe stervensmoeilijk het is om de juiste balans te vinden tussen 'nut en noodzaak' (de échte economie) enerzijds, en de 'extra's' anderzijds. En dat is dan binnen één land. Hoe wil je dat *ooit* tot een goed einde brengen op wereldschaal? Amerikaanse en Europese politici verklaren steeds meer productieve landen de oorlog (economisch en/of kinetisch), omdat ze er van overtuigd zijn dat die productieve landen *ons* nodig hebben. Als het zielige hoopje mens dat gebroken en verkreukeld de 'Eerste Hulp' wordt binnengebracht na een verloren 'Kickbox-gevecht' met zijn gehavende vuist op tafel slaat, en eist dat alle zorgverleners beter hun best doen om hem op te lappen, omdat de belastingbetaler hen daarvoor betaalt, en hij anders een klacht in zal dienen bij de eveneens door de belastingbetaler betaalde 'Ombudsman', dan is dat in ons deel van de wereld niet langer opzienbarend. Maar elders kijkt men daar toch héél anders tegenaan.
Iemand op 'X' post aan de lopende band afbeeldingen van Nederlandse militairen die in Afghanistan om het leven kwamen. Hij roept ons op om hen te herdenken. Er kwam een afbeelding voorbij van een jonge jongen van 21 uit het gehucht 'Rekken', op de grens met Duitsland, waartegenover het Duitse plaatsje 'Vreden' ligt. Toevallig was ik daar afgelopen weekend, beetje 'toeren', Nederland verkennen, genieten van het mooie weer. Maar wat deden die 'Kickboxers' daar in Afghanistan? Wie had die arme drommel wijsgemaakt dat het 'zijn gevecht' was, terwijl hij slechts diende om de zeepbaan van Rutte richting zijn vet betaalde functie als Secretaris Generaal van de NAVO te smeren, en de opiumproductie veilig te stellen voor 'Big Pharma', met wat onderhandse verkoop die ons GDP zo lekker opkrikt als bonus? Om nog maar te zwijgen van alles en iedereen die de belastingbetaler leegzuigt vanuit het 'Miltiair Financieel Complex'.
Geheel terecht heeft Trump het ministerie van Peter Hegseth weer omgedoopt tot het 'ministerie van oorlog', en dat moeten wij ook doen. Zelfs de 'Partij voor de Dieren' is nu om, en steunt de 'Warparty', omdat producerende landen een 'bedreiging' vormen voor ons. Stel je voor dat al die flutbanen die zijn opgetuigd door 'Dierenrechten Activisten' zouden komen te vervallen, omdat die producerende landen ons als klant buiten de deur zetten? Geen 'invoerheffingen' meer. Geen 'kosten' samenhangende met 'juridische procedures', 'aanvragen', 'vergunningen', en geen 'deskundig advies' meer om onze 'Lifestyle' keuzes te subsidiëren. Geen 'sponsorcontracten' meer. Brrrrr!
Het is niet zo dat die producerende landen ons hoe dan ook niet meer als klant willen, maar er zijn grenzen. En daar gaan we nu achter komen.