Voor degenen die later inschakelden, of te jong zijn om het zich te herinneren.
In 1992 publiceerde de Amerikaanse hoogleraar Francis Fukuyama een 'bestseller' met de titel: 'Het Einde van de Geschiedenis en de Laatste Mens'.
Daarin betoogde hij dat het 'Westerse Systeem', gemakshalve 'democratie' genoemd, de strijd had gewonnen van het 'communisme', en dan meer in het bijzonder de versie die we kenden uit de Sovjet-Unie. Dat leidde hem tot zijn conclusie dat de wereld voortaan 'democratisch' zou zijn, en dat vroeger of later ook de nog resterende landen die zich afficheerden als 'communistisch' of 'socialistisch' eieren voor hun geld zouden kiezen, zonder verdere aansporing. Fukuyama behoorde tot een groep Amerikaanse 'denkers' die we 'NeoCons' zijn gaan noemen, en die eind jaren negentig in de VS hun ongenoegen kenbaar maakten over het trage tempo waarin de VS als 'Indispensable Nation' de regie naar zich toe trok.
Zij meenden dat de 'lethargie' die zich meester had gemaakt van de landen in het 'Westen' het gevaar met zich meebracht dat wat zo mooi had kunnen zijn, alsnog verloren zou gaan. Verenigd in 'Project for a New American Century' hielden zij hun gehoor voor dat wat de VS nodig had, een nieuw 'Pearl Harbor'-moment was. Een schokkende gebeurtenis waardoor het in slaap gesukkelde Amerikaanse volk wakker zou schrikken, en zou doen wat gedaan moest worden. Dat werd '9/11'. Waarmee ik niks zeg over wie we moeten verdenken als de 'feitelijke daders', maar het 'kwam als geroepen'.
Buiten de Moslim-wereld vierde niemand feest. En de eerlijkheid gebiedt te benadrukken dat er ongetwijfeld ook volop gematigde Moslims waren die niet blij waren, en die de bui al zagen hangen. De regering Bush, met de dominante Dick Cheney als vice-president die meer in de melk te brokkelen had dan Bush zelf, kondigde de 'War on Terror' af, waarbij Bush voor het oog van de camera stelde dat wie niet 'met' de VS was, tégen de VS was. En wereldwijd sloten de rijen zich tegen het 'Moslim terrorisme', met uitgesproken steun van Rusland, onder Poetin, en China onder Xi, die in eigen land al volop problemen hadden gehad met 'Moslim terreur'. Maar ook de 'seculiere', 'socialistische'/'nationalistische' Arabische landen als Libië, Syrië en Egypte sprongen op de wagen, en leverden een bijdrage.
Die genoemde landen werden vervolgens voor hun hulp gestraft toen de VS, gevolgd door haar Europese 'horigen', het roer weer volledig omgooiden, en de 'Moslim terroristen' hielpen om in die landen 'Kleuren Revoluties' te bewerkstelligen. Hoe het mogelijk is dat iemand na '9/11' de daders weer in de armen zou sluiten, en hen zou helpen om landen die nadrukkelijk hadden geholpen om die 'Moslim terreur' uit te bannen te ontwrichten, dat kun je op twee verschillende manieren 'verklaren'.
De eerste (semi) logische verklaring is dat de daders van '9/11' helemaal niet de organisaties waren die daarvoor werden aangeklaagd. Althans, dat zij niet de regie hadden, maar dat dat cynische lui waren die een nieuwe 'Pearl Harbor' nodig hadden voor hun politieke agenda. De tweede (semi) logische verklaring is dat het wel een complete verrassing was, iets wat niemand in de VS, of in de bevriende landen had zien aankomen, in elk geval niet concreet, maar dat onze leiders zagen hoe diep de 'rot' in de eigen westerse samenleving zat, en dat zelfs een nieuw 'Pearl Harbor'-moment niet meer dat enthousiasme voor oorlog opleverde als destijds, waarop het idee werd herboren om die 'Moslim fanaten' te gebruiken als 'breekijzer' door ze te 'coachen'. Door ze tot slaaf te maken. Anders is het niet uit te leggen.
Er wás daadwerkelijk een 'Unipolair' moment na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, in die zin dat er van de ene op de andere dag geen behoefte meer was aan 'Big Power Politics'. De 'Koude Oorlog' werd geen 'Hete' door de diplomaten die, grotendeels 'achter de schermen', afspraken maakten die door beide kemphanen werden nageleefd, met slechts hier en daar enige 'obstructie' als gevolg van types die brandden van verlangen naar een militaire krachtmeting. Ogenschijnlijk doodsaaie types zorgden er op professionele wijze voor dat die 'Warmongers', aan beide kanten, in bedwang werden gehouden. Het is onmiskenbaar zo dat de Sovjet Unie uiteindelijk bezweek omdat de hulp die zij het seculiere, communistische regime in 'Kaboel' boden een last werd die hun broze economie niet kon dragen, terwijl de 'body-bags' die terugkwamen uit Afghanistan zorgden voor rap afbrokkelend vertrouwen in de leiders in het Kremlin. Dat de VS, gesteund door haar Europese horigen, en de Saoedische geldschieters, Al Qaida en de Taliban vleugels gaf om die uitkomst te bewerkstelligen, leidde in het Westen niet tot wroeging. Zelfs niet toen de lieden die wij aan de macht hadden gebracht vrouwen al hun rechten ontnamen die ze onder het door de Sovjets gesteunde regime nog hadden, en ze eeuwenoude historische monumenten opbliezen. Het was één groot feest! (Vergelijk met Syrië nu).
Met het wegvallen van 'Big Power Politics' verdween de behoefte aan diplomaten van kaliber. Alsmede de behoefte aan wetten die het resultaat waren van hun onderhandelingen. De 'Uniplolaire Macht' kon het zich voortaan veroorloven om naar eigen inzicht 'Rules' op te leggen. Geen beter voorbeeld dan die 'War on Terror', die vervolgens terugkeerde naar gerichte steun voor 'Moslim terreur' om potentieel lastige landen te 'disciplineren', en angst en onzekerheid te scheppen als voedingsbodem voor ondoordachte politieke keuzes in de VS, waar terroristen als 'vluchtelingen' welkom werden geheten, en zelfs een beschermde status kregen. Een benadering die overal in het westen navolging kreeg, waarbij men wel zo verstandig was om goed te letten op wat 'Washington' gedoogde. Ik roep nog maar eens in herinnering dat Netanyahu zonder enige schroom in de Knesset verkondigde dat hij Hamas steunde, om een Palestijnse staat te voorkomen. Dat is geen 'Conspiracy Theory'. Het is een puntgaaf voorbeeld van het 'Nieuwe Denken', dat lak heeft aan diplomatie, en stijf staat van 'Slimme Plannetjes' om situaties naar de hand van de machthebbers te zetten. De diplomaten, en 'denkers' uit die school van de 'Big Power Politics', zoals in de VS de professoren Mearsheimer en Sachs, maar ook George Kennan, de 'architect' van de NAVO, die fel tegen de uitbreiding van de NAVO was, omdat het zou leiden tot de dood van het 'Unipolaire' moment als de klemgezette Russen zich verraden zouden voelen, baseerden hun 'denken' op realisme, en niet op ideologie, of blinde honger naar macht.
Tijdens de hoogtijdagen van de 'NeoCons', geen ideologen, maar pure machtswellustelingen die cynisme tot handelsmerk maakten, en met iedereen 'samenwerkten' die hun persoonlijke ambities konden helpen bevorderen, alles onder een steeds valer wordende vlag van het bevorderen van 'democratie', wat al niet meer betekende dan dat de wereld naar hun pijpen danste, en 'kapitalisme' niet langer verwees naar een systeem van concurrentie op een vrije markt, met een minimum aan overheidsbemoeienis, maar aan het leegroven van 'nestjes' ten behoeve van een steeds smaller wordende groep 'insiders', werd de 'Reality Based Community' van de weg gereden.
Hier op dit blog heb ik volop misbaar gemaakt over dat gewetenloze, opportunistische misbruik van macht, en gewaarschuwd voor de consequenties. De onafwendbare terugkeer naar 'Big Power Politics', waar Poetin tijdens de 'Munich Security Conference' in 2007 voor waarschuwde. Een volstrekt contraproductieve ontwikkeling voor eenieder die droomde van een harmonieuze, welvarende wereld die haar potentieel zou aanwenden voor constructieve, inplaats van destructieve doeleinden. Waaronder de verheffing van volkeren die achtergebleven waren, en nog droomden van een Kalifaat, of een Orwelliaanse gemeenschap waarin niemand nog iets zou bezitten, en er slechts één 'waarheid' zou zijn, zoals geproduceerd door het 'Ministry of Truth', met 'Big Brother', of 'Big Sister' als de onaanraakbare leider, die leiding gaf aan de permanente oorlog met 'Eurasia' en 'Eastasia'.
Als we nu kijken naar wat zich voor onze ogen ontvouwt, dan lijkt dat nog het meest op die dystopische Orwelliaanse visie, zij het dat 'Europa' nog in scheiding ligt met 'Oceanië', terwijl het in rap tempo de laatste restjes van wat herinnert aan 'democratie' opruimt door de organisatie van 'Two Minutes of Hate' demonstraties die in heel Europa leiden tot 'Mob-Rule', en de systematische afbraak van wetten, om ze te vervangen door regels. Mensen zoals ik denken dan: 'Dit kan niet waar zijn!' Maar het is wél waar. Dat wil zeggen, wat waar is, en wat niet, bepaalt 'Brussel'. Daar zetelt, op dit moment, 'Big Sister' die op duistere wijze omhoog is gezogen, en die ervan droomt om namens 'Big Brother' in 'Oceanië' een bruggenhoofd te beheren op het 'Eurasia' continent, ofschoon *alles* wat ze doet contraproductief is. Als ze zo doorgaat *moet* het wel eindigen in patronage van 'Moskou' over het totaal van het padje gevallen Europa. Terwijl 'Moskou' dat helemaal niet wil. Maar de huidige leider van 'Oceania' lijkt wel iets te zien in zo'n opdeling van de wereld in drie blokken die niet met elkaar door één deur kunnen, met de ambitie om Canada en Groenland te absorberen.
In mijn optiek willen Putin, noch Xi, of Modi, en zelfs Trump niet dat het daar op uitdraait. Maar op de één of andere perfide wijze, alsof het een 'geheime clausule' was in het boek van Orwell, vervult Europa hierin de rol van katalysator. Te klein voor het tafellaken, te groot voor het servet. Een onhandelbare, verwende puber zonder opvoeding. Wars van alles wat zelfs maar *lijkt* op diplomatie, en ook niet in staat om zo te denken en handelen. Wetten? Nee! Regels! En we noemen ze 'wetten'! Democratie? Nee! Fascistische 'Top-Down' bestuurlijke structuren, maar we noemen het 'democratie'. Grondwet? In je dromen!
Laat mij benadrukken dat ik niet het idee heb dat er ergens lieden met dat boek van Orwell voor hun neus zitten die zich tot taak hebben gesteld dat 'script' te realiseren. Het is als met de geschiedenis die zich zou 'herhalen'. Dat doet de geschiedenis niet, maar het 'rijmt' wel. Iets met 'aard van het beestje'.