Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Hamvraag

Er is geen 'Taart' te vinden die de uitgaven voor militaire doelen weergeeft, of de allergrootste 'Punt' is die van de Verenigde Staten. 

 

Bedenk daarbij dat het leeuwendeel van de uitgaven van alle andere landen in de wereld terechtkomt bij Amerikaanse wapenproducenten, en het is meteen zonneklaar waarom de politieke partijen in dat land zo verzot zijn op oorlog. In 2021 plunderden de Verenigde Staten nog even snel de economie van het straatarme Afghanistan door het land te 'motiveren' om liefst twaalf procent van haar 'GDP' te besteden aan wapentuig, alvorens de stekker eruit te trekken, op naar de oorlog tegen de Russen in Oekraïne, in voorbereiding op de 'Grote Klapper': De oorlog tegen China.

 

In de aanloop naar de oorlog in Oekraïne groeiden de uitgaven in dat land ook spectaculair, maar omdat het een straatarm land was, en nu zelfs volledig bankroet, was het in geld uitgedrukt minder imposant dan als percentage van het 'GDP', waar liefst vijf procent van de schamele inkomsten wegvloeide naar het opbouwen van fortificaties en training die de NAVO dacht nodig te hebben voor de oorlog met Rusland die op het programma stond. Wapens hadden ze toen nog niet nodig, want ze zwommen in de tanks, artillerie, luchtafweer en munitie uit de Sovjet-periode, maar dat is nu allemaal op, of kapot. Rusland zat daar met drie procent van het 'GDP' ruim onder, maar in geld uitgedrukt ruim erboven. Desalniettemin is ook Rusland op wereldschaal een dwerg, ingeklemd tussen Frankrijk en Engeland. 

 

Door die bril bekeken is het niet moeilijk om te zien waarom ze in 'Brussel' op het NAVO-hoofdkwartier, en bij de EU, alsmede in 'Washington' en 'Londen' geen moment twijfelden over de uitkomst van een treffen van de NAVO met Rusland op het grondgebied van Oekraïne, en hoe hun strategie 'hands down' garandeerde dat Poetin op weg was naar de deur. In 2014 was Poetin hen te slim afgeweest, en onze 'Choco'-prins, die met grof geweld wel even de Donbas schoon zou vegen, faalde hopeloos toen zijn troepen bij Debaltsjevo in een 'cauldron' terechtkwamen, en dreigden te worden afgeslacht. Dat was nadat ze eerder al een wapenstilstand hadden getekend, dat ze alsnog schonden, met de bedoeling een territoriaal wig te drijven tussen de LPR en de DPR, wat mislukte. Onze eigen Bert Koenders en zijn Russofobische collega's waren in paniek. De 'transitie' van Oekraïne naar slavenstaat van het 'Financieel Kapitalisme' liep gevaar als de NAVO openlijk meer militaire hulp zou verstrekken om hun macht in het land uit te breiden, zo onderstreepte Koenders, omdat het Rusland een excuus zou geven hetzelfde te doen in de Donbas, en dan zou die hele staatsgreep wel eens voor niets geweest kunnen zijn, want het 'zooitje ongeregeld' van Azov, Aidar, en andere extreem rechtse vrienden van de NAVO, waren overduidelijk geen partij voor de milities die de DPR en LPR in konden brengen. 

 

Dat leidde tot de 'Akkoorden van Minsk', nadat Merkel met de pet in de hand bij Poetin op audiëntie ging, en hem smeekte om genade. Van meet af een leugen zoals we nu met grote zekerheid weten. Een 'Pauzeknop' waar Koenders het al over had, om te redden wat er te redden viel. Een 'Peace in our Time'-papiertje waarmee Chamberlain in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog naar huis werd gestuurd. Alleen was Poetin geen Chamberlain. Maar hoe kon een militaire dwerg ooit met succes die Moloch van het 'Collectieve Westen' het hoofd bieden? Hoe kon David Goliath verslaan als het er op aankwam?

 

Zoals het gezegde luidt: 'Wie niet sterk is, moet slim zijn!' Niet het spel van Goliath, van de Moloch meespelen. Niet proberen op te bieden tegen de Verenigde Staten en hun NAVO-partners. Poetin bleef, ook na 2014, de westerse leiders 'partners' noemen, al kreeg hij in dat jaar de definitieve bevestiging dat wat hij tijdens de 'Security Conference' in München in 2007 open en bloot op tafel had gelegd als een probleem, een accurate inschatting was, waar hij de verzamelde westerse Veldheren en Velddames, dromend van een wereldomspannende NAVO-almacht, zonder 'meel in de mond' had verteld dat Rusland daar niet aan mee zou werken. 

 

De coup-plegers, Nuland en consorten, konden niet verhinderen dat het semi-autonome Krim schiereiland overstapte naar de Russische Federatie, zonder dat er een druppel bloed vloeide. Dat was daar mogelijk, omdat de Krim zich al eerder onafhankelijk had verklaard toen Ukraine zich losmaakte van 'Moskou' begin jaren negentig, en het schiereiland een eigen 'Rada' had. Maar Rusland kon de 'Donbas' niet langs die weg redden. De 'Donbas' moest zichzelf zien te redden, met hooguit informele Russische hulp, en dat lukte buitengewoon goed. Het leger van Oekraïne was, na de staatsgreep, niet in zijn geheel loyaal aan Nuland, Koenders en consorten. De milities in de Donbas hadden van meet af de beschikking over een deel van het wapenarsenaal, en de militairen en officieren van het leger die de zijde kozen van de 'afvalligen'. Dat leidde tot het, voor het westen noodlottige debacle van Debaltsjevo.

 

Poetin was al in de weer met China omdat hij begreep dat het 'Collectieve Westen' uit was op oorlog met Rusland over de grondstoffen in zijn land, en zijn 'belang' in buurland Oekraïne was niet van hegemonistische aard, al was het cruciaal dat Rusland de controle over Sevastopol zou weten te behouden. In het buurland hadden de Chinezen en de Russen voldoende aan 'goede vrienden' voor het in 2013 gelanceerde 'Belt and Road Initiative', de nieuwe 'Zijderoute'. Na de coup van Nuland, een jaar daarna, zat dat er niet meer in, maar als de 'Cultureel Russische' gebieden in het oosten en zuiden een hoge mate van autonomie in economisch en cultureel opzicht zouden krijgen, maakte het niet uit wie er in 'Kiev' de Songfestivals, de 'Gay Pride' optochten en de MMA-wedstrijden mocht organiseren. De 'Minsk Akkoorden' volstonden derhalve, omdat het van Oekraïne een federatie zou maken, met grote autonomie voor de 'Regio's' op economisch en cultureel gebied. 

 

Het 'Collectieve Westen' bleek in 2015 afgescheept met een 'Kat in de Zak'. Nuland, Koenders en die hele club coup-plegers bleven met lege handen achter. Ook in Syrië, waar de Russen in september van dat jaar Assad bevrijdde van de NAVO en haar Moslim-extremistische beulen. Ze hadden zich via hun staatsgreep verzekerd van de controle over dat deel van Oekraïne dat waardeloos was in economisch en strategisch opzicht, waar geld bij moest, en waar neo-nazi's het voor het zeggen hadden. Poetin was hen te slim afgeweest. En niet voor het eerst, maar zoals de ontwikkelingen van afgelopen jaar duidelijk maken, ook niet voor het laatst. Hoe rancuneus is het 'Collectieve Westen'? En hoe lang kunnen ze de eigen bevolking voor het lapje houden? Of wordt Oekraïne de tunnel aan het eind van het licht? Dat is nu de hamvraag.

Go Back

Comment