Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Haakje

Waar ging het mis met de (westerse) ‘liberale’ media?

 

Die vraag wordt ingegeven door een artikel in NRC waarin de redacteur ons de vraag voorlegt waar het mis ging met Julian Assange. Mijn antwoord op die vraag zal u niet verbazen. Het ging mis met Assange op het moment dat de ‘liberale’ media hem een mes in zijn rug staken. Maar dat vergt een toelichting, want het was in zekere zin een proces. Een ‘slopende ziekte’ waarvoor de kiemen al in het lichaam aanwezig waren voordat Assange op het toneel verscheen. 

 

Deze bijdrage gaat dus niet over NRC, dat in die ‘liberale’ vijver slechts een kleine vis is die niet veel meer kan dan achter de ‘Grote Jongens’ aan zwemmen. De ‘aanhouding’ van Assange is hier de katalysator, en de berichtgeving in NRC de kapstok die mij in staat stelt het verval te schetsen, zonder individuele partijen aan te wijzen als hoofdschuldigen, of te vervallen in ‘complot’-achtige beschrijvingen van een mondiale samenzwering. Het is ontspoorde ‘GroupThink’. In zijn onvolprezen boek ‘Massa en Macht’ beschreef de Nobelprijswinnaar Elias Canetti gedetailleerd hoe dat soort processen de samenleving van binnenuit uithollen. 

 

In de woorden van de redacteur die het ‘Redactioneel Commentaar’ schreef over die ‘aanhouding’ van Assange, worstelt men bij NRC met het evenwicht tussen ‘persvrijheid’ en ‘veiligheid’. Daarin kiezen de ‘liberale’ media in het ‘westen’ steeds nadrukkelijker voor ‘veiligheid’, en tegen transparantie, met een beroep op hun ‘verantwoordelijkheid’. Daardoor worden ze (mede-) verantwoordelijk voor de gevolgen. Martelen, ontvoeren, politieke moorden, machinaties van politici en machtige ‘ondernemers’, corruptie binnen partijen, Irak, Afghanistan, Libië, Syrië, Yemen en de bijbehorende vluchtelingenstromen en honderdduizenden doden. 

 

Als je door dat systeem bent ingevangen, zie je het niet. Canetti legt uit waarom. En waarom een ‘onafhankelijke rechter’ een illusie is, als de pers verzaakt. De kruiperige slotregel in het commentaar van NRC spreekt boekdelen. ‘Hij zal zich publiekelijk, net als Manning, dienen te verantwoorden. En er op moeten vertrouwen dat ondanks alles de Amerikaanse rechterlijke macht, in alle openbaarheid, wel degelijk de rechtvaardigheid dient’. Dan leef je in een fictie. Een sprookjesbos

 

Daarmee is niet gezegd dat veiligheid geen punt van overweging mag zijn. Uiteraard dient een redactie op de rem te gaan staan als publicatie van ‘gevoelige informatie’ de opsporing van terroristen en criminelen frustreert. Maar het cynische is dat we stukje bij beetje, met horten en stoten, nu ‘media’ hebben die de onveiligheid bevorderen, door cynische, criminele, obscure plannen buiten het nieuws te houden. Nogmaals: Zelf hebben ze het niet door. Ze zien John McCain wel openlijk in het gezelschap van terroristen, en neo-nazi’s. Ze zien wel voorbij komen dat die mails van Clinton en het bestuur van de ‘DNC’ gingen over malafide praktijken bij de voorverkiezingen, om Bernie Sanders van een overwinning af te houden. Ze zijn niet doof of blind voor alle vragen die opkomen rond het dossier over ‘Chemische Wapens’, en de machinaties van Britse ‘specialisten’ bij de verkiezingen in de Verenigde Staten. Maar ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat het ‘Grotere Kwaad’ degenen zijn die het als nieuws naar buiten brengen. 

 

Ze hoeven het daarom ook allemaal niet zelf te onderzoeken, want ze weten wat ze zullen vinden: Het is allemaal waar. Maar ze ‘trappen er niet in’, want het leidt af van de strijd die vele malen belangrijker is. De strijd tegen de ‘Eeuwige Jood’! De onzichtbare hand van Poetin en Xi. Dat soort valkuilen in ons denken bracht Elias Canetti, als Jood gefascineerd door de vraag hoe die ‘Holocaust’ ooit kon gebeuren, messcherp in beeld. Hoe ‘haakjes’ in onze belevingswereld ons meeslepen richting oorlog, massaslachtingen en criminele onachtzaamheid. 

 

Waar ging het mis voor Assange?

 

In Zweden. Twee ‘groupies’ drongen zich aan hem op, en hij genoot met volle teugen van de ‘Vrije Liefde’. Zonder zich te realiseren dat Zweden een behoorlijk pervers land is geworden, met een onmogelijke mengeling van politieke intriges en zwaar ‘Gereformeerde’ opvattingen over seks die lichtjaren verwijderd zijn van het imago uit de liberale tijd van de ‘Sixties’. De dames hadden seks met Assange, bleven daarna ook aan hem kleven, waarbij één van hen festiviteiten voor hem organiseerde gedurende zijn verblijf, en berichtjes rondstrooide over hoe geweldig ze het naar haar zin had. Zij was lid van de ‘Christelijke Sociaal Democraten’, en had de uitnodiging voor Assange om naar Zweden te komen verstuurd. Tijdens zijn verblijf accepteerde ze de aanstelling van ‘woordvoerder’ voor ‘Wikileaks’. En vervolgens duwde ze hem voor de trein. 

 

In de omgeving van Assange zien ze het als een complot, wat ik mij voor kan stellen. Maar ik vrees dat je er toch ook ernstig rekening mee moet houden dat het gewoon ‘domme pech’ was. Dat hij een stel totaal verknipte vrouwen op zijn weg vond, in een land dat de weg volledig kwijt is, waar men principieel kiest voor het ‘ideaal’, zonder acht te slaan op de consequenties. Waarbij die idealen steeds nadrukkelijker revanchistische trekjes krijgen die in ‘Identiteits-kring’ voor ‘progressief’ worden gehouden. 

 

De processtukken rond die hele affaire zijn in boekvorm uitgegeven onder de titel ‘Assange in Sweden’, en via Amazon te bestellen voor een zéér bescheiden bedrag. En DIT uitvoerige artikel in de ‘Observer’ geeft ook een goed beeld. Het ‘haakje’ dat nagenoeg de gehele ‘liberale’ pers bij de kraag vatte, en het verderf in sleurde, was de beschuldiging van ‘verkrachting’. Ineens sprong iedereen achteruit, want niemand wil iets te maken hebben met een ‘verkrachter’. Of een ‘anti-semiet’. Of iemand die positieve opmerkingen maakt over Poetin of Xi. En het directe gevolg was dat de kranten, tijdschriften en zendgemachtigden die voorheen vochten om de ‘kruimels’ die ‘Wikileaks’ liet vallen, die organisatie lieten vallen alsof het een besmettelijke ziekte was. Maar zij waren zelf de infectiehaard. En nu zijn ze op sterven na dood. 

 

Dat Assange ‘issues’ heeft die afbreuk doen aan de geïdealiseerde voorstelling van de journalist, uitgever en computer-deskundige als een romanticus en ‘voorbeeld-burger’ hoeft niet onbesproken te blijven. In de processtukken oefent hij ook kritiek op zichzelf uit, waar hij zich realiseert dat hij niet uitblonk door ‘nazorg’ na de amoureuze avonturen, en dat hij daarin tekort schoot. Wat hij niet kon voorzien, was dat het ‘westen’ met elke nieuwe dag verder wegdrijft van de traditionele opvattingen over waardigheid en vrijheid, in een ‘Identiteits-maalstroom’ die alles waar liberalen ooit voor stonden door de gehaktmolen trekt, en als ‘veiligheidsworst’ uitkotst. Achter die worst lopen de ooit ‘liberale’ media kritiekloos aan, en dat gaat ons opbreken. Na dit avontuur, als het niet eindigt in een alles vernietigende paddenstoelwolk, zal er een nieuwe Elias Canetti schrijven over ‘Massa en Macht’. Maar de aard van het beestje zal slechts kortstondig overvleugeld worden door het besef dat er iets moet veranderen, zo vrees ik. In het bijzonder als de pers, zoals nu, het voortouw neemt om zich te nestelen in het hart van de macht.

Go Back

Comment