Je moet je medemens zijn of haar welvaart ook gunnen.
Jaloezie, afgunst, is geen goede eigenschap, maar bewondering wel. Ook waar bewondering iemand aanzet om, in een eerlijke concurrentie, de top te bereiken. De top op een gebied waar anderen het nut niet van inzien zal, in een wereld die wordt beheerst door een ‘Vrije Markt’, als regel geen grote rijkdommen opleveren, tenzij men met een bepaalde vaardigheid een ‘niche’-markt aanboort waar puissant rijke mensen graag voor in de buidel tasten. Het schoolvoorbeeld is de ‘Kunst’.
Mijn niet aflatende aanvallen op mensen die zich ‘bedienen’ van de overheidsmacht om ‘mij’ geld afhandig te maken voor hun feestelijke bijeenkomsten om te babbelen over het ‘Klimaat’, of hun voorliefde voor ‘Oorlogen’, en donaties aan ‘Goede Doelen’ in de vorm van subsidie waarmee ze de behoeftigen met ‘Grote Natte Ogen’ bevredigen, of zich de ‘Bedreigers’ van het lijf houden, komt al snel ‘Krenterig’ over. Als gezeur, omdat je iets tekort komt. Het is in deze tijd lastig te verkopen dat een ‘Vrije Markt’ inhoudt dat je zelf mag bepalen waarin je investeert, en niet de overheid. Behoudens een beperkt aantal, duidelijk afgebakende doelen die evident de gemeenschap ten goede komen, en die te groot zijn voor het privé-initiatief. Waarbij degene die dat geld namens ons allen beheert, en uitgeeft, verantwoording schuldig is aan het ‘Volk’.
Als ik in een restaurant een ruime ‘Tip’ achter wil laten, omdat het bezoek mij uitstekend bevallen is, en ik, met mijn ‘Draagkracht’, wel wat meer kan betalen voor de geboden waar, dan is dat mijn persoonlijke keuze. Ik gun dat restaurant, en de mensen die er werken, hun succes, wat ik onderstreep met die extra uitgave, en samen met de complimenten van andere bezoekers moet dat hen aansporen om op de ingeslagen weg voort te gaan. De kritiek van mensen met minder ‘Draagkracht’ zal zijn dat er vervelende kantjes aan zitten, waar zij zelf ook wel een forse ‘Tip’ achter zouden willen laten, maar zij het zich niet kunnen veroorloven. Dat onthult echter een minder prettige kant aan de persoonlijkheidsstructuur, of de structuur van het maatschappelijke verwachtingspatroon, waar diegene graag ‘Gezien’ wordt als iemand die waardering uitdrukt in ‘Strooien Met Geld’. En van de andere kant zijn er beslist ook mensen die ruim ‘Tippen’ in de verwachting daarvoor bij een volgend bezoek ‘Beloond’ te worden met extra aandacht, of een ‘Offer’ van het restaurant voor de ‘Goede Klant’. Wat nog weer los staat van personeel en de eigenaren van zo’n etablissement die ‘Bekende Personen’ graag als klant hebben, en hen daarom extra in de watten leggen, wat dan niet zelden uitdraait op het omgekeerde beeld, waarbij de ‘Bekende Persoon’ niets hoeft te betalen, terwijl de andere gasten voor die vrijgevigheid opdraaien via een ‘Doorberekening’ in de prijzen.
Die praktijk kent dus, vanuit een moralistisch standpunt bekeken, ‘Scherpe Kantjes’, met ‘Corrupte’ elementen. Als zodanig steun ik het idee van een vaste opslag voor de service in de prijs, en wetgeving die dat regelt. Het Amerikaanse systeem, waar het bedienend personeel voor de volle honderd procent afhankelijk is van wat de klant er voor over heeft, vind ik een anomalie die corruptie in de hand werkt, en onechte mensen de wind in de zeilen geeft, wat een onechte samenleving tot gevolg heeft. Overigens druk ik met mijn ‘Tip’ extra waardering uit voor het gehele product, en vind ik dat er in een restaurant een ‘potje’ moet zijn waar het complete personeel van meeprofiteert.
In een Frans ‘praatprogramma’ zag ik hoe men zich vrolijk maakte over Rutte en Kaag die aankwamen op Bali voor het bijwonen van wéér een feestelijke bijeenkomst om te babbelen over het ‘Klimaat’ en hun geliefde ‘Oorlogen’, omdat ze nogal ‘houterig’ van de vliegtuigtrap afdaalden, waarbij er in het programma verwarring was over de vraag of Kaag nou de echtgenote van Rutte was, waar ze zij aan zij de Balinese danseressen, die hen welkom heetten op het feest, tegemoet traden. We zijn in Nederland steeds meer een geheel eigen universum aan het opbouwen. Ik had de indrukken die leefden bij de deelnemers aan dat ‘praatprogramma’ wel aan kunnen vullen met uitleg. Dat we in Nederland niet van de ‘Rangen en Standen’ zijn, en dat Rutte en Kaag die naast elkaar de vliegtuigtrap afkomen, daarmee willen onderstrepen dat de ‘Premier’ de ‘Gelijke’ is van elke Nederlander. In elk geval voor de beeldvorming. En dat het voor een regeringsvertegenwoordiger uit ons 'Zeg Maar Piet'-land ongemakkelijk is om te worden getrakteerd op een ‘Vorstelijk Welkom’, mede gelet op onze ‘Slavernij-Schaamte’ en het ‘Koloniale Verleden’. Maar als je dat wilt voorkomen, kom dan met een lijndienst inplaats van het regeringstoestel, en in de ‘toeristenklasse’, plak een valse snor op, gooi je haar los, en neem een broodje kaas mee van huis voor in de pauze.
Wat ik met die anekdote wil zeggen, is dat je nationaal wel alles uit de kast kunt trekken om het idee van een ‘Vrije Markt’ uit te gummen, maar dat het internationaal volop weerstanden oproept bij mensen die willen weten waarvoor ze betalen, en wat voor vlees ze in de kuip hebben. En Trudeau kan zijn versie van een vertrouwelijk gesprek met de Chinese president wel delen met de media, en dan roepen dat het in zijn land de gewoonte is om de media te gebruiken voor je machtspolitieke spelletjes, onder de noemer van ‘Openheid’, maar bij Xi moet je daar niet mee aankomen. Die verstaat onder ‘Vertrouwelijk’ dat hetgeen er gezegd is ‘binnenskamers’ blijft. Dat Trudeau (andermaal) heeft onderstreept dat hij niet te vertrouwen is, maakt hem ineffectief op het toneel van de ‘wereldleiders’, en elke Canadese Dollar die het volk uitgeeft aan die ‘Blackface’-bedrieger en ‘Mooie Jongen’ is weggegooid geld. Iets soortgelijks overkwam Macron, waar hij Putin belde, die de indruk had vertrouwelijk met Macron te praten over de oplopende spanningen in Oekraïne, terwijl Macron de media had uitgenodigd om mee te luisteren. Dat zijn 'westerse' praktijken die het vertrouwen beschamen, waardoor zinvolle gesprekken niet langer mogelijk zijn op regeringsniveau, en dat is een beangstigend perspectief.
Op enig moment zal toch het kwartje vallen bij de restauranteigenaar dat hij op moet passen met het fêteren van ‘Bekende Personen’ die niet betalen. Mij zult u ook niet zien in een restaurant dat langs die weg reclame maakt voor zichzelf, omdat ik niet naar een restaurant ga om ‘Poppetjes te Kijken’, maar om er lekker te eten, en te genieten van de service. Als ik mensen wil zien die last hebben van aanstelleritis, dan zet ik de televisie wel aan. Zo betaal ik ook zonder morren belasting voor een overheid die ervoor zorgt dat het volk niks tekort komt waar het de primaire levensbehoeften betreft, terwijl die overheid goed zorgt voor de ondersteuning van het bedrijfsleven, tegen de laagste kosten. Maar niet om de ‘Trog’ te vullen waaruit de hele ‘Vriendenschare’ van de regering zich tegoed kan doen.
Zekere protocollen, priviléges, en het bouwen en onderhouden van vertrouwen, onder meer door zo goed te zijn als je woord, en de afspraken die je maakt, en akkoorden die je sluit na te leven, horen bij de functie. Je bent een ‘Kunstenaar’ als je in die ‘niche’ markt excelleert, waardoor er vraag is naar je ‘Kunst’. Ik wil niet aangeslagen worden om mensen te 'Tippen' die rond moeten komen van de subsidie, omdat ze ‘Ook Een Kans Moet Krijgen’, met een beloning voor elke ongeïnspireerde ‘Krabbel’. Basisloon, en blíjven oefenen.