Dat Maduro de EU-vertegenwoordiger in zijn land de deur wijst, is begrijpelijk.
De EU streeft in Venezuela hetzelfde doel na als de Verenigde Staten. Ze willen een ‘vriendelijke’ dictator aan de macht helpen die de olie in dat land veilig stelt voor ‘westerse’ belangen. De recente poging tot een staatsgreep, waarbij Amerikaanse huurlingen betrokken waren, die bij hun gevangenneming stelden dat de actie was gecoördineerd met de regering van Trump, zou georganiseerd zijn vanuit de ambassade van Spanje. Daar vluchtte één van de kopstukken heen na een eerdere mislukte staatsgreep.
Dat de EU niet wars is van anti-democratische interventies in ‘olielanden’, dat behoeft geen betoog. Ze zijn doorgaans minder doortastend dan de Amerikanen, wat al snel de indruk wekt dat ze aan de leiband van ‘Washington’ lopen, en eigenlijk zelf geen buitenlandse politiek hebben. Dat komt mede omdat verschillende ‘EU-landen’ er verschillende standpunten en prioriteiten op na houden. Waar ze nagenoeg allemaal lid zijn van de NAVO, convergeert het buitenlandbeleid daar, waardoor diplomaten geen kans krijgen, en hun opdrachten krijgen van de generaals.
De Nederlandse krijgsmacht is traditioneel ‘aanwezig’ op Curaçao, wat voorheen meer een ‘werkgelegenheidsproject’ was, en een ‘snoepreisje’ voor gestationeerde militairen. Wel werden mariniers al eerder ingezet voor politiediensten als het ‘onrustig’ was op het eiland in de tijd dat de ‘raffinaderij’ eigenlijk de enige serieuze werkgever was. Arbeidsconflicten liepen een enkele keer uit de hand, waar Shell voor een dubbeltje op de eerste rang wilde zitten, en het Caraïbische gebied geen gebrek kent aan goedkope arbeidskrachten, terwijl het milieu nou ook niet direct iets was waar men veel geld aan uit wilde geven. Het geld dat verdiend werd op Curaçao bleef dus niet op het eiland, maar vloeide weg naar Nederland. En inmiddels is ook dat 'afgeschreven'. En nee, niet alleen vanwege 'Corona'.
Een omslag hing in de lucht toen Curaçao ‘ontdekt’ werd door mensen die goed in de slappe was zaten, en zich daar vestigden, of er een tweede huis kochten, en anders wel een ‘brievenbus’ waar ze hun zwarte geld in kwijt konden. Daarnaast werd het eiland ‘ontdekt’ door handelaren in cocaïne, en er waren verschillende incidenten waar marinemensen, die formeel geacht werden actief te zijn bij de bestrijding van de handel middels patrouilles in het gebied, dat spul meenamen naar Nederland. Ook kwam er een heuse ‘cruiseterminal’, nadat Jacob Gelt Dekker de wijk ‘Otrabanda’ op fraaie wijze liet restaureren.
Nog vóór ‘Corona’ het toerisme uitgumde, was het de regering in Den Haag die de stekker uit de olieraffinaderij trok om Venezuela in het hart te treffen. Ze troffen echter vooral Curaçao in het hart. Al gaat het in Venezuela natuurlijk ook niet best door de belegering van dat land door ‘westerse’ mogendheden, met ons land voorop, en alle pogingen om de bevolking daar dood te hongeren. Maar waar de bemoeienis van landen als Rusland, China en Iran de Venezuelanen nog enig perspectief bieden, als dat uitmondt in een herstel van de olieproductie met lokale raffinage, inplaats van raffinage in de Verenigde Staten en op Curaçao, komt die raffinaderij op Curaçao niet meer terug.
De perverse situatie van dit moment is dat Venezuela, door de sancties van ‘westerse’ landen, olie moet importeren uit Iran. Geen van de landen die Venezuela niet laten vallen timmert ernstig aan de weg met grootschalige projecten waarvoor openlijk reclame wordt gemaakt. Waar het China betreft is dat onderdeel van hun manier van werken. Ze analyseren de lokale situatie, kijken hoe ze iets van de grond kunnen tillen waar ze zelf ook belang bij hebben, en doen het dan gewoon. Havens, spoorverbindingen en luchthavens verrijzen in heel Afrika. Zuid-Amerika ligt minder voor de hand, omdat het ver van China is. De Chinezen hadden grootse plannen voor een alternatief voor het Amerikaanse ‘Panamakanaal’, dat na de kortstondige, en wel érg eenzijdige oorlog tussen de Verenigde Staten en Panama nu door ‘Washington’ wordt gecontroleerd, ook al is de formele controle op papier teruggegeven aan Panama. Maar dat alternatieve kanaal is, voorlopig, afgeblazen.
Dat de Verenigde Staten de kapiteins van de tankers die de Iraanse olie naar Venezuela brachten op een sanctielijst plaatsten, en bedreigden met het confiskeren van geld en bezittingen, als ze daar al bij konden komen, onderstreept hoe verschrikkelijk pathetisch die strijd om de olie in de wereld is.
In mijn optiek wedt de EU op het verkeerde paard. Het is lang niet zeker dat Maduro het eeuwige leven heeft als leider van Venezuela, en je kunt kritiek hebben op het socialistische systeem waar hij, en zijn voorganger Chavez de voorvechters van zijn. Maar de aversie tegen de Verenigde Staten en Europa overstijgt de politieke voorkeur, en verlengt slechts de grip die Maduro heeft op de bevolking, die het bloed van de Amerikaanse en Europese opportunisten wel kunnen drinken. De marionetten van ‘Washington’ worden door iedereen erkent als marionetten, die niets, maar dan ook echt helemaal niets met 'democratie' te maken hebben. Hetzelfde in Bolivia, waar de Amerikanen er met hun lokale ‘sterke vrouw’ in slaagden een coup te plegen tegen de gekozen president, die eerder het land uit het afvoerputje trok met een ‘links’ beleid, en nu in ballingschap toe moet kijken hoe alles wat hij heeft opgebouwd weer totaal kaal wordt geplukt door de ‘gringo’s’. Daarbij gaat het de Amerikanen om het gas in het grensgebied met Brazilië, en de lithium-mijnen voor hun Tesla’s.
Hoogste tijd dat de EU haar buitenlandbeleid afstemt op wat in het belang is van Europa.