Het ‘Corona-nieuws’ wordt steeds grappiger.
Niet leuker, en ‘Covid’ zelf is niet om te lachen, maar de gestroomlijnde onhandigheid, grootspraak en dadendrang, die mij doen terugdenken aan de ‘slapstick’ filmpjes van de ‘Keystone Cops’, toveren zo nu en dan een zuur-zoete lach op mijn gezicht, omdat dat nog altijd beter is dan in radeloze woede ontsteken omdat ‘ze’ niet luisteren.
Dat laatste ligt gevoelig. Menig blogger, commentator, ‘open brieven’ schrijver en criticaster van de media en het politieke bedrijf heeft te hoog gespannen verwachtingen. Ze zijn ronduit verontwaardigd als politici, journalisten en ‘pratende hoofden’ niet luisteren naar hun wijze raad, en niet zelden exact het tegenovergestelde doen van wat verstandig is, waarbij reeds bekende relevante feiten simpelweg terzijde worden geschoven. Alsof die bestuurders, journalisten en ‘pratende hoofden’ het er om doen!
Nou, dan heb ik nieuws voor u: Dat is ook zo! Maar niet om van u een extremist te maken, die het niet meer pikt, met ‘Amerikaanse toestanden’ als consequentie. Maar omdat ze oprecht menen dat de ‘waarheid’ (dat wat goed is, omdat het voorspelbare resultaten oplevert waar je verder op kan bouwen) ergens ‘in het midden’ ligt. Na iedereen te hebben ‘gehoord’, doen we iets wat niemand aanbeveelt, maar het is een ‘mooi compromis’. Ik heb de neiging om te schrijven dat het een ‘manier van denken’ is, maar met ‘denken’ heeft het niks te maken. Het is het resultaat van conditionering die er op gericht is denken te ontmoedigen. In die kringen zul je ook altijd horen dat de ‘waarheid’ niet bestaat.
Grappig is bijvoorbeeld de opwinding over het trouwfeest van Justitieminister Grapperhaus. Een lezer vroeg mij waarom ik daar niets over schreef, en ik schreef terug dat die ‘pretentieuze nitwit’ geen tekst waard was. Een denigrerende diskwalificatie waarmee je geen bruggen bouwt, en dat hebben we wel even nodig in deze tijd. Maar ook mensen die spijkerhard zeggen waar het op staat. Dus wat is wijsheid? Ik zou dat ook nooit zo zeggen in een rechtstreekse confrontatie met de man. Je bereikt er niets mee. Hij is zo opgevoed en geschoold, en expliciet vanwege die ‘kwaliteit’ aangezocht als minister van Justitie. Als 'schriftgeleerde', in een land vol dominees dat de rechtspraak ziet als een opdracht om te ‘kneden en te masseren’. Beetje gedogen, beetje positief discrimineren, af en toe een ‘proefprocesje’, torenhoge dossiers in uitgesproken politieke processen die het niet van het bewijsmateriaal moeten hebben, maar van de beïnvloeding.
Het heeft geen zin je op te winden over de man. Hij doet wat hem wordt opgedragen, en alle andere bestuurders hebben dan ook het volste vertrouwen in hem. Alleen in de ‘uitvoering’ rommelt het. Want wat zegt een Boa of politieagent tegen een groep in het park op een zonovergoten dag wanneer hij of zij een proces verbaal opmaakt omdat ze de ‘Coronaregels’ overtreden? Hoe verdedig je willekeur? Hoe leg je uit dat ‘eigenrichting’ is voorbehouden aan mensen met ‘politiek correcte’ opvattingen? Het kwam eerder aan de orde bij een demonstratie op de Dam tegen ‘racisme’, en tussendoor nog een keer of wat. Bestuurders in Nederland begrijpen de ophef niet. Ze registreren die wel, maar ze begrijpen niet waar die vandaan komt. Ze besodemieteren de burger, maar zo zien zij het zelf niet, want ze hebben echt wel ‘goede bedoelingen’.
Het moment waarop ik besloot er tóch een bijdrage aan te wijden, was het moment waarop ik las dat Grapperhaus een minuscuul deel van het bedrag dat hij maandelijks van de belastingbetaler krijgt toegeschoven, om te zorgen voor recht in ons land, ‘symbolisch’ doneert aan een goed doel. Mijn geld gaat ‘symbolisch’ naar een door Grapperhaus uitgezocht goed doel, als ‘reparatie’ voor zijn fout. Leg uit hoe ik daar blij mee moet zijn. En hij gaat met de Boa’s ‘in gesprek’ om ‘verantwoording af te leggen’. Hoe dat die Boa’s gaat helpen om het de burger uit te leggen waarom zij gewoon worden aangeslagen om de schatkist te vullen waaruit Grapperhaus betaald wordt, is mij een eeuwigdurend raadsel. De eveneens uit de schatkist betaalde collega-bestuurders, de burgemeesters ‘in overleg’ met de minister van Justitie, hadden er geen moeite mee. Het zijn de mensen die het geld op moeten hoesten voor dat politieke theater die het niet lekker zit.
Het is niet onbelangrijk om daar eens serieus over na te denken. En dan bedoel ik écht denken. Toen ik begin dit jaar nadacht over mogelijke ‘Covid-strategieën’, kwam ik tot de conclusie dat er eigenlijk maar twee opties waren. Isoleren en uittrappen. Of laat maar gebeuren, en ieder voor zich. Het compromis, zo meende ik, was onwerkbaar, en dodelijk voor de economie, omdat het leidt tot een eindeloos proces van opgestapeld onheil, tenzij in ijltempo een vaccin uit de grond gestampt zou kunnen worden. Dat laatste is technisch al een gigantische opgave, maar in een ‘compromis gedreven’ maatschappij waarin alles ‘politiek’ is, is het een fabeltje. Zie de reactie op dat Russische vaccin. Maakt niet uit of het werkt, of niet, maar we willen een ‘westers’ vaccin, of niks. Okay. Ga maar dood dan. Zo niet letterlijk, dan wel economisch.
Houd het hoofd koel. Doe geen onbezonnen dingen. Zorg voor uw medemens, en denk na, ook al doen bestuurders dat niet.