Vergissen is menselijk.
Daarom kun je maar beter wegblijven uit situaties waarin je moet gissen. HIER vindt u een artikel waarin een schets wordt gegeven van hoe Poetin tegen de wereld aankijkt. Ik hoop dat het voor de frequent terugkerende lezer van dit blog geen verrassing is, en dat u tevens herinnerd zal worden aan mijn frequente typeringen van de Chinese manier van denken. Velen die de beschrijving van Malmgren lezen zullen blijven hangen op ‘maffia’, en in de verwijzing naar Tsaar Peter de Grote de bevestiging zien dat Poetin ambities heeft die ze vereenzelvigen met imperiale aspiraties. Maar dat is een serieuze vergissing.
Vergelijk het liever met de zienswijze van Robert Gore, die op zijn blog ‘straightlinelogic’ schrijft over actuele ontwikkelingen, vooral in de Verenigde Staten, die het boek schreef: ‘Everything I know about business, I know from the Godfather’. Wat verwijst naar het boek, en de films, en hoe ‘common sense’ prevaleert over politiek en legalistisch ‘geharrewar’, wat slechts goed is voor de juristen en bureaucraten. De schets die Poetin aan Malmgren geeft over de Russische manier van zaken doen, met beide partijen ‘bewapend’ in gesprek bij een ‘goed glas wijn’, wat noodzakelijk uit moet monden in een overeenkomst, of een bloedbad, vereist minimaal dat de ‘gesprekspartners’ met dat besef bewapend naar de afspraak gaan.
In de ogen van ‘westerlingen’, maar eigenlijk vooral de weke elite die gewend is geraakt aan langgerekte, slopende, kostbare en altijd onbevredigende juridische en politieke strijd, met tussentijdse ‘consensus’ die niets oplost, maar slechts het vertrekpunt vormt voor de volgende fase, is ‘common sense’ een gruwelijke, barbaarse terugkeer naar het ‘recht van de sterkste’, oftewel ‘marktwering’ zoals Adam Smith het voor zich zag. Ik hoop dat ik u niet hoef uit te leggen wat er gebeurt als een tot de tanden gewapende groep gasten aan het diner een groep juristen en bureaucraten tegenover zich treft, die er op uit zijn te traineren, te manipuleren, te treiteren, te provoceren, te rekken, omdat ze helemaal geen oplossing willen, en elke afspraak schenden. Voor juristen, politici en bureaucraten, en de hele ‘gravy train’ vol met ‘experts’ en ‘activisten’, die investeren in hun ‘presentatie’, inplaats van argumenten en feiten, is het ‘spel’ de kip die de gouden eieren legt.
Zie, als contrast, DEZE typering van Anthony Blinken, de windvaan die als ‘kruiper’ in de Amerikaanse bureaucratie zijn ‘krediet’ bijeen sprokkelde, waardoor hij boven kwam drijven toen de eveneens maximaal ‘flexibele’ carrière-politicus Joe Biden, en zijn ‘kneedbare’ vice-president en juriste Kamala Harris, een minister van buitenlandse zaken zochten. Dat de Chinezen en de Russen rondjes om dat ‘team’ draaien, is geen verrassing. En ook ‘Brussel’, afgeladen met carrière-tijgers die geen begin van enig geweten, of ‘common sense’ bezitten, is volkomen kansloos.
Dat de Amerikanen aan Trump de voorkeur gaven boven Hillary, had helemaal niets te maken met het beleid waar Trump voor stond. Sterker nog, in de uitvoering was het praktisch in niets te onderscheiden van wat al decennialang de praktijk was, al kwam dat mede door de openlijk subversieve activiteiten van mensen binnen zijn ‘Administratie’. Veel Amerikanen, en veel Europeanen, snakken naar politici met ‘common sense’. En nu, dankzij de ‘Intelligente Oplossingen’ tijdens de consensus-pandemie, zijn er nog maar héél weinig mensen die dankbaar zijn voor een overheid die volledig onbetrouwbaar, en grillig, de waan-van-de-dag volgt, met frequente ‘toetsingen’ bij de ‘rechter’, die als een volleerde ‘groupie’ danst op de tonen van de muziek, met een tas vol wetten waar hij of zij alle kanten mee op kan.
En dat tegen de achtergrond dat een jurist en een bureaucraat zich dienen te bekommeren om de ‘zwakkere partij’, maar op een wijze die het ‘spel’ niet abrupt af mag breken, want dan is de ‘gravy train’ in gevaar. In 1982 kwam de eerste ‘Rambo-film’ uit, nadat ‘Dirty Harry’ in 1971 al het startschot had gegeven voor een Hollywood-genre dat in de praktijk fungeerde als een verdovend middel. Als een placebo. Mensen die meenden dat een corrupte laag van juristen en bestuurders de samenleving in gevaar bracht, konden zich ‘identificeren’ met een bijzonder soort ‘anti-held’. De door het ‘establishment’ uitgekotste politieman, en de ‘Vietnamveteraan’, die je echter beter niet boos kon maken. Maar in het dagelijkse leven schikte men zich, en trok men zich niet op aan die voorbeelden, die eerder manifest werden in de virtuele wereld van de ‘LifeStyle’-keuzes die verder niets om het lijf hadden, en geen enkele bedreiging vormden voor de gevestigde orde. Wat in zekere zin maar goed was ook, want als iedereen ‘eigenrechter’ gaat spelen, blijft er van een samenleving niet veel over. Wat mij terugvoert naar die schets van Poetin, en het enigma (in westerse ogen) van zijn populariteit in Rusland, China, en elders in de wereld, meer in het bijzonder onder de ‘nieuwe vertrapten’, de mensen met ‘common sense’ en een hunkering naar de ‘vrije markt’, weg van de ‘schuldslavernij’, niet gemanipuleerd door een optocht van acteurs zonder ruggengraat of moreel kompas via legalistische trucs en schijnvrijheden.
Het is mij verder om het even hoe uw ideologische wereld in elkaar steekt, en of u sympathiseert met ‘Rambo’, of met de sheriff, en met ‘Harold Francis Callahan’, of de verzameling ‘punks’ die hij naar de andere wereld helpt, maar onderhandelen vanuit een positie van kracht is aan het eind van de dag beter dan leunen op status en ‘scherpzinnigheid’ in juridische zin, of het onderhouden van een netwerk waarin je boven bent komen drijven bij gebrek aan gewicht. Serieuze mensen hebben geen tijd voor juridisch touwtrekken en politiek lobbywerk. Als je aan hun ‘business’ komt, zetten ze een pistool tegen je hoofd, en als je dan niet kunt bedenken dat je ‘sorry’ moet zeggen, halen ze de trekker over. Je kunt je maar beter niet vergissen in serieuze mensen, en niet denken dat je met tactische pesterijtjes uiteindelijk je zin krijgt. Dat is wel gelukt met de grote schare ontevreden burgers die genoegen namen met een placebo in de vorm van een ‘cultfilm’, maar daar hoef je niet op te hopen bij de ‘Peter R. De Vries’-types, om het maar even uit de sfeer van de geopolitiek te halen, en tevens te onderstrepen dat ‘maffia’ hier geen verwijzing is naar criminaliteit, maar eerder naar ‘kille logica’ en zuiver zakelijke afwegingen. En ja, Peter R. De Vries heeft niet het laatste woord gehad in de confrontatie met het gedoogde geweld in onze samenleving, maar als u dat wilt opvoeren als een bruikbaar argument om aan te tonen dat de macht die gedijt in een wereld vol legale obstructies en de protectie van ‘minderheden’, dan zou ik die beeldvorming maar niet meenemen naar het geopolitieke niveau zoals zich dat nu heeft ontwikkeld, of de pogingen om iedereen te ‘vaccineren’, te ‘boosteren’, en het faillissement in te drukken, terwijl de ‘rechter’ dat ‘Groene Tapijt’ uitrolt waaronder men ons hoopt te begraven, want dat gaat ‘m niet worden. Dat is een vergissing die we ons niet kunnen veroorloven.