Er wordt nog steeds gesteggeld over het lot van de ‘Grace I’ die in de Straat van Gibraltar door de Britten werd gekaapt.
De Singaporese, in Panama geregistreerde supertanker vervoert Iraanse olie. De meest waarschijnlijke bestemming is Syrië. De Britten beroepen zich op Europese sancties tegen Syrië, ten onrechte opgevoerd als ‘Internationale’ sancties. De eerder gevangen genomen Indiase officieren van het koopvaardijschip zijn inmiddels weer op vrije voeten, en de Britten zeggen dat ze bereid zijn het schip ook vrij te willen geven, mits de olie niet in Syrië terechtkomt.
Het is een interessante ‘casus’, exact omdat het geen ‘Internationale’ sancties zijn. Het simpele gegeven dat het schip door de territoriale wateren van Europa voer op weg naar haar bestemming geeft Europa ook niet het recht om dat schip tot stoppen te dwingen. Daarom is het ook piraterij. Geheel los van de vraag of u meent dat de Europese sancties tegen Syrië terecht zijn, of niet. Het schept een bijzonder serieus precedent.
De motivatie van Europa voor die sancties tegen Syrië wordt ons verkocht onder tal van noemers, van ‘mensenrechtenschendingen’ en 'oorlogsmisdaden', tot ‘gifgas’, maar de enige échte reden is ‘Regime-Change’ ten bate van de winning en distributie van olie, en het terugdringen van Russische en Iraanse ‘invloed’ in de regio die samenvalt met dat doel. Door de bevolking van Syrië af te knijpen en dood te hongeren hoopt Europa, als schildknaap van de Verenigde Staten, dat de bevolking op enig moment eieren voor haar geld kiest, en de voeten kust van wie er op dat moment in ‘Washington’ namens de ‘Warparty’ in het ‘Witte Huis’ zetelt.
Mij staat het tegen. Geheel los nog van het gegeven dat de groepen die we in Damascus op het pluche willen hijsen zich niet direct hebben onderscheiden door hun respect voor de ‘mensenrechten’, en dan zeg ik het vriendelijk. Daarbij heeft het er alle schijn van dat alle gifgasaanvallen óf compleet in scene zijn gezet, óf dat de daders degenen waren die wij zo graag aan de macht zouden zien. Zelfs in het gunstigste geval wacht Syrië een lot vergelijkbaar met dat in het door ons eerder ‘bevrijde’ Libië. Als Europeaan schaam ik mij de ogen uit mijn hoofd dat we dat hebben laten gebeuren!
We hebben in de praktijk echter wel de macht om het te doen, dat tot stoppen dwingen van schepen, en dat was altijd al het doel van de overmacht aan marineschepen die de NAVO in de vaart houdt. Het wereldwijd ‘projecteren’ van haar macht. Het beheersen van de scheepvaartverbindingen. En het is de ratio achter het Chinese streven naar de ontwikkeling van alternatieve routes, bij voorkeur over land, ten bate van haar eigen export.
Rusland beschikte voorheen over een imposante vloot, gericht op het aanvallen van NAVO-eskaders die koopvaardijschepen en schepen ter bevoorrading van Europese legereenheden moesten beschermen in geval van oorlog, en om hun ‘Second Strike’ capaciteit te behouden, als de NAVO met een ‘First Strike’ de lanceerinstallaties van nucleaire raketten in de Sovjet-Unie zou hebben uitgeschakeld. Daarnaast hadden ze grote aantallen ‘mijnenjagers’ en schepen voor de kustverdediging. Het grootste deel van die vloot is verouderd of gesloopt. Maar de ‘Second Strike’ capaciteit is gemoderniseerd en uitgebreid, sinds er in de Verenigde Staten stemmen opgaan van haviken die menen dat een ‘First Strike’ mogelijk moet zijn, dankzij de in, en rond Europa geplaatste raketafweer die bij machte moet zijn een Russische vergeldingsaanval te ‘neutraliseren’.
China bouwt ook aan een nieuwe vloot, maar gericht op het beschermen van haar aanspraken op de controle over de Zuid-Chinese Zee, en de zee tussen China en Japan, waar ook Taiwan in ligt, dat in de ogen van China ‘familie’ is. De recente ‘deal’ met Taiwan voor de levering van enige miljarden aan nieuw wapentuig wordt in China niet met gejuich begroet. Zoals de introductie van Russische luchtafweer in Turkije in NAVO-kringen met enig afgrijzen wordt gadegeslagen.
De Verenigde Staten en haar partners maken zich op voor het ‘beveiligen’ van zeeroutes conform het voorbeeld dat de Britten bij Gibraltar hebben gegeven. En dat is een probleem. Er is geen mandaat voor. Zoals er ook geen mandaat is voor de ‘Regime-Change’ operatie in Syrië, en het doodhongeren van de bevolking in landen met een voor de NAVO onwelgevallige politieke leiding. Maar ze doen het toch. En vooralsnog komen ze er mee weg. De tegenstrevers van de NAVO zijn maritiem niet sterk genoeg om de zeeroutes effectief te beveiligen tegen kapers. Landroutes zijn er nog niet, en in bepaalde gevallen zijn ze ook kwetsbaar voor sabotage, of NAVO-bommen.
Door die bril bekeken is het niet onlogisch dat de media in het ‘westen’ er niet veel aandacht aan besteden, en de bevolking in de Verenigde Staten en Europa ook niet massaal demonstreert, zoals destijds tijdens de oorlog tegen Zuid-Oost Azië. Politici in ons deel van de wereld houden er helemaal geen rekening mee dat we deze nieuwe ‘Koude Oorlog’ best eens konden verliezen. Toch ben ik bang dat de bijna onmenselijke zelfbeheersing die de landen die het doelwit zijn van onze aanvallen en ‘Regime-Change-sancties’ en ‘tarieven’, niet veel goeds voorspelt. Het komt mij voor dat China, Rusland en Iran, maar ook landen als India en anderen, beseffen dat onze economie, en ons politieke systeem, deze inspanning niet gaan overleven. Uitmondend in ‘Big Brother’-fascisme, of chaos. Het is pas te laat om de bakens te verzetten als de ‘Fat Lady Sings’, en ik geef ruiterlijk toe dat het mij verwondert hoeveel veerkracht er nog in het ‘fiat-gedreven’ monetaire piramidespel zit. Maar ik zie niet hoe we een nieuwe breuklijn tussen ‘oost’ en ‘west’ gaan overleven.