Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Gesprek

NOS Teletekst had de kop: ‘Macron waarschuwt Iraanse president’.

 

De teneur van het artikel is dat Iran problemen veroorzaakt door zich niet te houden aan quota voor splijtstof zoals vastgelegd in het ‘JPCOA’, en Europa onder druk zet om de wegvallende handel, als gevolg van de nieuwe Amerikaanse sancties, over te nemen. En dat de ontwikkelingen zouden wijzen op de ontwikkeling van een atoomwapen. Maar dat is een moedwillig onjuiste voorstelling van zaken.

 

Er is altijd een kans dat een land ‘ongezien’ atoomwapens fabriceert. Zie Israël, Pakistan en India, of Noord-Korea. Israël werkte daarbij nauw samen met het toenmalige apartheidsregime in Zuid-Afrika, en sympathiserende Amerikanen. Pakistan verwierf benodigde kennis via Nederland. En volgens de geruchten heeft Saoedi Arabië via Pakistan ook toegang tot 'de Bom'. Maar volgens serieuze analisten heeft Iran die ambitie laten varen, als ze die al hebben gehad, ook al trachtte de CIA hen wel in het pak te naaien door een handje te helpen. Toch is er nu wel een probleem, want Iran vertrouwt ook Europa niet meer. Maar ze willen wel in gesprek blijven.

 

Vorig jaar waarschuwde Macron de Verenigde Staten, Israël en Saoedi Arabië dat ze afstevenden op oorlog, waarbij hij hen vroeg hun voet van het gas te halen. Dat was overduidelijk tegen doveman’s oren gericht. Het tegenovergestelde gebeurde. Het drietal gaf nog wat extra gas. En de EU hield het bij waarschuwen, terwijl Europese bedrijven die reeds hadden geïnvesteerd in Iran zich onder Amerikaanse druk terugtrokken, omdat de EU geen kans zag hen adequaat te beschermen. 

 

Over de motieven van Trump om ruzie te zoeken met Iran gaan de wildste geruchten. Voor de één is Trump de slaaf van Netanyahu. De volgende meent dat hij flirt met het gedachtegoed van Henry Wallace. Dan staat er weer iemand op die ons herinnert aan een groots plan om zeven landen in het Midden Oosten in vijf jaar aan de Amerikaanse oliemacht te onderwerpen, zoals de Amerikaanse generaal Wesley Clark onthulde. Met Iran als toetje.

 

Dat laatste was vóór de beslissing van Poetin om zich te mengen in de strijd in Syrië, en op die lijst ontbreekt Oekraïne. Dat laatste land past in het plan als een strategische aanpassing. Bij het aantreden van Bush, onder supervisie van olie-president Cheney, was Poetin net president. De Verenigde Staten hadden nog geen reden om aan te nemen dat ze hun grip op Rusland kwijt zouden raken. Bij de verovering van Irak lag Rusland nog niet serieus dwars. Toen Gaddafi aan de beurt was pruttelde Rusland al wel meer tegen, en zat Chodorkovski van ‘Yukos’ al achter de tralies. Om de controle te behouden over het Russische gas, en de Russische olie, werd het noodzakelijk Oekraïne, waar de pijpleidingen richting Europa doorheen liepen, en dat grensde aan de strategische Zwarte Zee, onder de voet te lopen. Tegelijk begon de sanctie-oorlog tegen Moskou, mede op aanreiken van Bill Browder, een andere gefrustreerde oligarch.

 

Na de gewelddadige machtsovername in ‘Kiev’ door ‘Team-Nuland’, met hulp van Europese knechten, kwam de zaak in een stroomversnelling. Rusland consolideerde in Oekraïne, en koos openlijk de kant van Assad. Het resultaat voor de Amerikaanse strategen was frustrerend op alle fronten. Critici van Bush c.s. zeggen wel dat de Amerikanen verzuimd hadden om de ‘wederopbouw’ te plannen van de landen die ze veroverden. Maar in mijn beleving was dat geen nalatigheid, maar opzet. Een land zonder centrale regering, met volop tribale narigheid, was ‘appeltje/eitje’ voor Israël, dat de ambitie had het hele Midden-Oosten onder controle te krijgen. Je ziet dat ook terug in de tactische aanpassing nu de Verenigde Staten en haar bondgenoten in Syrië in het zand beten, door de bemoeienis van Rusland, en Iran. Het gijzelen van de burgerbevolking is een vorm van ‘verschroeide aarde’. 

 

Omdat het allemaal zo lang duurt, en die vijf jaar allang voorbij zijn, gaat alles schuiven. De inlijving van ‘Kiev’ mag dan gelukt zijn, maar de ‘investering’ rendeert niet. Dat wordt nog erger als ‘Nordstream II’ operationeel wordt. Daarnaast hebben Rusland en China elkaar gevonden, en moeten ze zich in de Verenigde Staten, Israël en Saoedi Arabië zorgen maken over de keuze die Europa zal maken. Waar Macron uitgebreid met Rohani belt, nadat de Britten een supertanker met Iraanse olie bij Gibraltar uit de vaart hebben genomen, terwijl het diezelfde Macron is die met mevrouw von der Leyen op de proppen kwam voor ‘Onze Atlantische Frans’, die meer heeft met ‘Washington’ dan met ‘Brussel’, kan ik mij voorstellen dat het gesprek anders liep dan de NOS het schetst. En dat de zorgen van Macron niet in de sfeer van een Iraanse bom liggen. 

 

Go Back

Comment