Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Geschiedenis

Het is een mooi verhaal, maar is het waar?

 

Op de middelbare school kreeg ik interesse voor het vak ‘geschiedenis’, exact omdat de docent ‘saai’ was. Medeleerlingen begrepen in het geheel niet wat ik er interessant aan vond. Hoewel het bestuderen van de ‘geschiedenis’ niet mijn roeping was, omdat ik was 'voorbestemd' voor een uitgesproken ‘dynamisch’ vak, waar beslissingen in het ‘hier en nu’ het verschil uitmaakten tussen leven, en dood, en je het je niet kon veroorloven om stil te blijven staan bij dat ‘ene moment’, begon ik later alsnog aan een studie ‘geschiedenis’, in mijn vrije tijd. Om te ontdekken dat er ook een school was die meende dat ‘geschiedenis’ niet ‘saai’ moest zijn, maar ‘verlevendigd’ moest worden om een groter publiek te bereiken. Daardoor haakte ik na enige tijd wel weer af, want die benadering stond haaks op mijn idee dat het bestuderen van de ‘geschiedenis’ zuiver wetenschappelijk diende te zijn. Iets was ‘juist’, of niet.

 

Dat was geen ontkenning van het gegeven dat gebeurtenissen in het verleden ‘complex’ zijn, maar als je er iets van wilt leren, moet je er geen spaghetti van maken, en meer ‘mist’ creëren om het ‘spannend’ te maken. Dat was, wat mij betreft, geen discussie over de ‘vorm’, maar een fundamentele kritiek. Mijn benadering was, in de tijd dat ik die studie deed, kansloos. De ‘consensus’ binnen het vakgebied ging in de tegenovergestelde richting, en daar plukken we nu de zure vruchten van. Hele generaties werden opgevoed met geromantiseerde versies van historische gebeurtenissen, in geschreven, of verfilmde vorm. Historici van het ‘oude stempel’ stonden er handenwringend naar te kijken, of ze haalden de schouders op, blij met de ‘aandacht’, en daarmee het ‘geld’ dat die sprookjeswereld binnenbracht. 

 

Waar ik mij geroepen voel om de bezoekers van dit blog op te roepen om de kalmte te bewaren, ben ik mij er terdege bewust van dat ik daardoor ‘volgers’ van mij vervreemd. In het bijzonder die ‘volgers’ die zien dat ik het eerder ‘juist’ zag, en die absoluut niet begrijpen waarom ik niet uit mijn vel knap van woede, omdat die ‘sprookjesverkopers’ er ‘spaghetti’ van maken, en aan de lopende band kletskoek (‘nepnieuws’) verkopen. In eerdere bijdragen heb ik dat al toegelicht. De besluitvorming die ertoe doet, is die welke NU plaatsvindt. We zitten in een dynamisch proces. We kunnen ons simpelweg niet veroorloven om met de ‘rug in de rijrichting’ te gaan zitten kissebissen over wat de ‘statistiek’ ons vertelt. Mijn uitgesproken dédain voor academische disciplines die het daar van moeten hebben, de disciplines van de ‘modellen’ en ‘consensus’, waarin wat ‘juist’ is er niet toe doet, als het maar een mooi verhaal is, komt daar vandaan. Het is zinloos, en zelfs gevaarlijk, om met die ‘romantici’ in debat te gaan over hun catastrofale blunders, terwijl de wereld onbestuurbaar doordendert op een heilloze weg. 

 

Ergens kwam ik een artikel tegen waarin de auteur zijn lezers voorhield dat de ‘waarheid’ uiteindelijk zou overwinnen. Hij was overduidelijk ideologisch geïnspireerd, en daarom sluit ik ook geen ‘link’ bij naar het betreffende artikel. Maar helemaal ongelijk had hij niet, alleen is dan de vraag nog steeds: ‘Is het belangrijk’? De ‘Washington Post’ won prijzen en lof voor haar rapportage over de ‘Russische Inmenging’ in de verkiezingen van 2016, maar het staat nu vast dat het één lange litanie van leugens en ‘spin’ was, gevoed door mensen in dienst van het ‘team’ van Hillary Clinton, en de krant zag zich genoodzaakt om eerder publicaties fundamenteel te ‘herzien’, en excuses te maken. Maar wat schieten we daarmee op? Een ‘juiste’ lezing van de feiten was destijds waardevol, voor wie een ‘geïnformeerde’ keuze wilde maken. Het was (ooit) de taak van de krant, en de publicaties die de sprookjes van ’team Hillary’ vervolgens hebben verspreid, ook in ons land, om geen onzin te verkopen. Dan maar ‘saai’. Maar zo werkt het niet meer in ons deel van de wereld. Het is niet specifiek de schuld van iemand. Het is de consequentie van een hele serie keuzes, op allerlei terrein, die leidde tot een ‘selectie’ waardoor ‘saai’, ‘exact’, ‘wetenschappelijk’, ‘kwaliteit’, ‘degelijk’, ‘zorgvuldig’ de evolutionaire strijd op het gebied van de ‘informatievoorziening’ verloren, met alle gevolgen van dien. Oververhit de ‘leugenaars’ op hun bek slaan brengt geen resolutie, maar het is koren op de molen van degenen die de wereld bekijken door de bril van ‘oorlog’, ‘propaganda’, en ‘globale dominantie’. 

 

Met andere woorden, of je gelijk had, is onwaarschijnlijk veel minder belangrijk dan het antwoord op de vraag of je NU gelijk hebt. Waar ik aandacht voor vraag op dit blog, is dat er groepen actief in de weer zijn om de chaos alleen maar groter te maken, omdat ze u en mij niet meer nodig denken te hebben, en/of omdat het hun ‘bottom line’ voedt. En dat we hen, door ons handelen, en ‘denken’ over wat belangrijk is, gelijk geven. Ze hebben niet gelijk, maar wij geven hen gelijk. We zijn, met elke nieuwe dag, met iedere nieuwe ‘conferentie’, met elke nieuwe ‘lockdown’, met elke nieuwe oorlog, met elk nieuw ‘parlementair onderzoek’, met elke ‘spaghetti-formatie’ om te komen tot een nieuw ‘kabinet’, wat meer een meer een correcte benaming wordt in de betekenis van ‘uitstalkast’, onszelf overbodig aan het maken. En ik zeg, van mijn kant, keer nou terug naar ‘saai’, voordat het te laat is! Voordat je geleefd wordt, of je jezelf terugvindt op een slagveld in een oorlog die is ‘ontworpen’ om te worden verloren. 

 

Naar ik vurig hoop, maken mijn bijdragen hier ook aannemelijk dat al die mensen die in slaap vallen bij ‘saai’, en enthousiast zijn over de ‘verlevendiging’ middels ‘moderne’ technieken, geen slechte mensen zijn. Ze hebben goede bedoelingen. En als ik hier uithaal over hun jacht naar manieren om hun ‘bottom line’ op te krikken, dan lezen zij dat niet als een belangrijke waarschuwing, maar als ‘misgunnen’. Van mijn kant is het echter een fundamentele kritiek. En ik laat geen gelegenheid voorbijgaan om te benadrukken dat ik er een warm pleitbezorger van ben om goed voor iedereen te zorgen, terwijl we de verspilling die het gevolg is van ‘BullShit-Jobs’ een halt toeroepen. Helaas is dat noodzakelijk een ‘saai’ verhaal. 

 

Ter afsluiting wil ik nog wel de concessie doen dat een ‘mooi verhaal’ de aanzet kan zijn voor ‘degelijk’ onderzoek, waar ‘spin’ en ‘propaganda’ de ‘waarheidsvinding’ in de tang hebben. Anders dan de auteur van dat eerdergenoemde artikel, die meent dat de ‘juiste’ toedracht uiteindelijk toch wel aan het licht komt, waarin hij onder andere verwijst naar ‘Russiagate’, waar ik hierboven ook bij stilsta, zie ik zelf dat er ook waarheid schuilt in de bewering dat de ‘winnaar’ de ‘geschiedenisboeken schrijft’. Wat in veel gevallen concreet betekent dat de ‘juiste’ toedracht op enig moment wel bekend is, maar het ‘grote publiek’ niet heeft bereikt. Op dit blog, tot vervelens toe, verwijzingen naar inspirerende voorbeelden, doorgaans verband houdend met uiteenlopende oorlogen. Maar daar valt ook de onopgehelderde achtergrond van de moord op ‘JFK’ onder, en de realiteit in zaken als wat er gebeurde in ‘Kenosha’. Op zeker moment zijn de feiten wel bekend, maar het ‘grote publiek’ verkeert nog in verwarring, of ‘staat van ontkenning’, en dat voedt dan weer de complottheorieën. Terwijl het gewoon heel simpel te verklaren is door te verwijzen naar mensen die in slaap vallen bij ‘saai’, en liever een ‘levendig’ verhaal horen, ook al is het fictie.

 

Een interessant voorbeeld uit de tijd waarin ‘saai’ nog (net) domineerde in de media, en een ‘ander verhaal’ iedereen wakker schudde, was de speelfilm ‘JFK’ van Oliver Stone. Maar daar zie je hoe die filmmaker zelf ook begreep dat een ‘mooi verhaal’ en ‘exact’, ‘degelijk’, ‘zorgvuldig’ en ‘kwaliteit’ op gespannen voet staan met elkaar. Zijn terugkeer naar dat verhaal middels een documentaire, ‘JFK revisited - Through the Looking Glass, maakt er weer een ‘saai’ onderwerp van. En dan te bedenken dat hij nog vier uur materiaal heeft weggelaten, om te voorkomen dat het bereik helemaal dicht bij ‘nul’ zou liggen. Maar voor mij is dat soort ‘opgravingen’ smullen! Geduldig met je kwastje een voorwerp stukje bij beetje blootleggen, en de teksten op de muur van de tempel ontleden, om te achterhalen wat er écht is voorgevallen in die tijd. Maar de meeste mensen komen niet verder dan ‘Kruistocht in Spijkerbroek’. En je kunt hen niet dwingen. Maar maak van hen geen ‘expert’. En misschien ook beter om hen niet te laten sturen, als ze zich niet bewust zijn van hun beperkingen.

Go Back



Comment