De oorlog in, en nu ook rondom Oekraïne, is pas ten einde als de wapens zwijgen.
Als het aan de NAVO-landen ligt, dan houden we dat vuur brandend tot Poetin het veld ruimt, en de NAVO weer een ‘Yeltsin’ kan installeren die uitverkoop houdt. De Russen zullen bij aanvang de vage hoop hebben gekoesterd dat het continentaal-Europese (EU) deel van de NAVO zich de tandjes was geschrokken, en zich had herpakt om alsnog toe te zien op implementatie van ‘Minsk II’, en het imperialisme van hun Angelsaksische ‘vrienden’ een halt hadden toegeroepen. Bijna daags na de aftrap van de ‘Speciale Operatie’ lastte Rusland een gevechtspauze in om die stap mogelijk te maken. Maar het leidde niet tot de gehoopte doorbraak.
Met militaire middelen realiseren dat de ‘Donbas’ een autonoom gebied zal zijn is ‘technisch’ niet de grootste uitdaging. Zoals ik hier eerder schreef, dacht de NAVO dat de Russen zouden trachten om Kiev te veroveren, om daar een regering te installeren die hen ter wille zou zijn, waarmee heel Oekraïne in feite een Russisch protectoraat zou zijn geworden, analoog aan het lot van de landen in het ‘Oostblok’ ten tijde van de Sovjet Unie. Want zo doet de NAVO dat. Zie ‘Afghanistan’, ‘Irak’, en uiteraard in ‘Oekraïne’ in 2014. Om vervolgens vanuit die machtspositie te ‘pacificeren’. Wat de Sovjets opbrak, en de NAVO ook nergens is gelukt. Als de Russen die weg hadden gekozen, hadden ze binnen een week de overwinning kunnen uitroepen, waarna de ellende pas écht begonnen was. De NAVO had voor dat doel ’Stay Behind/Gladio’-terreurgroepen getraind, en ze hadden plannen voor een ‘regering in ballingschap’.
De schijnbeweging van een ‘aanval op Kiev’ die vervolgens niet kwam heb ik hier al eerder besproken. De NAVO-strategen en hun adepten in ‘Kiev’ waren er zo van overtuigd dat de Russen het op de hoofdstad hadden voorzien, dat ze daar een grote troepenmacht hadden samengetrokken, en terwijl Oekraïne zich terugtrok uit het gebied noord van Kiev bliezen ze zelf bruggen en dammen op om de opmars van de Russen te vertragen en een aanval op Kiev te bemoeilijken. Vervolgens gebeurde niet wat de westerse strategen hadden bedacht. Een colonne van militaire voertuigen stond geruime tijd stationair in één langgerekte file op een weg noord van Kiev, zonder dat Oekraïne bij machte was iets tegen die optocht te doen. Reeds op de eerste dag had Rusland met precisie aanvallen de luchtmacht van het land vleugellam gemaakt, en het statische, ingegraven leger van Oekraïne kon geen vuist maken tegen die geparkeerde legereenheden.
De NAVO had een ‘verklaring’ nodig voor de inertie van de Russische krijgsmacht, wat resulteerde in verzinsels over logistieke problemen, goedkope banden uit China, en Russische militairen die niet verder wilden, en in opstand kwamen tegen hun leidinggevenden. Wat per saldo uitmondde in de viering van een heroïsche overwinning toen de Russen weer wegtrokken, om zich te concentreren op wat zij zelf ‘Fase II’ van hun plan noemen, maar wat in NAVO-kringen en in ‘Kiev’ werd verkocht als een afgedwongen herziening van de oorspronkelijke strategie. Hier op dit blog schreef ik dat ‘Fase I’ ging over het, in alle rust, voorbereiden van ‘Fase II’, door zoveel mogelijk militaire ‘hardware’ uit de vergelijking te halen, luchtoverwicht zeker te stellen, en depots voor munitie en brandstof met de grond gelijk te maken, naast het innemen van het strategisch belangrijke Marieopol, en het ontzetten van de Krim door de reguliere toestroom van water voor de irrigatie van landbouwgebieden en drinkwater, sinds 2014 geblokkeerd door Oekraïne, weer te herstellen.
Marieopol lijkt een sleutelrol toebedeeld te zijn. De Russen zijn ervan overtuigd dat in de catacomben van de ‘Azovstal’-fabriek vele honderden westerse militairen zitten, waaronder enkelen met een hoge rang, die feitelijk leiding gaven aan de militaire operatie van Oekraïne ter plaatse. Als dat zichtbaar wordt wanneer zij zich overgeven, is dat problematisch voor de NAVO-landen, omdat het dan toch lastig vol te houden is dat zij op afstand stonden, en feitelijk werden overvallen door de ontwikkelingen. Lavrov benadrukte afgelopen week nog dat Rusland niet in oorlog is met de NAVO, maar uit alles blijkt dat de NAVO wel in oorlog is met Rusland. Indien de Russen hadden gedaan wat de NAVO dacht dat ze zouden doen, Kiev veroveren en er een ‘vazal’ aan het bewind brengen, om vervolgens de ‘Overwinning’ uit te roepen, dan had de strijdmacht van Oekraïne in Marieopol een geheel andere rol gehad als gefortificeerde ‘hub’ voor de subversieve ‘Gladio’-operatie die op het programma stond, en ervoor diende te zorgen dat de Russen het zouden bezuren. Inmiddels komt de evacuatie van burgers in het complex op gang, maar de Russen eisen dat de strijders zich overgeven. De Oekraïense commandant van dat ondergrondse legertje krijgt vooralsnog geen toestemming van ‘Kiev’ om zich over te geven, maar het feit dat hij in het Russisch communiceert over de précaire positie van zijn bataljon, en niet in de eigen taal van Oekraïne waar ‘Kiev’ zoveel waarde aan hecht, lijkt een aanwijzing voor een op handen zijnde rebellie. Ook elders bevinden troepen van ‘Kiev’ zich in een volledig uitzichtloze positie, en vragen commandanten aan hun politieke leiders om clementie. Dat ‘Kiev’ onbuigzaam is kan ik slechts begrijpen als bewijs voor het gegeven dat ‘Kiev’ niks in te brengen heeft. Het is de NAVO die de lakens uitdeelt in dat land.
In ‘Fase I’ werden, naast vliegvelden en depots, ook commandocentra en geselecteerde communicatieposten getroffen door Russische raketten, maar niet de regeringsgebouwen en -bunkers, en ook de infrastructuur, wegen en spoorlijnen, werden niet systematisch vernield zoals de NAVO zou doen. Echter, nu de NAVO-landen alles wat ze hebben richting Oekraïne sturen, hebben de Russen in één keer zes stroomstations in het westelijke gedeelte van het land, die de stroom voor de elektrische treinen regelen, nodig om al die wapens naar het front te brengen, in de as gelegd. Tegelijk blijven ze doorgaan met het verwoesten van depots waar al die westerse wapens na aankomst in Oekraïne worden opgeslagen, alsmede de trainingscentra waar militairen van de NAVO milities en militairen van Oekraïne leren werken met die nieuwe wapens, voorzover dat op het grondgebied van Oekraïne plaatsvindt. De Amerikanen trainen hen inmiddels op het grondgebied van Duitsland, maar ze waren eerder ook volop aanwezig in Oekraïne zelf, en zoals een Franse journalist, die terugkwam uit Oekraïne, op de televisie zei, zijn het de Amerikanen die nog steeds de lakens uitdelen op het slachtveld.
Het fascinerende, vind ik zelf, is dat de Russen open zijn over hun doelen, en bijna doodgemoedereerd, op hun gemak haast, realiseren wat ze zeggen te willen realiseren. In de woorden van Poetin: ‘I often get these questions, can’t we hurry it up?’ We can. But it depends on the intensity of hostilities and, any way you put it, the intensity of hostilities is directly related to casualties,” said the Russian president. “Our task is to achieve the set goals while minimizing these losses. We will act rhythmically, calmly, and according to the plan that was initially proposed by the General Staff.’ Uiteraard ondervinden de Russen daarbij ook tegenslag, en lijden ze verliezen. Maar voorzover ik kan nagaan staat dat niet in verhouding tot wat Oekraïne allemaal kwijtraakt, aan materiaal en mensenlevens. Sinds ‘Kiev’ en de NAVO door hebben dat de Russen niet bereid zijn concessies te doen aan hun doelstellingen, en slechts bereid zijn om bij onderhandelingen te praten over hoe die bereikt kunnen worden zonder verder bloedverlies, en zinloze destructie, wordt er niet meer gesproken.
Zeker, mijn observaties zijn deels gebaseerd op wat de Russen zelf prijsgeven, en wat hun ‘fans’ op het internet met ons delen, die via (nog) niet gecensureerde bronnen ‘weetjes’ ophalen. Maar ook uitgesproken pro-westerse journalisten die dicht bij het vuur zitten, en meereizen met de Oekraïense eenheden, melden dat het sinds de afkondiging van ‘Fase II’ een ware slachting is. De strategie van de Russen is er volgens Poetin op gebaseerd mensenlevens, van burgers en eigen militairen, te sparen. Ook wanneer ze militairen van Oekraïne hebben omsingeld, krijgen die in eerste instantie, en soms nogmaals na enige bedenktijd, de kans zich over te geven. Zie de militairen op ‘Slangeneiland’, die krijgsgevangen werden gemaakt, en daarna weer werden vrijgelaten. En niet, zoals Hubert Smeets dacht te weten, werden omgebracht. Dat resulteert in een relatief trage voortgang zolang de troepen nog op weerstand stuiten. Ik haat ‘War-porn’, de beelden van dode militairen en burgers, en verwoeste gebouwen, en ik heb een afkeer van oorlog in het algemeen. Maar wat ik zie en lees, bevestigt het beeld dat ik heb over de Russische strijdwijze. Ze laten de artillerie en de raketten het ‘werk’ doen, en daarna mag de infanterie de resten ‘opruimen’, en ervoor zorgen dat mijnen onschadelijk worden gemaakt, voordat het leger verder trekt. Zo’n strategie is alleen mogelijk als een leger ‘luchtoverwicht’ heeft, en de afweer die raketten en ‘drones’ van de tegenpartij moet onderscheppen voldoende betrouwbaar is.
Dat betekent ook dat het land dat vertrouwt op artillerie en raketten niet bevreesd mag zijn dat de munitie opraakt. In de Britse pers verschenen nieuwe juichberichten over gebrek aan ‘alles’ aan Russische kant, en dat het doel, de Russen dood te laten bloeden, nabij was. Het land kon niet zo snel nieuwe munitie en raketten fabriceren, en daardoor werd de kans op een nieuw avontuur kleiner. Andere bronnen, die minder te lijden hebben van ‘wensdenken’, zo komt het mij voor, melden dat de Russen nog meer dan genoeg van alles hebben. Daarnaast ben ik er van overtuigd dat als er tekorten zouden dreigen, andere landen, zoals China en India, best bereid zijn om bij te springen. Maar als de Russen echt op hun tandvlees zouden lopen, zouden we ze toch juist terugzien aan de onderhandelingstafel? De Russen hebben steeds gesteld dat ze geen plannen hebben voor het herstel van het ‘Sovjet-Rijk’, en ik ben er zelf ook van overtuigd dat ze die ambitie totaal niet hebben. Die ‘spin’ van de NAVO over een uitgeput Rusland moet u daarom lezen als een poging Finland en Zweden over de streep te trekken, zo is mijn stellige overtuiging. Die landen zijn traditioneel neutraal, maar de NAVO wil hen (hun economie) inlijven. Als dat echter de kans op een lot zoals dat van Oekraïne vergroot, dan zullen er niet veel Finnen en Zweden blij zijn met zo’n stap. Die juichberichten moeten de Finnen en de Zweden het gevoel geven dat er geen gevaar is, en dat ze toetreden tot het ‘winnende team’. Maar een referendum durven ze in Zweden niet aan.
In mijn optiek zijn het eerder de NAVO-landen die stuk gaan, en zich nu concentreren op het ‘winnen’ van een oorlog tegen het nietige Transnistrië om de Russen te zieken. Zowel militair, als economisch en politiek gaat het de verkeerde kant op. De NAVO heeft zich afgewend van de mogelijkheid dat het ooit nog zo’n ‘klassieke’ oorlog zou moeten zien te winnen. Zowel het materieel, als de personele kant, de organisatie, de plannen, de ‘war-games’, en identificatie van ‘terreinen’ waar de NAVO zou moeten domineren getuigen daarvan. Het ‘klassieke’ segment werd ondergebracht bij huurlingenlegers en uiteenlopende gelegenheid-bondgenoten, in een andere context aangeduid als terroristen en extremisten, ‘marxistisch’, ‘trotskistisch’, ‘jihadistisch’ of ‘fascistisch’ maakt verder niet uit. Dat blijkt een onrealistisch concept dat getuigt van hubris.
In meer en meer commentaren en analyses in de westerse media lees je nu dat de NAVO-landen zich opmaken voor een langdurige strijd. Ik ben er niet zo zeker van dat we het volhouden. De achilleshiel van dat voornemen van de NAVO om er een uitputtingsslag van te maken, is het draagvlak bij de burgers. Frans Timmermans draagt ons op om korter te douchen, te stoppen met autorijden, en je kleding niet meer te wassen, maar te ‘luchten’. En Christiaan Weijts eist in NRC dat die decadente roltrappen stil worden gezet om Oekraïne te helpen. Terwijl de ‘Identity-vakbond’ FNV weigert om een schip met olie uit Rusland te lossen, omdat wat er over is aan arbeiders in die organisatie geen begin van inspraak meer heeft. Opgerold door een gestaald kader dat in de voetsporen is getreden van hun grootste ‘succesnummer’, Wim Kok, de bankier en premier die Nederland omvormde van een handelsnatie met een stevige industriële basis tot een lustoord voor ‘dienstverleners’ en ‘Groene Fantasten’. De arbeiders zelf maken zich ondertussen meer zorgen over de stijgende prijzen van benzine voor hun bij elkaar gesprokkelde ‘occasion’, en de door inflatie onbetaalbaar wordende boodschappen, naast de energierekening die het geld voor hun vakantie opzuigt. Nu zijn die arbeiders nog een bescheiden onderlaag in de maatschappij, maar met het regeringsbeleid van dit moment zal de armoede zich over niet al te lange tijd als een lopend vuur verspreiden, en zal ‘koud douchen’, nergens meer heen kunnen, en je kleren te luchten hangen over het winkelwagentje waarmee je van opvangplek naar opvangplek zeult, niet langer aanvoelen als een ‘mooi gebaar’.
De miljarden vlogen ons al om de oren in de ‘Corona-tijd’. Producenten van ‘vaccins’ en sjacheraars met mondkapjes en de juiste politieke connecties liepen binnen. En nu het geld voor de Derde Wereldoorlog op stoom komt lopen de wapenproducenten en de ‘hulphandelaren’ binnen. Wat het oproer nu nog in de kiem smoort, is dat de overheid met enige regelmaat een ‘mooi gebaar’ maakt naar mensen die door de ‘Lockdowns’ werkloos thuis zaten, of hun bedrijf moesten sluiten tot de ‘experts’ zeiden dat ‘Lockdowns’ niet meer nodig waren omdat nagenoeg iedereen inmiddels ‘gevaccineerd’ is. Waarop iedereen prompt ‘Covid’ krijgt, en/of hartklachten, en het begint te knagen. Zou het ook zo kunnen gaan met die oorlog? Dat je ‘afziet’ om te zorgen dat we die ellende niet hier krijgen, terwijl de profiteurs al weten dat het beleid daar juist op gericht is? Dat de ‘vaccins’ niet vaccineren, en de oorlog niet defensief is, maar offensief. En dat de burger met de rekening blijft zitten, en met herinneringen aan de tijd dat we nog welvarend waren? Dat we nog geld hadden voor roltrappen, omdat we geen kogels en geweren hoefden te kopen voor neonazi’s, en dat je nog op vakantie kon, omdat de benzine, die nu opgaat aan wat tanks en bommenwerpers nodig hebben, of marineschepen die van Den Helder helemaal naar Taiwan moeten varen om ‘oorlogje’ te kunnen spelen, nog betaalbaar was. Om nog maar te zwijgen van wat die tankers allemaal verbruiken die ons de ‘pijpleidingen’ moeten doen vergeten, en wat het ons gaat kosten om die uitstoot te ‘compenseren’ middels minder huizen en meer belasting op alles. Dat je het ooit lekker warm had in je eigen huis tijdens de winter, en niet was aangewezen op de opvang, waar de thermostaat op vijftien graden is gezet om geld te sparen dat nodig is om ’sociaal democraat’ Frans Timmermans te kunnen betalen, en hem in staat te stellen ‘milieuconferenties’ te organiseren.
Als ik gelijk heb, en de Russen doen in feite gewoon waar ze zin in hebben, dan is alles wat wij doen niet veel meer dan een ‘gebaar’. En laat dat ‘mooi’ maar weg, want het kost onnodig veel mensen het leven, en de destructie is deerniswekkend. Deze gebarentaal is niet aan mij besteed.