Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Game-Changer

Hoe dan?

 

Een complex systeem geeft alleen het gewenste resultaat als alles ‘klopt’. Je wint geen oorlog met één voltreffer. Maar als je degene bent die die voltreffer plaatst, of je focus is op dat onderdeel van het totale leger, dan is het je vergeven als je euforisch bent. En als het tot nu toe ‘janken’ was, dan is het je vergeven als je denkt dat jouw voltreffer een ‘game changer’ is. In het bijzonder als je die voltreffer kunt herleiden tot iets wat je anders deed dan tot nu toe, of omdat je andere ‘middelen’ hebt gekregen, waardoor je het idee hebt dat je vanaf dat moment vaker doel zult treffen. 

 

In elke oorlog zijn er onderdelen die boven zichzelf uitgroeien, terwijl de oorlog zelf geen moment ook echt gewonnen kon worden. Die ene, geniale ‘splijtende pass’ tijdens de wedstrijd was wonderschoon, maar het team verliet het veld na een tien-nul nederlaag. Niet iets om over te juichen. Recent raakte het leger van Oekraïne een verkeersbrug bij Kherson, dankzij een nieuw Amerikaans platform, de Himars. De westerse pers raakt er niet over uitgepraat, en op gespecialiseerde websites werd het een ‘Game Changer’ genoemd. Nu moet ik om te beginnen toegeven dat oorlog voor mij geen spelletje is, waardoor die term mij op voorhand al tegen de haren in strijkt. Maar als ik uit mijn eigen ‘comfort zone’ stap, en die voltreffer in het perspectief van een verloren oorlog plaats, waar Oekraïne al heel veel terrein heeft moeten prijsgeven, en de ‘vector’ nog altijd richting grotere verliezen wijst, dan betekent ‘Game Changer’ in mijn beleving dat er nu zicht zou zijn op winst voor Oekraïne. 

 

Dan kijk ik naar het resultaat, en vraag ik mij af waar alle opwinding over is? Ik zag foto’s, zelfs een video, en analyses van bestuurders, en ik begrijp het niet. De brug staat er nog. Er zitten enkele bescheiden gaten in het wegdek. Auto’s kunnen de brug nog over, maar vrachtwagens voorlopig niet. De reparatie zal geen maanden in beslag nemen, de Russen kennende. En de spoorbrug zes kilometer verderop is ongeschonden, evenals een weg over een dam nog wat verder, die wel werd beschoten, maar nog gewoon in gebruik is omdat de schade meeviel. Daarnaast hebben de Russische autoriteiten, anticiperend op die ontwikkeling, ferry’s aangevoerd als alternatief. Hoe gaat dit zorgen voor een ommekeer in de oorlog? 

 

Maar het is eigenlijk nog pijnlijker, want de gaten en deuken als gevolg van die voltreffers waren nou niet direct indrukwekkend. Bij eerdere pogingen, en pogingen daarna, werden de projectielen allemaal onderschept. En vier van de twaalf geleverde Himars lanceerplatforms zijn inmiddels vernietigd, volgens de Russen, die tevens een opslagplaats voor projectielen die worden afgevuurd door Himars in de as legden, volgens eigen zeggen. Veel meer dan een geringe verbetering van het resultaat van eerdere pogingen zie ik er niet in. Eindelijk lukt die ‘splijtende pass’, maar hoe gaat dat de uitslag van de wedstrijd veranderen? 

 

Ook buiten de wereld van het liederlijke oorlogsgeweld zie je dat identieke beeld, waar experts op enig gebied een doorbraak weten te bereiken binnen hun eigen vakgebied. De champagne kan worden ontkurkt! Maar hoe past die innovatieve stap voorwaarts in het totale plaatje? Op welke manier gaat de toepassing zorgen voor een omwenteling? En is dat dan daadwerkelijk een revolutie? Of meer een ‘marketing’ dingetje? Maar in kwesties van oorlog, van leven en dood, van gevechten over het voortbestaan van een land, kan de strijdende partij zich geen ‘marketing’ flauwekul veroorloven. De euforie bij de producent van die Himars, en bij de NAVO die dat systeem heeft geleverd, mag begrijpelijk zijn, omdat hun perspectief anders is dan die van het volk van Oekraïne, of van de burgers in het westen die opdraaien voor de kosten, maar is tenenkrommend. 

 

In NRC had de oorlogszuchtige correspondent Caroline de Gruyter iemand opgedoken die stelt dat de Europese landen traditioneel te laks zijn met het sturen van eigen militairen. Alleen de Britten en de Amerikanen hebben, in hun optiek, verstand van oorlogvoeren. Bij de Gruyter, en Thomas Speckman, historicus en politicoloog, de ‘expert’ in kwestie, heeft dat een geheel andere lading dan bij Canadese intellectueel Cynthia Chung, die de ‘Special Relationship’ tussen de Britten en de Amerikanen ziet als puur gif. Maar ze hebben het uiteindelijk over hetzelfde fenomeen. Voor de Gruyter en Speckman is het geniaal dat de Britten en de Amerikanen zich opmaken voor een vele jaren durende strijd met Rusland. Voor Cynthia Chung is dat het toppunt van verspilling, van materiaal, grondstoffen en mensenlevens, en dat ben ik gloeiend met haar eens. Eigenlijk begrijp ik totaal niet waarom de Gruyter en Speckman zo dolenthousiast zijn over wat de Britten en de Amerikanen meenemen naar dit feestje voor de wapen- en olie-industrie.

 

Wat het westen ontbeert, is een coherente visie op het hele systeem, met een goed zicht op het gewenste resultaat. Mijn eigen enthousiasme voor ‘marktwerking’ is iets heel anders dan ‘gokverslaafd’ alles in de tombola donderen, flink husselen, en maar kijken welke nummers eruit komen. Toen de vluchtelingenstroom serieus op gang kwam als gevolg van al die oorlogen die de NAVO overal ontketende of uitlokte, riepen bestuurders ‘Wir Schaffen Das!’. Vervolgens flikkerden ze in Nederland alle genummerde ballen in de tombola, en zitten we nu als een stel domme apen in een roestig horloge te staren. Een weelde aan ‘experts’ werd gemobiliseerd, of opgeleid, en iedereen moest een kans krijgen om een ‘splijtende pass’ te produceren, maar we staan met tien-nul achter, het team zit ziek thuis, en de wedstrijd is nog maar net begonnen, als we de Gruyter en haar helden de vrije teugel geven.

Go Back

Comment