Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Game

Welbeschouwd is een ordelijke samenleving op het individuele niveau nog altijd allesbehalve ordelijk. 

 

Het individu droomt, fantaseert, schrijft, praat en denkt na over de optimale wijze om te profiteren van de ruimte die niet gereguleerd is. Hij of zij doet er concreet iets mee, of niet. Het pakt gunstig uit, of niet. Gunstig in de zin van bevredigend voor dat individu. In een ‘materialistische’ wereld zal die bevrediging overwegend materiële componenten hebben, terwijl in een ‘spirituele’, of ‘virtuele’ wereld de materie een ondergeschikte rol speelt. Voor mijn kleinkinderen is de volledig virtuele wereld van de ‘game’ die op enig moment hun aandacht heeft van groter belang dan de realiteit. Het kost mij geen moeite om mij een wereld voor te stellen waarin mensen ‘volmaakt’ gelukkig zijn in een wereld die nauwelijks nog enig raakvlak heeft met de realiteit. 

 

In die geest is het ook begrijpelijk dat er mensen zijn die het toekomstperspectief dat de multimiljardairs en handelaren in macht, die in ‘Davos’ onder de vlag van het ‘World Economic Forum’ werken aan een ‘Big Reset’, geen enkele bedreiging zien. Hun fysieke vrijheid, noch hun vrijheid van expressie, hun bewegingsvrijheid, of hun materiële bezit inspireert hen. Zolang ze maar mogen ‘Gamen’, en ze in die virtuele wereld bevredigd worden. Als ik daar door mijn realistische bril naar kijk, dan is het ‘Game, Set, and Match’ voor de mensheid als dat de norm wordt. Terwijl ik mij terdege realiseer dat een mensheid die elkaar de strot afbijt op jacht naar meer en meer bezit, en steeds hogere productie, met een niet te stuiten afvalberg als gevolg, zichzelf ook behoorlijk in de weg zit. 

 

De worsteling met dat probleem is uiteraard niet van recente datum. Asceten die predikten dat hun ‘spirituele’ wereld oneindig veel bevredigender was dan de ‘materialistische’ ‘vulgaire’ wereld die hen omringde, kennen we in soorten, en maten. Enerzijds degenen die zich terugtrokken uit de ‘materialistische’ wereld, levend van de ‘lucht’, in het ‘licht’, en van de ‘aalmoezen’. Anderzijds degenen die via uiteenlopende manieren hun productieve medemensen uit hun verschoning hielpen om hun ‘spirituele’ medemens in staat te stellen tot het bereiken van het ‘Hogere’, wat ons, paradoxaal genoeg, opulente bouwwerken en onbetaalbare kunstwerken opleverde die adembenemend mooi zijn. Althans, voor de ‘materialistisch’ ingestelde, realistische mens. Voor wie inmiddels verzwolgen is door de wereld van de ‘Games’, en alles wat daar mee verbonden is, is het hooguit bruikbaar als inspiratie, maar zelfs dat in steeds minder mate. 

 

Het fascinerende, voor mij, is dat de anti-materialisten van weleer een extreem decadente generatie voort heeft gebracht waarin ‘trash’ status kreeg als ‘mode’, en als ‘trends’ in de muziek en elders, en peperduur werd, onbetaalbaar voor de anti-materialisten die woord hielden. Nieuwe ‘versleten’ spijkerbroeken met scheuren en gaten voor een maandloon. Maar die hele maatschappij was nog altijd ‘materialistisch’. Hetzelfde kan gezegd worden van de generatie die versmolten is met hun ‘Games’, en niet meer kunnen zonder hun mobiele telefoon met ‘snelle verbinding’ en ‘VPN’ om toegang te krijgen tot andere ‘markten’ die zekere mogelijkheden bieden, zoals ‘ruilen’ of kopen van ‘skins’, en andere ‘features’ en ‘items’, die voor hun expressie in de realiteit nog altijd op jacht gaan naar uiterlijke bewijzen van hun status als ‘Gamer’, en die willen laten zien welke ‘Game’ hun voorkeur heeft. Maar naarmate men minder contact heeft met de realiteit, en als er geen noodzaak meer is om geld te verdienen door productief te zijn, is uiteindelijk een kale ‘cel’ in een soort hedendaags ‘klooster’ genoeg om volmaakt gelukkig te zijn. Ook in de kleding, voorzover men daar dan nog tijd voor heeft, hoeft men zich niet te onderscheiden, en de fysieke component van hun wezen moet wel onderhouden worden zodat ze kunnen blijven ‘Gamen’, met door ‘experts’ bepaalde voeding, medicatie en vaccinatie, maar men moet er geen omkijken naar hebben. ‘Kant-en-Klaar’. Prikken, en weg.

 

Door die bril bekeken is het ook helemaal niet verwonderlijk dat zoveel mensen zich ergeren aan mensen zoals ondergetekende, die maar blijven zeuren over de realiteit. Over de noodzaak om zorg te besteden aan het fundament, de productie van voedsel, de betaalbaarheid van brandstoffen, en om je zorgen te maken over alle leugens van de ‘machthebbers’. Voor die ‘post-realistische’ medemens is dat een ‘Ver-van-mijn-Bed’-show. Als ze er al kennis van nemen, dan is dat via de ‘Nieuwsshow’. Alles is ‘Show’. En ‘Games’. Onlangs las ik weer een analyse van iemand die naar de wereld kijkt zoals ik er naar kijk, die hoop putte uit mensen die er blijk van gaven zich af te keren van ‘de politiek’, in de veronderstelling dat het een voorbode is van revolutionaire omwentelingen in de steeds centralistischer geleide, en onrealistische wereld. Dat lijkt zo vanzelfsprekend, maar ik heb mijn twijfels. 

 

Iemand die ‘Game-verslaafd’ is kun je alles afnemen, als je maar van zijn of haar ‘portal’ en ‘console’ die toegang geven tot de ‘virtuele’ wereld afblijft. Het woord ‘verslaving’ verwijst naar ‘slaaf zijn’, maar men is in dit geval niet ‘slaaf gemaakt’. Dat geldt ook voor ‘substanties’ die drogeren of stimuleren, en in een materialistische wereld al snel op een lijst met ‘verboden middelen’ komen, omdat degenen die ze gebruiken niet langer productief zijn. Of in elk geval niet betrouwbaar als producent. De overeenkomst met de wereld van de ‘Great Game’, waarin de NAVO in oorlog is met uiteenlopende andere landen, waar afspraken noch productiviteit een rol spelen, is treffend. De bevrediging wordt ook niet gehaald uit wat er in werkelijkheid gebeurt. De leugen is goed genoeg. De ‘virtuele’ winst is op voorhand gegarandeerd door de eigen propaganda. Voor mij, en voor mensen zoals ik, is het alarmerend dat we stappen zetten die onze hele welvaart opblazen. Keuzes die zorgen voor nijpende tekorten, op het gebied van brandstof en voedsel, maar binnenkort eigenlijk tekorten aan alles wat we nu nog vanzelfsprekend vinden dat we het kunnen gaan ‘halen’ in de winkel, of ‘on-line’ kunnen bestellen, om tijd te winnen zodat we langer kunnen ‘Gamen’. Maar veel mensen begrijpen oprecht niet waar ik mij over opwind. Het is niet zo dat ze na rijp beraad afstand nemen van hun welvaart. Dat ze ervoor kiezen om op rantsoen te gaan. Maar het is voor hen niet het belangrijkste. 

 

Daarom is het voor die ‘post-realistische’ medemens ook zonder betekenis als je hen er op wijst dat ‘Groen’ een sprookje is, en dat wat hen langs die weg wordt afgenomen wordt ‘geïnvesteerd’ in meer verspillende oorlogen, en contraproductieve keuzes die extreem schadelijk zijn voor het milieu, het klimaat, en onze vrijheden. Nou en? Als ik in ruil daarvoor een extra ‘Level’ krijg in mijn favoriete ‘Game’? De realist is nog bezig met de ontwrichtende effecten van een cultuur die van mensen een ‘loonslaaf’ maakte. De vraag hoe ver je moest gaan om je verlangen naar ‘méér’ en ‘gróter’ te bevredigen ten koste van je vrije tijd, de zorg voor je kinderen, of je gezondheid. Er is al een generatie die daar, door de bank genomen, helemaal geen tijd voor heeft om zich er druk over te maken. Deels is die generatie op school al geconditioneerd om met ‘minder’ genoegen te nemen, ‘om de planeet te redden’, en het maakt niet uit of dat waar is, of niet. Maar door de gierende inflatie als gevolg van het beleid van de overheden in de westerse wereld kun je ook maar beter genoegen nemen met wat er nog rest, je ‘Games’, want wat er rest aan productiecapaciteit gaat op aan wapens en ‘gelul’, waar je niet in kunt wonen, wat je niet kunt eten, en wat je niet warm houdt. 

 

Maar winnen we dan wel de ‘Great Game’? Nee, er zijn geen winnaars en verliezers in die ‘Game’, alleen stervelingen die niks beters te doen hebben, en dat stomme spel spelen uit verveling, tot ze dood gaan. En die stuk maken wat realisten hebben opgebouwd, met inbegrip van opulente bouwwerken en onbetaalbare Kunst, en die miljoenen mensen al het leven hebben gekost, en nog zullen kosten als we er geen punt achter zetten, en terugkeren op aarde, als volwaardige, volwassen, niet ‘verslaafde’ mensen. Is daar zicht op? Nee, niet echt. Helaas. Daarbij is het ‘virtuele’ een grote armoede vergeleken met het ‘spirituele’ als u het mij vraagt. Maar ‘The Show Must Go On’, kennelijk.

Go Back

Comment