In hoeverre is de rel rond Joe Biden een uitgekookte strategie?
Voor alle bezoekers van dit blog die al langer meelezen is het verhaal van Hunter Biden gesneden koek. In mijn bijdrage 'Bieden', van 2 september 2015, stond ik er al bij stil. En tussentijds nog enkele keren. Vier jaar geleden was dat omdat Biden plots in beeld verscheen als 'noodverband', toen het Hillary niet lukte Sanders aan de kant te schuiven in de voorronden van de verkiezingen van 2016, en beschadigd raakte toen de partij haar toevlucht zocht tot fraude om Hillary de kandidatuur toe te spelen. Ook toen was de in Oekraïne geparachuteerde Hunter Biden, die kort daarvoor wegens cocaïnegebruik uit de 'Coastguard', die tot taak heeft op drugssmokkelaars te jagen, was getrapt, een 'risicofactor'.
Nu wordt Biden onder de bus gegooid door iemand die werkzaam is bij de CIA, die bij nader inzien niet zelf aanwezig was bij dat telefoongesprek. De 'Volgzame Media', die nog nooit een onvertogen woord over de smerige praktijken in en rond Oekraïne hebben geschreven, doen weliswaar hun best om dat hele giftige verhaal buiten beeld te houden, maar dat gaat nooit lukken. Biden, die instemde met een 'Impeachment'-onderzoek van Trump op grond van dat telefoongesprek van de Amerikaanse president met de toen kersverse ambtgenoot in Oekraïne, moet beseffen dat dit hem de kop gaat kosten in de voorverkiezingen. Maar eigenlijk kan hij nooit de hoop gekoesterd hebben dat deze vuiligheid niet naar buiten zou komen. Wat de vraag oproept of zijn hele kandidatuur geen vooropgezet plan was, waarbij hij de klappen zou krijgen, terwijl in zijn schaduw werd gewerkt aan een brede strategie voor het vervolg.
Merk op dat de anti-Trump media al druk zijn met het verkopen van de huid van de Trump-beer, voor hij geschoten is. Pelosi heeft niet het startschot gegeven voor een 'Impeachment-proces', dat kansloos is op basis van dat telefoontje, waarmee Trump de Verenigde Staten eerder een grote dienst bewees. Het gaat om 'Impeachment-onderzoek'. Ze wil alle onderzoeken die nu nog lopen, maar niks opleveren, bundelen met deze nieuwe wilde aantijging, wat dan voor 'momentum' moet zorgen, zoals de politieke veteraan Paul Craig Roberts HIER voor ons uit de doeken doet.
In die lezing is het de bedoeling om zoveel mogelijk chaos te stichten, waardoor mensen zich vol walging afkeren van het politieke proces, omdat het hele zooitje 'vuile handen' heeft, waardoor de 'gestaalde kaders' van opgezweepte activisten, die al drie jaar lang volkomen hysterisch zijn en elke complottheorie rondom Trump geloven, ook als het bewezen onwaar is, de doorslag moeten geven. Het lijkt mij een 'Long Shot'. En met een vuurwapen zonder vizier, om maar in die beeldspraak te blijven.
Je kunt ook bedenken dat die chaos niet zozeer bedoeld is om een verkiesbare kandidaat een steuntje in de rug te geven, maar om de grond bouwrijp te maken voor het uitroepen van de 'noodtoestand', gevolgd door de introductie van een 'sterke man' (of 'sterke vrouw') die met steun van de inlichtingendiensten en het militair-industrieel-financieel complex aangesteld wordt als dictator, om orde op zaken te stellen. Hillary?
Zo'n ontwikkeling zou gegarandeerd tot een burgeroorlog leiden, of iets wat er sterk op lijkt. Ook als het iemand anders zou zijn dan Hillary, of één van de andere bekende kopstukken uit de 'Washington-politiek' die aan de lopende band proberen sprookjes te verkopen. Ik hoop dat u begrijpt waarom ik hier zo fel van leer ben getrokken tegen de 'Sleepy Media', ook in ons Europese deel van de wereld, die u consequent het halve verhaal vertelden, of probeerden te verleiden de hele leugens te geloven, terwijl dit fikkie werd opgestookt. Het is niet 'Sleepy Joe', zoals Trump Joe Biden noemt, die hierin iets te verwijten valt. De man koos op het beslissende moment in zijn carrière voor zijn gezin, en hielp zijn mislukte zoon aan een baan in Oekraïne, nadat zijn land daar een geslaagde coup had doorgedrukt waarbij het democratisch gekozen staatshoofd aan de kant werd geschoven, waarna een 'chocoprins' de sleutels van de lokale schatkist in de handen werd gedrukt. Dat is een schuld-gedreven reflex die je vaker ziet in gezinnen met afwezige carrière-tijgers als ouders, die hun kinderen niet veel meer te bieden hebben dan geld en connecties. Maar die media…..
Waar ik in mijn bijdrage van gisteren stilstond bij de teloorgang van 'The Guardian', wees ik er al op dat journalisten, redacties en uitgevers zich niet kunnen verschuilen achter 'goede bedoelingen' in een wereld die bekend is met het concept van de pen die machtiger is dan het zwaard. Ik begrijp hoe verleidelijk het is om er één groot complot in te zien. En het valt onmogelijk te ontkennen dat lieden die ambities hebben de hand hadden in het benoemen van 'strategisch geplaatste meelopers', zoals het verhaal van 'The Guardian' laat zien. Maar als de uitkomst totale chaos, en militaire dictatuur is, gaan er ook vele meelopers voor de bijl. Daarom is het nooit een goed idee om bij jezelf te denken dat het moment voor de waarheid nog niet is aangebroken, als je journalist bent, of bij een krant of nieuwszender werkt.
In elk geval laat ik ruimte voor de mogelijkheid dat we hier te maken hebben met een zelf-toegebrachte dodelijke verwonding, waar journalisten die bij hun eigen krant de laan uit werden gestuurd omdat de onthullingen haaks stonden op het belang van de uitgever, in het verleden hun toevlucht zochten tot de concurrent. Toen die er niet meer was, kregen we de onthullende boeken waarin journalisten het héle verhaal vertelden, inclusief de details die ze niet in hun krant kwijt konden. Waar die journalisten niet zelden de 'jackpot' binnenhaalden met de 'rechten' op hun boeken, bracht dat andere journalisten op het idee dat je er beter aan deed om niet álles weg te geven in een krantenartikel, tegen een lullige vergoeding, maar dat je het 'sappige' deel van het verhaal beter kon bewaren voor een 'boek'. En nu boeken niet meer gelezen worden, en de kranten en nieuwszenders verworden zijn tot 'Gossip-producenten' met 'Cosmopolitan' hoofdredacteuren, die niet eens weten wat een 'scoop' is als het niet gaat over de nieuwe jurk van Madonna, is infantilisering ons lot. Met infantiele bestuurders en dito bedenkers van 'regime-change' complotten, en 'Russiagate-conspiracies' aan het stuur. En die zijn geen 'match' voor hun volwassen opponenten in andere landen. Wiens schuld is dat? Ik zou het niet weten. Noem het maar een 'clusterfuck'.