Met het aantreden van Gorbatsjov als hoogste partijbons in de Sovjet-Unie, ging de ijzige wind van de 'Koude Oorlog' liggen.
In de beleving in ons deel van de wereld was de 'Val van de Muur' niet zozeer de bezegeling van een proces, maar een capitulatie. Wie echter nog eens terugblikt naar wat er in die jaren gebeurde, ziet dat het een proces was. Een onderbelichte rol in die ontwikkeling werd gespeeld door het 'Esalen Institute', dat twee jaar geleden de deuren sloot. Het 'Peace, Man!'-gedachtengoed dat ook zo nadrukkelijk zichtbaar is in de idealen die George Soros propageert. Idealen die ik met hem deel, en met mij velen die opgroeiden in de tijd van protesten tegen de oorlog in Zuid-Oost Azië, en het 'Koude Oologs'-denken.
Maar dan de praktijk.
Gorbatsjov kreeg een mes in zijn rug, en werd middels een 'soft-coup' vervangen door de alcoholist en 'clown' Jeltsin. Er kan geen twijfel over bestaan dat 'de Amerikanen', met oud-CIA topman George Herbert Walker Bush als president, er de hand in hadden. Twee jaar later zit ik met een reisgenoot in Sumatra van het schitterende Toba-meer te genieten, als Jeltsin in Moskou het leger op het parlement afstuurt, en de tanks het gebouw in brand schieten. Het was voor mij een deprimerend spektakel, en ik sprak de vrees uit dat we aan de vooravond stonden van de 'Derde Wereldoorlog'. Een vrees die al was opgeborreld toen diezelfde Bush zijn vriend Saddam Hoessein, uit de tijd dat Saddam Iran namens de VS op de nek sprong, een mes in zijn rug stak.
In bepaalde 'complot-kringen' stelt men onomwonden dat die hele vredesbeweging één groot 'CIA-complot' is, en dat alles en iedereen die ooit interesse toonde in die 'Human Potential Movement' een 'geheim agent' is. Maar Joan Baez, Aldous Huxley en Carlos Castaneda op één lijn zetten met de organisatie die de 'Bay of Pigs'-invasie in Cuba organiseerde, wil er bij mij niet in. Wel is er een curieuze 'interesse' binnen die geheime diensten voor uiteenlopende 'geestverruimende middelen', zoals bekend. Voor de handel, om geld te verdienen buiten het 'budget' om, zoals tijdens de 'Iran-Contra-Affaire', toen de voornoemde George nog vice-president was, en als magisch middel om de bevolking te 'helpen' voor de juiste politieke richting te kiezen, zoals bleek uit het experiment met LSD in Zuid-Frankrijk.
Het is eerder een kwestie van een 'gedeelde belangstelling' die voor een perverse symbiose heeft gezorgd, die finaal ontspoord is, en daarom een accute bedreiging voor de wereldvrede vormt in onze tijd. Waar de 'vredesbeweging' op uit was, was het ontwikkelen van 'vreedzame methoden' om 'regime change' te bewerkstelligen. En daar had de CIA wel oren naar, mits de uitkomst goed was voor hun klantenkring. En dat waren niet de 'hippies', maar eerder 'Wallstreet'-bankiers, zoals George Soros. Nog altijd zeg ik daarmee niet dat die 'andere George' in dienst is bij de CIA, maar ze zitten elkaar niet in de weg, als u begrijpt waar ik hen wil. Best mogelijk dat die 'andere George' (Soros) het idee heeft dat hij de CIA in zijn zak heeft, terwijl de CIA denkt dat ze Soros 'in the pocket' hebben. Of wellicht is er inderdaad wel degelijk een vervlechting die verder gaat dan het 'operationele niveau' waar die twee elkaar complementeren, en smeden ze samen plannen. Maar de vrede is er zeker niet bij gebaat, zoveel is wel duidelijk.
Vergeet even 'complot', en kijk naar de consequenties van '9/11'. Een groep terroristen, in meerderheid Saoedische staatsburgers, kaapt een stel vliegtuigen om zich daarmee in de symbolen van Amerikaanse macht te boren. Een Saoedi die formeel uit de gratie is in eigen land, maar ooit op de loonlijst stond van de Saoedische geheime dienst, waar een derde 'George', Bush jr, nauw mee samenwerkt, krijgt de schuld. Terwijl Bin Laden afreist naar zijn schuilhut in Pakistan, waar hij een curieuze selectie 'links-leunende' boeken verslindt, voor iemand die geacht wordt een diep gewortelde haat te koesteren tegen alles wat ook maar naar 'links'- en 'werelds'-gedachtengoed riekt, ontfermt Bush II zich over de verovering van Afghanistan. Kort daarna gevolgd door het inlijven van Irak, waarbij Saddam 'live' wordt opgeknoopt.
Zoals bekend, hoop ik, hadden Dick Cheney en zijn vrienden, die Bush II aan een touwtje hadden, het oog op Afghanistan laten vallen vanwege een pijpleiding die olie en gas naar Pakistan en India moest voeren, vanuit Turkmenistan, dat 'onafhankelijk' was geworden tijdens die 'soft-coup' in Moskou. De constructie begon dan eindelijk in 2018, maar het gaat niet van een leien dakje. En nu Pakistan en India elkaar weer 'ouderwets' de hersens inslaan, is dat project niet geboren onder een gelukkig gesternte, maar in de 'studeerkamer' van Condoleezza Rice toen ze nog voor Chevron werkte. In de praktijk bleek het lastiger dan op papier. Die misser werd extra pijnlijk toen het bedrijf dat die pijpleiding aan moest gaan leggen in de belangstelling van 'de Chinezen' kwam te staan, wat de eerste rimpelingen waren in dát 'dossier'.
Die vriendenclub was ook klaar met Saddam, omdat die op het punt stond olie te gaan verkopen voor Euro's, inplaats van Dollars. Met '9/11', of 'Weapons of Mass Destruction' had het allemaal weinig of niets te maken, en de hofleverancier van de aanslagplegers, Saoedi Arabië, werd in dit hele project bondgenoot. Ook al was toen al bekend dat de aanslagplegers door Saoedische autoriteiten geholpen waren.
Beide avonturen liepen uit op een catastrofe. De 'Esalen-groep', om het zo maar te noemen, kon je lastig betichten van sympathie voor de Taliban of Saddam Hoessein, maar in die kringen vond men het een gemiste kans dat de Amerikaanse overheid niet had ingezet op het gebruik van de 'vreedzame technieken', en zo de 'Hearts and Minds' van de bevolking had weten te winnen. Dus toen Cheney en zijn bende plaats maakten voor Obama, kregen de 'soft-coup'-mensen de kans om hun gelijk te halen.
Nou moet je onder 'soft-coup' niet verstaan dat die geweldloos is. Of dat het betekent dat militairen er buiten worden gehouden. De truc is het organiseren van een 'humanitaire crisis', waardoor de imperialistische strijdmacht zich kan voordoen als 'bevrijders'. Dat bracht ons Libië, Syrië, en Oekraïne. Ook allemaal nog steeds voor olie en gas, productie of doorvoer, en in het geval van Libië en Syrië betrof het bovendien 'bondgenoten van het eerste uur' na '9/11', toen Bush II nog de indruk wekte dat de 'War on Terror' tot doel had Moslim-extremisten de wind uit de zeilen te nemen. Die werden echter schaamteloos gerecruteerd om in Libië en Syrië het vuile werk op te knappen. Waar de Verenigde Staten in Oekraïne ook zonder begin van gêne in bed dook met openlijke neo-nazi's om de controle over het gas uit Rusland naar Europa te bemachtigen.
Venezuela lag al op de plank, net als Iran. Maar door de 'Russische tegenwind' kwamen die projecten bij Trump op het bordje te liggen. De 'soft-coup'-strategie van de 'Esalen-jongens' werkt dus ook niet vlekkeloos, om het maar vriendelijk te zeggen. En Venezuela begint nu een serieus 'hoofdpijn-dossier' te worden. In DIT stuk wordt geanalyseerd wat er mis ging. En dat nu zelfs in de 'Mainstream' media, eerder enthousiast pleitbezorger van de 'Soros-oplossing', om het zo maar even te noemen, twijfel ontstaat. En zoals ik gisteren al schreef, beseft ook Soros dat hij het 'momentum' aan het verliezen is. De 'Neoconservatieve' beulen die door Trump op oorlogspad zijn gestuurd om hem de scalp van Maduro te brengen, krijgen het nog niet voor elkaar. En dat is niet te danken aan de schrandere Maduro, maar omdat een groeiend aantal landen zich afkeert van het idee dat de wereld er beter van wordt als we de Verenigde Staten omarmen als 'Ruler-and-Master' van het universum.
Ook in de Verenigde Staten zelf is de rek er een beetje uit. De 'duiventil' van Trump maakt het hoe dan ook lastig om iets van beleid op te zetten, maar waar de 'Warparty' (Democraten én Republikeinen) daar de hand in heeft, omdat ze hem niet vertrouwen, is er ook geen begin van enig zicht op een 'uitdager'. Niet dat er gebrek is aan kandidaten, maar de 'Esalen-mood' die vooral door de 'Democraten' is opgezweept om Trump te neutraliseren, garandeert een buitengewoon onrustige aanloop naar de volgende verkiezingen, met zoveel 'azijn' in de campagnes van de kandidaten die hopen Trump te mogen vervangen, dat ik niet kan zien hoe dat een kandidaat voortbrengt die de rust gaat herstellen.
Wat opmerkelijk is, dat is het gebrek aan bereidheid van de Zuid-Amerikaanse vazallen om 'Big Brother' in 'Washington' te redden nu 'Project Venezuela' dreigt te stranden. Zelfs de extreem rechtse 'klanten' die door 'Washington' aan de macht zijn geholpen in Colombia en Brazilië staan niet te popelen, of worden door hun eigen militairen teruggefloten. Ik denk dat Duque en Bolsonaro zelf het probleem niet zijn, maar dat de leiders van hun strijdkrachten beducht zijn voor een 'nieuw Vietnam'. Oftewel 'vlam in de pan', waardoor een offensief tegen Venezuela uitmondt in revolutie in hun eigen landen, van Vuurland tot aan de grensmuur tussen Mexico en de Verenigde Staten, met alle gevolgen van dien voor hun 'zaken'.
De vorig jaar overleden Amerikaanse hoogleraar Gene Sharp stond aan de wieg van het ontwikkelen van de methoden die door Soros-adepten en de Amerikaanse overheid, in diverse samenstellingen, zijn gebruikt om recalcitrante landen, die hun olierijkdommen niet af wilden staan, of weigerden de weg vrij te maken voor pijpleidingen, danwel 'Wallstreet' in de weg zaten, uit de vergelijking te halen. Dat de man is overladen met complimenten als 'vredesstichter' is op zijn minst prematuur. Ik twijfel er geen moment aan dat mijn reisgenoot op die trip naar het Toba-meer van mening is dat ik er falikant naast zat met mijn predictie over een 'Derde Wereldoorlog'. Zelf ben ik er van overtuigd dat zelfs zonder verder escalatie historici mij gelijk zullen geven, en zullen concluderen dat het beleid na het instorten van de Sovjet-Unie getypeerd kan worden als een 'permanente oorlog', niet anders dan wij in Nederland spreken over de 'Tachtigjarige oorlog'.
Het grote gevaar is dat die oorlog eindigt met een grote nucleaire lichtflits.