Alle kaartjes zijn verkocht, en het stadion zit vol.
Zoals veelvuldig betoogd, met de links naar bewijslast, zijn de oorlogen tegen Rusland en Iran, met die tegen China nog op de kalender, vele jaren vooraf gepland. Voorbereidingen zijn getroffen door investeringen van miljarden, en het positioneren van 'betrouwbare' krachten op sleutelposities. En dan kan het geweld losbarsten. HIER een video van Brian Berletic die aan de hand van artikelen en policy papers, allen gepubliceerd in het Westen, en geen speculatie door obscure complot-theoretici, keurig laat zien hoe de hazen lopen.
In het artikel dat ik vanochtend op het 'In English' gedeelte publiceerde, waar het meer in het bijzonder ging om Trump als enigma, sloot ik die link ook bij, omdat velen toch het idee hebben dat de Amerikaanse president nog wel het verschil zal kunnen maken. Daar ben ik het mee eens, dat hij het verschil zou *kunnen* maken, maar wil hij dat? Hoe gaat het uitpakken als hij naar de middenstip wandelt, met zijn 'MAGA'-pet op, om van daaraf de toegestroomde mensenmassa huiswaarts te sturen, omdat het hele spektakel niet doorgaat, want er moet *gewerkt* worden?
Voor de oorlogen met Rusland en Iran is dat al mosterd. Maar willen we die oorlog met China nog wel door laten gaan? Zo goed brengen we het er niet vanaf. U begrijpt dat ik zelf graag had bijgedragen aan het voorkomen van die oorlogen, en ik zie ook niks in oorlog met China. Er is verschrikkelijk veel geld in geïnvesteerd dat evident beter besteed had kunnen worden, lijkt mij zo, maar liever stoppen nu, voordat het echt helemaal uit de klauw giert.
Willy OAM, die ik op mijn blog ook vaak aanhaal, vocht als Aussie in Afghanistan 'voor onze vrijheid' (sic), en bezocht brandhaarden als Syrië en Oekraïne als afgezwaaide militair, alvorens zijn vlog op te starten waar hij de verrichtingen van de Russen en de strijdkrachten van Oekraïne volgt met een 'pro-westerse' bril op. Waar hij zich echter kleurenblind aan ergert, dat zijn de 'cheerleaders' die met popcorn en een biertje vanaf de publieke tribune de 'thuisclub' toejuichen, terwijl er niks te juichen valt. HIER zijn 'update' over beide brandhaarden, maar vooral de hopeloze situatie in Oekraïne, waar steeds meer dissidente geluiden opklinken uit voorheen gemotiveerde militairen die zich verraden voelen door de politiek, en hun eigen militaire commandanten.
Onder 'politiek' moet u hier zéker ook de fans in het buitenland rekenen die politieke verantwoordelijkheid dragen, en bloed aan hun handen hebben. Anders dan Brian Berletic, en ondergetekende, ziet Willy Rusland hier als de agressor die, zonder noodzaak, Oekraïne binnenviel. Voor hem ging het licht pas aan op het moment van het eerste fluitsignaal waarmee de wedstrijd begon, al begint het te schemeren dat er kansen gemist zijn om er zonder bloedvergieten uit te komen. Brian Berletic en ik waren al een tijdje 'ingeschakeld'. Waarbij ik zelf eigenlijk altijd toch steeds hoop dat het hele geprogrammeerde spektakel wordt afgeblazen, waar Berletic daar weinig fiducie in heeft, en geef hem eens ongelijk? Zie ook mijn artikel op 'In English' over Trump, waar ik, praktisch tegen beter weten in, hoop op een soort wonder.
Zo nu en dan zie ik mij door Rome zwerven met mijn vrouw, door de resten van het oude Rome uit de gloriedagen van het Romeinse Rijk, met het 'Circus' waar 'bloedsport' het hoogste volksvermaak was. Toen ik er tijdens de geschiedenislessen over hoorde, en over las, begreep ik niet hoe mensen zo wreed konden zijn. Maar ik hoef de televisie maar aan te zetten, de krant maar open te slaan, of 'X' te activeren, en ik zie dat er helemaal niks veranderd is in ruim tweeduizend jaar. Ja, je hoeft niet meer naar het stadion. Je kunt thuis genieten. Met je 'vlaggetje' in je profiel, en een keur aan filmpjes van de diverse slagvelden. Enkele jaren geleden vond ik het nog schokkend om te horen dat mensen op het internet op zoek gingen naar onthoofdingsfilmpjes, in de tijd dat ISIS huishield, die we in Libië en Syrië vervolgens als beloning aan de macht hielpen. Hoe dan? Ik herinner mij nog hoe ik tegen die achtergrond schreef over de nihilistische boeken van Bret Easton Ellis, waarin hij verhaalde over jongeren die opgroeiden in gezinnen waar het geld met bakken tegelijk binnenkwam, die uit pure verveling 'Snuff-filmpjes' keken.
Steeds nadrukkelijker realiseer ik mij hoe het werkt. Je denkt dat mensen die geweld gebruiken daar wel een reden voor zullen hebben. Iets tastbaars. Maar meer en meer realiseer ik mij dat velen op zoek gaan naar een reden. De reden vindt hen niet, maar zij vinden de reden. En ineens klinkt het fluitsignaal voor de aftrap, en moeten ze presteren. Die mensen trappen niet op de rem als ze mensen als Berletic, of ondergetekende, zien schrijven over plannen om ergens oorlog te ontketenen, maar ze geven gas. Vol gas!