Ideologieën en religies claimen universele geldigheid.
Ze zijn niet blind voor verschillen tussen mensen binnen de eigen bloedgroep, maar dat zijn aspecten waar nog ‘aan gewerkt moet worden’. De gelovigen bruisen van de ‘Goede Bedoelingen’. Tegelijk kost het hen geen moeite om mensen te identificeren die buitengesloten, danwel vernietigd dienen te worden, omdat ze progressie in de ‘juiste’ richting blokkeren. Gisteren had ik een discussie met mijn zoon over de vraag of ‘Multiculti’ mogelijk is. Mijn antwoord daarop is dat het niet alleen *mogelijk* is, maar dat er ook geen andere optie is. Wat echter beslist *niet* inhoudt dat je ‘tolerantie’ in de wet moet verankeren als een opdracht. Wat je in de wet moet vastleggen, is waar het ‘publieke leven’ van de burger begint, en wat ‘privé’ is. Dat zal voor elke samenleving anders zijn, en het kan zelfs per regio verschillen. Bezoekers en nieuwkomers passen zich aan, of ze gaan niet op bezoek, en worden geweigerd als nieuwkomer. Een bescheiden setje universele wetten die ook het privé-leven normen en limieten opleggen binnen een land zullen er (daarnaast) wel zijn. Moord in de privé-sfeer kan niet worden getolereerd, wat mij betreft. Daar kun je niet wegkomen met: ‘Het is nou eenmaal hun cultuur’.
Bontenbal ging diep door het stof voor het oog van de camera door te erkennen dat hij fout zat toen hij iets zei over homoseksuele leerlingen op Christelijke scholen. In die originele uitspraak verdedigde hij het recht van een school om van leerlingen te eisen dat ze zich aan een ‘code’ hielden die kenmerkend was voor de Christelijke leer, een evangelie. ‘Rechten-evangelisten’ die de ‘liberale ideologie’ universeel ingevoerd willen zien beten hem daarop de strot af, want dat standpunt was strijdig met de ‘Grondwet’. Ik denk van niet. Het ‘Verzuilde’ Nederland waarin ik opgroeide kende wel degelijk grote verschillen tussen het onderwijs op ‘Christelijke’ en ‘Openbare’ scholen, en het is zéér de vraag of je er goed aan doet om er Gehakt van te maken. Waarmee ik mij niet schaar aan de kant van de ‘Christelijke’ benadering. Ik heb geen moeite met de homoseksuele medemens, maar wel met dwang om te applaudisseren voor keuzes van anderen die niet bij mij passen. In de openbare ruimte gelden andere regels dan ‘thuis’. Wie dat accepteert komt uit bij een Multipolaire wereld.
Die Multipolaire wereld is verre van ideaal, en kinderen en volwassenen zullen ‘stress’ ervaren door de spanning tussen hun comfortabele ‘privé’, en wat ze tegenkomen in de openbare ruimte. Dat kán ‘ongezonde stress’ zijn die schade veroorzaakt door het gevoel dat men niet beschermd, niet gewaardeerd, niet gerespecteerd wordt ‘door wie men is’. De Griekse Stoïcijnen leerden dat toegeven aan het ‘recht’ van het individu om altijd en overal te kunnen ‘zijn wie men is’, evolutionaire, intellectuele zelfmoord is. En uit dat hout ben ik ook ‘gesneden’. Het is verleidelijk om er een YT-filmpje bij te doen, maar ik wil u geen ‘Psycho-Babbel’ verkopen, geen ‘Zelfhulp-Goeroe’ zijn. Integendeel! Dat leidt weer naar sektarische opdringerigheid die uitmondt in voorschriften. Maar voorzover u er meer over wilt weten vindt u op YT volop inspiratie.
U zult wellicht de slogan herkennen: ‘Everything that doesn’t kill me, makes me stronger!’ Dat is in zekere zin de essentie. Maar wel met die kanttekening dat ‘kill’ niet zozeer verwijst naar een fysieke dood. Sommige mensen zijn geestelijk lui, en ‘schapen’ van nature, en elke spanning kan fataal zijn voor hun broze gestel. De samenleving moet echter niet zo zijn ingericht dat we ‘schapen’ van mensen proberen te maken. Dat wordt ons, langs een andere weg, fataal. En daar zijn we nu getuige van, vrees ik. HIER een analyse van een 'AI'-versie van een Amerikaanse geopolitieke denker waar ik al vaak naar heb verwezen die op hetzelfde spoor zit als ik. Hij is niet mijn ‘Goeroe’, maar hij is uit hetzelfde hout ‘gesneden’, en dat schept een band. In mijn eigen benadering was/ben ik de afgelopen jaren minder ‘mechanisch’ geweest dan hij, maar ik moet toegeven dat dat optimisme gelogenstraft wordt door de ontwikkelingen waar we getuige van zijn.
Het is altijd verleidelijk om zekere observaties te ‘duiden’ aan de hand van historische ontwikkelingen in het verleden, gekoppeld aan de waarschuwing om niet in herhaling te vallen waar het eerder verkeerd afliep. Maar het is ‘deze keer’ altijd anders dan alle voorgaande keren waarin we vastberaden volgas gaven op een doodlopende weg. In het nieuws vandaag aandacht voor een oud-PvdA-voorzitter die een nieuwe roeping heeft gevonden in de zorg voor kinderen uit gezinnen die krap bij kas zitten. Wéér een ‘Stichting’. Hij vertelt een verhaal over een kind waarvan de bril breekt tijdens het spelen, in het volle besef dat de ouders het zich amper kunnen veroorloven om voor hem of haar een nieuwe bril te kopen. Wat bij dat kind ‘stress’ oplevert, waardoor het op school bezig is met iets anders dan het volgen van de lessen, en het terechtkomt in een ‘achterstandssituatie’. Hoe weet je dat nou? Het exact tegenovergestelde is ook mogelijk. Die stress leidt tot bewustwording, ideeën en persoonlijke groei die het kind inspireren op een wijze waar die les die op het programma stond niet aan kan tippen. Om niet te zeggen dat die geestdodende lesstof, gericht op de creatie van een braaf schaap, grote schade zou hebben aangericht. Je weet het niet.
Individuele weerbaarheid vergroten via wetten en regels, en bergen subsidie, is de achterdeur uit. Sterker nog, de creatie van mensen die geleerd hebben dat ze overal ‘recht’ op hebben is levensbedreigend. Die amorfe massa heeft geen capaciteit om teleurstelling te verwerken, en ik kan mij vergissen, uiteraard, maar ik vrees dat wat onze ‘leiders’ voor ons in petto hebben meer dan een beetje pijn gaat doen! De narigheid is daarbij dat religieus, of ideologisch geïndoctrineerde groepen enerzijds sterk de neiging hebben om tegenslag te verhalen op de ‘vijand’, ook al waren het hun eigen ontspoorde plannetjes om hun ideologie of evangelie te verspreiden die tot de misère hebben geleid, maar dat ze tevens bereid zijn om collectief Harakiri te plegen, en met een tevreden gevoel het ‘Circus Maximus’ binnen stappen waar de wilde dieren wachten om hen te verscheuren. Het is geen ‘enigma’. Het fenomeen is uitvoerig onderzocht en beschreven, zeker na de laatste Wereldoorlog. Maar we doen het gewoon wéér. Dat is ‘Stupiditeit’.
Het voorbeeld van die Christenen die als makke schapen het ‘Circus Maximus’ binnen wandelden, onderstreept dat het niet nodig is dat men binnen de ‘gemeenschap’ zeker is van de overwinning in de confrontatie. Blinde opoffering is inherent aan dat ‘groepsgevoel’. Dat de keuzes die onze ‘voorgangers’ maakten catastrofale consequenties zouden hebben voor ons in Europa, in Nederland, was, en is niet eens een punt van overweging. Het gaat ook niet over een enkel helder omschreven principe. En het pakket van de ‘leer’ waarvoor men zich in het vuur gooit kan aan alle kanten rammelen en vol tegenstrijdigheden en onverenigbare wensen zitten, of ‘onbetaalbaar’ zijn. Die halsstarrige vastberadenheid had bij de Christenen destijds in zoverre succes, dat hun opofferingsgezindheid cynische criminelen ertoe bracht er een ‘Staatsgodsdienst’ van te maken. Altijd slaven en soldaten die alles opzij zetten om hun Heer te dienen. Hoe wrang is het dan om te moeten constateren dat Liberalisme, een praktische vertaling van wat het Stoïcisme leerde, bij de kladden is gegrepen door ‘valse voorgangers’ die er een religie van maakten. Een ‘Consensus-Wetenschap’. Vloeken in de kerk, dames en heren. Elke dag gehakt-dag.