Zoals u wellicht gemerkt heeft, kwam mijn bijdrage van gisteren later dan gebruikelijk.
De reden was een technische storing bij de ‘server’, die nu is opgelost. Die bijdrage van gisteren was trouwens wel de moeite waard, door de link naar een artikel van Rob Unz. Zijn nuchtere benadering bevalt mij goed, waarmee ik slechts probeer over te brengen dat het zaak is dat we ophouden met ‘zwabberen’, en beleid op basis van wat ‘peilingbureaus’ via de ‘gevestigde media’ als overheersende ‘opinie’ naar buiten brengen.
Statistieken zijn notoir onbetrouwbaar, en een ‘opinie’ is een momentopname. Ook nog eens gestroomlijnd door degene die de vragen formuleert. In veel teveel gevallen zie je daarbij een tamelijk zieke ‘feedback-loop’ ontstaan, waarbij zenders, websites en kranten een bepaald oordeel ‘pushen’, via commentatoren en geselecteerde ‘straatinterviews’, waarna het ‘peilingbureau’ aan een kleine groep, die zij zelf hebben uitgezocht op basis van ‘representativiteit’, een bevestiging ontfutselt van wat men wil promoten.
Het weergegeven standpunt van de ‘massa’ (een paar honderd Nederlanders) mist standaard iedere vorm van nuance. Zelf stond ik ook ooit op een lijst met ‘representatieve’ Nederlanders, maar dat hield enkele jaren geleden vanzelf op. Ik werd niet meer gebeld. Niet langer ‘representatief’ genoeg, vermoedelijk. Mijn probleem met het concept van de ‘publieke opinie’ is dat ik er zelf niet op uit ben anderen te overtuigen van mijn gelijk, en dat ik altijd heb volgehouden dat je mensen niet kunt verplichten ergens een ‘opinie’ over te hebben. Sterker nog, ik zou het een ware verademing vinden als meer mensen op vragen naar hun ‘opinie’ zouden zeggen: ‘Weet niet/Geen mening’. Het zou veel rust brengen in een publiek debat dat onrustbarend uit het lood is geslagen, en met het minste zuchtje wind, of een geringe trilling van het aardoppervlak, kan omvallen.
Dat klinkt wellicht vreemd, voor iemand met een blog over de actualiteit. ‘Elitair’ zelfs, voor iemand die niet begrijpt wat ik probeer over te brengen. We hebben allemaal onze ‘voorlopige mening’, die is gestoeld op wat we weten, en dat is veelal niet veel. Dat geldt voor ons allemaal. Mijzelf inbegrepen. Die ‘voorlopige mening’ is niet geschikt om beleid op te baseren. Maar dat is, in toenemende mate wel het geval. Het leidt tot ‘incidentenpolitiek’, en het grootste gedeelte van dit blog bestaat uit bijdragen waarin ik u de andere kant van de medaille tracht te tonen. Aspecten die niet zijn ‘meegewogen’. Maar die je onherroepelijk tegen gaat komen als je op basis van de ‘waan van de dag’ beleid inricht en wetten uitvaardigt.
De narigheid is dat de eindverantwoordelijken voor dat beleid zich geplaatst zien voor twee opties, waarvan de ene is dat ze de hysterisch eisende burger (zoals zichtbaar gemaakt via de ‘peilingen’ van ‘opinies’) niet alleen negeren, maar zelfs schofferen op jacht naar coherentie en beheersbaarheid, en respect voor de wil van andere soevereine volkeren, met als gevolg een zeer bescheiden ambitie. De andere is om te zorgen voor het uit beeld drukken van onwelgevallige informatie over falend beleid, waardoor we terecht komen in een virtuele bubbel die met elke nieuwe dag minder raakvlak heeft met de realiteit.
De ironie is, dat die laatste vorm, toegeven aan het ‘Gezonde Volksgevoel’, bij uitstek bekritiseerd is door tal van wetenschappers die de opkomst van het ‘populisme’ voor de Tweede Wereldoorlog hebben bestudeerd, en hoe de ‘Massa’ omgaat met ‘Macht’. De hybride vorm die werd bedacht om de ‘cake’ op te kunnen eten, én die ‘cake’ te bewaren, om het ‘geld van de boter’ op te kunnen strijken, én die boter op je brood te kunnen smeren, zoals de Fransen het uitdrukken, is de inrichting van een ‘wetenschappelijke’ consensus-fabriek. Die consensus-fabriek heeft tot taak ‘ready for consumption’ meningen uit te braken, én te zorgen voor draagvlak onder de bevolking. Het ‘peilingbureau’ zien zij daar als het ‘Ei van Columbus’, maar het struif besmeurt inmiddels de hele tafel, en dat ‘Ei’ is niet langer geschikt voor consumptie. De ‘Eggheads’ in al die ‘disciplines’ binnen de ‘consensus-wetenschap’ krijgen geen grip meer op het web van leugens en halve waarheden dat ze gesponnen hebben, waardoor de censuur nu als wildvuur om zich heen grijpt.
Het volk treft geen blaam. Het ligt ook niet aan het verlangen naar democratie, maar je kunt niet zeventien miljoen roergangers hebben. Deze warboel hebben we te danken aan misplaatste ambities, teveel geld, en te weinig verantwoordelijkheid. Het begon met ‘inspraak’. Het liep door in ‘medezeggenschap’. En je kon er op wachten dat het uit zou monden in een schreeuw van ‘verdrukten’ die gesubsidieerd verhaal gaan halen bij een ‘rechter’, die met elke nieuwe uitspraak, op basis van eerder doorgevoerde gelegenheidswetgeving, de zaak erger maakt. Eindstation ‘Big Brother’. Hoe stom kun je zijn?