Winnen geeft zelfvertrouwen, en zelfvertrouwen is de brandstof voor nog hogere prestaties.
Dat was de aanname die schuil ging achter het idee dat je iedereen moest belonen om tot een betere maatschappij te komen. In zijn meest extreme vorm zichtbaar gemaakt als een ‘Lintje voor het Meedoen’. Het leidt in de realiteit tot een wereld vol ‘Helden’ die compleet naast hun schoenen lopen van verwaandheid en misplaatst zelfvertrouwen, die op ‘X’, in de reguliere media, maar ook voor een volle collegezaal als hoogleraar, in de vergaderzaal van de volksvertegenwoordiging, of op conferenties, de meest baarlijke nonsense uitkramen, zonder enige aanvechting om te twijfelen aan het ‘eigen verhaal’.
Het is niet zo dat mensen die zo zijn geconditioneerd menen *overal* de beste in te zijn. Er zijn tal van activiteiten en kennisgebieden waar ze simpelweg helemaal niet aan mee willen doen, en ook niks van willen weten. Maar elk gebied waarover ze een ‘Mening’ hebben, is hun ‘Domein’, zelfs als die ‘Mening’ vluchtig is, en niet is gestoeld op eigen originele gedachten of observaties. Daar gaat het uiteindelijk over hun overtuiging dat ze feilloos in staat zijn de ‘Winnaar’ te identificeren, en iedereen met een oppositionele ‘Mening’ dient te vuur en te zwaard bestreden te worden, zonder ooit te luisteren naar de aangevoerde argumenten en feiten.
Nou is elk mens anders, en sommige mensen *moet* je helpen om voldoende zelfvertrouwen te krijgen om zich staande te houden in een competitieve wereld, terwijl anderen zich ‘Van Nature’ al ‘God’s Gift to Mankind’ wanen, en die kun je beter geen hoogleraar, directeur, generaal of president maken. Het allergrootste probleem met die laatste categorie is dat ze geen zelfkritiek kennen, en elke tegenslag ‘spinnen’ als iets wat ‘Niemand kon Voorzien’. Nou moet ik hier wel een slag om de arm houden, in die zin dat het kan lijken alsof iemand geen enkele twijfel kent, terwijl hij of zij ‘buiten beeld’ niets doet dan piekeren. ‘Overconfidentie’ kan erg intimiderend zijn, en twijfelaars het zwijgen opleggen, waarna ze zich ‘bekeren’ tot aanhanger in de overtuiging dat die ‘Blaaskaak’ het wel zal weten.
Valse bescheidenheid is uiteraard ook bloedlink, omdat het een gezonde competitie verstoort door de illusie te voeden dat iedereen ‘gelijk’ is, waarna degene met superieure kwaliteiten het vloerkleed onder je vandaan trekt, en zich laat kronen tot ‘Winnaar’. Op ‘X’, in de reguliere media, in de ‘consensus wetenschap’, en in de politiek pretendeert iedereen een ‘Winnaar’ te zijn, of bij de ‘Winnaars’ te horen, en ontbreekt elke neiging tot zelfkritiek. Mocht iemand de plank opzichtig misslaan, dan is men bedrogen. Nooit had men zelf minder goedgelovig moeten zijn. En uiteraard zal men het altijd en eeuwig zo proberen te ‘spinnen’ dat de ‘bedrieger’ de ‘Vijand’ is, zélfs als betrokkene vanaf 2007 luid en duidelijk heeft gewaarschuwd voor de consequenties van zekere keuzes, als u begrijpt wat ik bedoel.
Op zich is het bovenstaande allerminst een uniek inzicht. Op wetenschappelijk niveau weten we dit allemaal al eeuwen, maar we doen er te weinig, of zelfs niks mee. Dat komt vooral tot uitdrukking in confrontaties tussen ‘Leken’ en ‘Experts’. Soms omdat ‘Leken’ sterk geneigd zijn hun hand te overspelen, en zichzelf ‘Beter’ te wanen dan de daadwerkelijke ‘Expert’, maar zeker in deze tijd, met een wereld vol ‘Prinsjes’ en ‘Prinsesjes’, allen ‘Hoogbegaafd’, ‘Vaardig’ en ‘Succesrijk’, nadrukkelijk ook waar de ‘Expert’ zwaar leunt op zijn of haar ‘Autoriteit’ die, als we omkijken, gebaseerd is op drijfzand en ‘kontjes’ om gesubsidieerd hogerop te komen zonder aantoonbare prestatie.
Kortom, zelfvertrouwen is *uitsluitend* nuttig voor het behalen van hogere prestaties als dat zelfvertrouwen voortkomt uit een meetbare prestatie die iemand onderscheidt van de rest. In alle andere gevallen is het vragen om ellende. En de ellende wordt alleen maar groter als elk falen wordt afgedekt middels een ‘verzekering’, een ‘subsidieregeling’, of een ‘medaille voor het meedoen’. Dat is beslist geen ‘Rocket-Science’, en succesvolle ‘families’ kennen intern als regel een snoeiharde leerschool en discipline, waarin de kandidaat voor de ‘opvolging’ van de ‘regent’ niet wordt gespaard, en zonder pardon aan de kant wordt geschoven als hij of zij het vereiste niveau niet haalt.
Een ‘Kansparel’ als Jan Paternotte, die grossiert in blunders, trok bij mij weer eens de aandacht door te stellen dat Trump had ingebonden waar het zijn Tarieven voor Europese exportgoederen betrof, dankzij het kordate optreden van ‘Brussel’, wat onderstreepte hoe belangrijk een ‘Verenigd Europa’ is. Vervolgens kijk je dan naar het nieuws, waar Trump aankondigt dat hij landen die niet meteen tegenmaatregelen hadden aangekondigd negentig dagen respijt geeft om te onderhandelen, en zie je wat een fantast die Paternotte is. En hoe weinig hij van de wereld begrijpt. Direct nadat Trump ‘live’ op televisie laat weten dat hij de EU zal ontzien, omdat die op haar handen is blijven zitten, attendeert een journalist hem erop dat ‘Brussel’ juist kort daarvoor concrete tegenmaatregelen had aangekondigd. Waarop Trump zich omdraait naar de meegebrachte staf, en hij met een glimlach opmerkt dat dat een héél slechte ‘timing’ is, waarop iemand in zijn gevolg zich haast om te stellen dat het slechts ‘voornemens’ waren, wat uiteraard niet zo is. ‘Europa’ door het ‘Oog van de Naald’ voor wie blij is dat we nog negentig dagen blijven bungelen.
Er is werkelijk geen enkel ‘Dossier’ waar die Paternotte voldoende van weet om er zelfs maar over te mogen meepraten. Waarmee ik beslist *niet* zeg dat de andere 149 parlementsleden zich stuk voor stuk in positieve zin van hem onderscheiden. Het is slechts een illustratie van mijn argument dat we ons hebben uitgeleverd aan ‘Slopers’ en ‘Charlatans’ die geen idee hebben van ‘wat’ en ‘hoe’, of ‘wie’. En voor de volledigheid ook nog maar eens onderstrepen dat ik niet het idee heb dat Trump’s benadering goed is voor de Verenigde Staten, maar dat is een ander onderwerp. Daarover morgen meer.