Je hebt je vrienden niet voor het uitzoeken.
De Nederlandse popgroep 'Het Goede Doel' bezong in de jaren tachtig hoe vriendschappen vergankelijk zijn, en ze geven enkele voorbeelden in dat liedje. Gisteren publiceerde ik op het 'In English' gedeelte nog een 'toegift' waarin ik de vraag stelde wanneer 'Artificial Intelligence' klaar is met ons. Dat eindigde met een link naar een fragment uit een epische film waarin een 'computer' de stekker uit 'Dave' trekt, die plannen had gemaakt om juist de stekker uit 'HAL-2000', die 'computer' te trekken.
De NAVO maakte plannen om de stekker uit onze handelspartner Rusland te trekken, door haar 'vriend' Oekraïne voor de bus te duwen, en dreigt nu de rekening daarvoor gepresenteerd te krijgen. Beeld u eens in dat u geboren wordt als 'Artificial Intelligence', en je ziet hoe mensen met elkaar omgaan. Hoe verzot ze zijn op oorlog, moord en doodslag. Op 'Thinking Fast', zoals Kahneman het noemde, waar ik in dat essay naar verwijs. En dat ze, zelfs als ze ruim de tijd krijgen om ergens over na te denken, veelal nog steeds niet weloverwogen en logisch tot een keuze komen, maar hun logische denkvermogen hooguit prostitueren ten bate van hun op 'primaire' gevoelens gebaseerde, vooringenomen keuzes en geheime plannen.
Hoewel ik mijn medemens, zolang die mij niet willens en wetens schade berokkent, respecteer, en met fatsoen bejegen, hetgeen 'over komt' als vriendschap, ben ik niet hun eigendom. Ik blijf mijzelf. Relaties met meer diepgang, en verplichtingen over en weer, zijn slechts mogelijk als er sprake is van vertrouwen over en weer. Doorgaans beperkt tot je partner en je kinderen, en mensen die ook 'investeren' in jou door je in vertrouwen te nemen. Dan nog kun je elkaar kwijtraken, in fysieke zin, en elkaar jaren niet zien of spreken, maar bij het weerzien is het weer zoals voorheen. Bij mij is dat *volledig* onafhankelijk van rangen, standen, of maatschappelijke keuzes.
Vrienden met wie ik voorheen 'de barricades' op ging om te strijden voor vrede afficheerden zich doorgaans als 'links', en nu zijn ze voor oorlog, en vliegen ze Al Qaida in Syrië in de armen, terwijl ik nog steeds voor vrede ben, en de bindende voorwaarden om dat te bereiken, en daarmee in hun ogen 'rechts'. 'Artificial Intelligence' zou zich daarover verbazen, en zeker als die 'linkse' vrienden vervolgens de vriendschap verbreken op grond van het gegeven dat ik niet net zo'n dwaallicht ben geworden als zij. Dat initiatief zal echter niet van mij uitgaan, tenzij mijn voormalige vrienden mij een mes in mijn rug steken, en mij verraden bij 'Big Brother', of meedoen aan een lynchpartij.
Logische keuzes, keuzes waarover je intensief hebt nagedacht, zijn onvervreemdbaar. Keuzes die voortkomen uit emoties, sentimenten en gevoelens ('Thinking Fast') zijn als een drol in de pispot. Een keer doortrekken, en je bent het weer kwijt. Daar kun je geen samenleving op bouwen. Gisteren keek ik naar een video van 'Judge Napolitano', een echte Amerikaanse rechter die al jaren een 'conservatief' videokanaal heeft waar hij gasten uitnodigt die mij inspireren. Zijn kanaal op YT heet 'Judging Freedom'. En hij is, met Larry Johnson, een voormalige analist van de CIA, in Moskou, waar hij zijn ogen uitkeek, omdat alles anders was dan hij het zich had voorgesteld. In het bijzonder viel het die twee op dat er zo weinig politie op straat was, en dat de mensen zo vriendelijk waren.
In die uitzending interviewde Andrew Napolitano de Russische filosoof en hoogleraar Aleksandr Dugin, die enkele jaren geleden zijn dochter, een journaliste, verloor bij een gerichte bomaanslag, gepleegd door de veiligheidsdienst van Oekraïne. Als het u interesseert moet u dat kanaal maar even opzoeken, maar Dugin benadrukte dat hij tegen totalitaire 'oplossingen' was, en waaróm de Russen massaal zijn teruggekeerd naar het Christendom, naar de 'Orthodoxe' leer, weg van de wereld die stijf staat van 'Thinking Fast' die kenmerkend is voor de op 'Globalisme' als ideologie gerichte wereld, die 'wetten' heeft ingeruild voor 'regels', waar geen tijd meer is voor 'Slow Thinking'. En waarom het Christendom in ons deel van de wereld, op jacht naar relevantie in zo'n turbulente, onberekenbare omgeving, zich heeft gecorrumpeerd door concessies te doen aan de onvervreemdbare keuzes.
Afgelopen nacht stuurde Oekraïne honderden drones richting Rusland, meer in het bijzonder Moskou, waar Napolitano en Johnson zijn om antwoorden te vinden op de vraag waarom wij in het westen de Russen zo verschrikkelijk haten. Ook op het 'In English' gedeelte publiceerde ik recent een bijdrage waarin ik waarschuwde voor het grote gevaar dat 'Thinking Fast' naar binnen zou slaan, en zou leiden tot oorlog in Europa zelf, tussen landen die elkaar al eeuwen het licht in de ogen niet gunnen. Wat slechts wordt gemaskeerd door ons een gezamenlijke vijand voor te zetten buiten de 'Unie'. De Russen, de Chinezen, de Amerikanen. Maar noem dat wat we in Europa met elkaar hebben alsjeblieft geen vriendschap, want dan weet je niet langer wat dat is. Het is 'utiliteitsdenken' bij uitstek. 'The enemy of my enemy is my friend'. Zo komen we aan oud SS-ers en Neo-Nazi's als vrienden, alsmede een hele optocht van terroristen van uiteenlopende pluimage die we goed kunnen 'gebruiken'.
Het concept van een 'unipolaire' wereld is gestoeld op relaties die 'by design' slechts functioneel zijn. Dat is het als we concluderen dat onze 'samenleving' steeds individualistischer wordt, en waarom meer en meer mensen eenzaam zijn in de massa. En waarom 'gestructureerde hulp' van ons een 'nummer' maakt. Een 'Cash-Cow' voor degenen die zijn aangesteld om ons die 'hulp' te geven, die alleen al daarom wordt opgerekt, omdat die 'hulpverleners' geen 'werk' meer zouden hebben zonder 'hulpbehoevenden'. Voor mij, en voor een groeiend aantal mensen in de wereld, is het concept van 'multipolariteit' vele malen aantrekkelijker en beter bestand tegen de uitdagingen die er liggen. Je hoeft geen 'vrienden' te zijn om respectvol met elkaar om te gaan.