https://jammerjoh.com/entries/general/doorgekniptComments on post: DoorgekniptVivitiCMS2022-01-08T12:32:26+01:00Jammerjohtag:jammerjoh.com,2022-01-08:/entries/1529567#comment_12227Comment by Willem2022-01-08T09:52:05+01:002022-01-08T09:52:05+01:00
Dank voor je bijdrage van vandaag Jake, eentje die goed bij mij beklijft en waarvan ik in ieder geval vanuit de hoek van mensen die geen aangelegd- of beschadigd brein hebben kan zeggen dat die veel meer kunnen dan wat de tekstboeken neurologie in het algemeen voor mogelijk houden.
Zelf ben ik erg gecharmeerd van deze documentaire: ‘is your brain really necessary’ waarbij je een aantal jonge mensen ziet waarvan bekend is dat ze een ernstige hersenafwijking hebben, terwijl hen dat niet is aan te zien. Zie: https://m.youtube.com/watch?v=Syq7xpI4CYU. (Je zou kunnen zeggen, die docu doet aan ‘cherry picking’ maar laat ik de boodschap van de docu niet verstieren…). Ik geloof in de plasticiteit van ons brein en van ons denken. We zijn in staat tot veel grotere ontdekkingen dan ‘de wetenschap’ voor mogelijk houdt.
Het probleem met de huidige wetenschap (en met alles eigenlijk) is dat het omkaderd is, en dat je alleen dingen mag bedenken die binnen dat (nauwe) kader liggen. In de wetenschap heet dat kader een paradigma, in de politiek een Overton window.
Pre 2020 dacht ik dat het paradigma (in de wetenschap) met opzet nauw gedefinieerd was, zodat het makkelijker was om dat wat binnen dat kader gedacht werd te controleren op ‘juistheid’. Zelf werd ik daar licht claustrofobisch van, en die claustrofobie gebruikte ik om de kaders te proberen te verzetten. Achteraf durf ik niet te zeggen of ik er echt in geloofde, maar het was in iedere geval een tactiek om binnen die wetenschap werkzaam te blijven.
Post 2020 geloof ik dat wat ik pre 2020 nog voor mogelijk hield, veel te optimistisch gesteld was, en dat het nauwe kader waarin binnen de wetenschap mag worden gedacht een speelveld(je) is waar alles al fantasie is. Wetenschappers vallen nog beter te controleren als alles waar ze zich mee bezighouden fantasie is, want (zoals Thomas Pynchon stelde): ‘If they can get you asking the wrong questions, they don't have to worry about the answers.’
Mijn oplossing van Pynchon’s probleem is dat ik anno nu mijn eigen vragen (plus mogelijke oplossingen) aan het bedenken ben ipv die van anderen te willen beantwoorden. Als ik het bij het onjuiste eind heb, vind ik dat niet zo erg: een mens kan zich vergissen. Maar als ik het bij het onjuiste eind heb omdat ik zo stom ben geweest om de onjuiste vragen van een ander te willen beantwoorden, dan voel ik mij bedrogen…
Mezelf buiten het kader plaatsen is een oplossing (ik wijs de fantasiewereld af), maar creëert tegelijkertijd een probleem omdat je op die manier jezelf ‘los knipt’ van al die mensen die wel binnen dat nauwe kader blijven en, ogenschijnlijk, onder geen beding uit dat kader willen stappen.
Maar misschien is ‘ogenschijnlijk’ ook maar fantasie en willen mensen dolgraag buiten het kader stappen. Ze weten alleen niet hoe, omdat ze dat nooit geleerd hebben of ‘ontleerd’ hebben dmv jarenlange training. Wat daar tegen te doen weet ik ook niet goed anders dan dat goed voorbeeld goed doet volgen…tag:jammerjoh.com,2022-01-08:/entries/1529567#comment_12228Comment by Jake2022-01-08T12:32:26+01:002022-01-08T12:32:26+01:00In mijn bijdrage van morgen geef ik een voorzet voor een alternatief.
Dank voor je reactie Willem!
Jake.