‘Use it or lose it’.
Zekere vaardigheden en functies vergen onderhoud. Uitvergroot tot evolutionaire proporties betekent het ook dat de potentie, of fysieke kwaliteit, verdwijnt als we er niks mee doen. Er zijn echter ook vaardigheden en functies die ‘hardwired’ lijken. Eenmaal aangeleerd, verleer je het nooit meer. Wel kan die vaardigheid of functie enigszins ‘roestig’ worden. Daarnaast zorgt reguliere slijtage, juist door intensief gebruik, voor ‘veroudering’, en als het versleten onderdeel niet vervangen kan worden zijn we die vaardigheid of functie ook kwijt.
Een cruciale rol is weggelegd voor de hersenen. Vele decennia geleden begon ik mij te verdiepen in dat orgaan door erover te lezen. Zowel over het puur fysieke onderzoek, als naar de expressie, en mogelijkheden om dat orgaan te ontwikkelen. Dat was in een tijd waarin vrij algemeen werd aangenomen dat vaardigheden en functies ‘gelokaliseerd’ waren in bepaalde delen van het brein. Al snel na de ontdekking van een specifiek gebied dat functioneel gekoppeld was aan ’spraak’ begon de jacht op locaties, wat uiteindelijk leidde tot een ‘Brain-map’. Het leidde ook tot de publicatie van grafische voorstellingen van zogeheten ‘Little Men’ die plastisch weergaven welk gedeelte van ons brein gekoppeld is aan een zekere functie, en hoe groot het relatieve belang is.
Maar er waren altijd al sceptici die meenden dat de ‘plasticiteit’ van het brein het mogelijk maakte om bij beschadiging of verlies ‘elders’ die vaardigheid of functie opnieuw tot leven te wekken. Verschillende neurologen schreven erover, en toonden middels experimenten aan dat ze gelijk hadden. Eén van hen ging zo ver dat hij zijn eigen vader, die door een beroerte verlamd was aan één kant van zijn lichaam, en vaardigheden en functies was kwijtgeraakt, door intense, niets ontziende ‘kadaver-training’, weer helemaal terugbracht. Zijn vader overleed veel later aan een hartstilstand tijdens het beklimmen van een berg. De daaropvolgende autopsie bracht aan het licht dat hij inderdaad nog slechts de helft van zijn brein overhad.
De andere zijde van de medaille is nu bijzonder actueel. Hoe is het mogelijk dat mensen die een brein hebben dat niet fysiek beschadigd is toch hun vaardigheid en functie kwijtraken om als mens te functioneren? Op welk moment worden keurige, en hoog opgeleide mannen en vrouwen hysterisch? En is er een weg terug? Is die deviatie ‘hardwired’, of is het puur ‘software-matig’? Oftewel, moeten we de primaire oorzaak zoeken in fysieke veranderingen, bijvoorbeeld door voeding, drugs, legaal en illegaal, of zekere ‘stoffen’, danwel ’straling’ of iets in die geest, in onze leefomgeving, die puur fysiek de functies en vaardigheden van ons brein verandert? Of is het puur ‘programmering’?
Zelfs als het puur ‘programmering’/‘conditionering’ is, kan het nog zichtbaar zijn als fysieke degeneratie waar componenten van ons brein die niet meer gebruikt worden in verval raken, en verdwijnen. Of een andere functie krijgen. Tegelijk kan het ook zo zijn dat het veel te intensieve gebruik, te jong, voor daadwerkelijke fysieke slijtage zorgt, en als het brein dan niet ‘plastisch’ is, of we doen verder geen moeite, sterft dat deel af voor het levenseinde.
Maatschappelijke ontwikkelingen herleiden naar een bepaalde fysieke, of ‘software-matige’ oorzaak is nog eens oneindig veel lastiger dan op het individuele niveau de oorzaak lokaliseren. En dat laatste is in de praktijk al geen eenvoudige opgave als het geen evidente, plotselinge verandering betreft, zoals een ongeluk. Geen gebrek aan speculaties over de oorzaken van veranderingen in ons gedrag, en patronen in onze voeding, stoffen in onze omgeving, straling, of medicijngebruik. Meer esoterisch ingestelde mensen wijzen op de ‘zon en de maan’, en andere hemellichamen die immers ook grote invloed hebben op eb en vloed, de seizoenen, en het klimaat. En voor je het weet bevind je je in een labyrint van theses en partieel bewezen invloeden, en succes bij het vinden van de weg terug!
Grootschalig experimenteren met middelen of technieken, en stoffen, die invloed hebben op ons brein, is alleen daarom al af te raden. Voor je het weet heb je iets ‘doorgeknipt’, en ben je een functie of vaardigheid kwijt. Iedereen kent de individuele voorbeelden van mensen die experimenteerden met ‘LSD’, of het toegediend kregen zonder het te beseffen, en radicaal de weg kwijtraakten zonder optie om terug te keren. Nadat een Saoedische prins in Beiroet betrapt was bij een poging om tweeduizend kilo ‘Captagon’-pillen het land binnen te brengen, werd er volop gespeculeerd over de bedoeling van die Saoedische Hoogheid. De pillen geven ‘strijders’ het idee dat ze onoverwinnelijk zijn, en de Saoedi’s voeren die drugs aan hun huurlingen van IS en Al Qaida in Syrië. Sommige stoffen en straling zorgen in honderd procent van de gevallen voor een permanente fysieke modificatie van het weefsel dat erdoor wordt aangetast. In andere gevallen is het effect slechts tijdelijk. Maar ook als het permanent is, suggereert ‘plasticiteit’ dat een vaardigheid of functie langs een andere weg teruggewonnen kan worden, zolang geschikte functionerende celstructuren nog voorradig zijn.
Die notie van de mogelijkheid om het gedrag en de vaardigheden te modificeren is uiteraard geen recente ontdekking, en vele boeken, artikelen, films en onderzoeken hebben ons op het spoor gezet van positieve, maar vooral ook dystopische ontwikkelingen. Door mijn interesse in neurologie en psychologie belandde ik al vroeg middenin de gedachtenwereld van mensen die smachtend uitkeken naar een ‘transhumane’ toekomst. Een onbespreekbaar onderwerp in religieuze kringen waar men huiverig is om voor ‘God’ te spelen. Maar zoals het voorbeeld van die Saoedische prins en zijn pillen al wel laat zien is dat als regel vooral ernstig hypocriet. Al sinds mensenheugenis zijn het juist religieuze centra die naar hartelust experimenteren met middelen die de geest openen voor de ‘ervaring’ van een ‘Divine presence’, om vervolgens daar waar het mis gaat de ‘Duivel’ de schuld te geven.
Op het moment dat we dat religieuze idee wat meer loslieten, en een meer wetenschappelijke koers gingen varen, zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik zag adembenemende mooie mogelijkheden. Om natuurlijke systemen die er héél lang over hadden gedaan om uit te groeien tot het complexe brein, dat zo kenmerkend is voor de menselijke soort, uit te breiden, maar ook om langs die weg falende ‘componenten’ die versleten waren, of al vanaf de geboorte niet naar behoren functioneerden, te vervangen. Met een spectaculaire verlenging van de levensduur als gevolg, en bovendien een kwalitatief veel beter leven. Dat was ook wat Raymond Kurzweil voor zich zag toen hij het boek ‘The Singularity in Near’ schreef. Met de volkomen logische waarschuwing dat we wel enkele belangrijke keuzes moesten maken voor het te laat was.
De navelstreng is doorgeknipt, en een weg terug naar het onschuldige tijdperk van de natuurlijke selectie is een illusie. Tenzij we de hele mensheid uitroeien middels een nucleaire oorlog, of een biologisch wapen, of door mensen tegen elkaar op te zetten en hen ‘Captagon’ en vergelijkbare preparaten te geven waardoor ze elkaar uitmoorden. Of een combinatie. En waar ik nu kijk naar ontwikkelingen in de wereld, en hoe volkomen idioot mensen reageren op bepaalde impulsen, terwijl ze in toenemende mate niet meer bij machte lijken om zelfs de meest simpele problemen op te lossen, vraag ik mij af in hoeverre daar een ‘idee’ achter zit? Of is het simpelweg degeneratie als gevolg van het niet meer gebruiken van bepaalde faculteiten, waardoor we die vaardigheden en functies niet meer hebben? Ik neig sterk naar dat laatste, zoals u zult beseffen. Al weet ik dat er altijd al lieden waren die meenden dergelijke processen een handje te moeten helpen, met het vooruitzicht dat zij zelf over zouden blijven in een ‘Hemel op Aarde’. Maar het lijkt mij uitgesloten dat die lieden elkaar hebben gevonden op een volledig uitgewerkte, synchroon verlopende agenda die nodig is voor zo’n wereldomspannende complot.
Vandaar mijn pogingen om de onderlinge solidariteit te herstellen, en waar nodig terug te keren op aarde vanuit de ‘zweefmolen’, voor het niet meer hoeft. Als een gebundelde kracht hebben we als mensheid potentie, en kunnen we meer bereiken dan we nu voor mogelijk houden. Naast het vinden van slimme oplossingen om het leven op aarde mogelijk te maken en de verspilling van grondstoffen, die samenhangt met al die conflicten ‘om niks’ te stoppen, is het urgent dat we de blik ‘naar boven’ richten, en onze technische vindingen en intellectuele vermogens aanwenden om het heelal te verkennen, inplaats van nieuwe ‘Tik-Tok’-apps te bedenken, en ‘gain-of-function’-onderzoek te financieren om biowapens te ontwikkelen zodat we ‘onopgemerkt’ virussen kunnen verspreiden en we zo onze ‘vaccins’ in de ‘markt’ kunnen zetten, op golven van blinde paniek, en bij extensie onze natuurlijke afweer slopen.
Op zich is er niks mis met een wereld waarin we het werk uitbesteden aan robots en geautomatiseerde systemen, zolang wij die robots en geautomatiseerde systemen maar nuttig werk laten verrichten. En dan heb ik het niet over geautomatiseerde wapensystemen, totale surveillance, en het beheer van een ‘social creditsysteem’ dat ons behandelt als slachtvee, en circus-attractie, als we ons op laten hitsen om de ‘ongevaccineerden’ uit de vergelijking te halen, in ruil voor een dosis ‘Captagon’, de leugenachtige wereld van de ‘Metaverse’, en een cocktail van ‘vaccins’. (Voor ‘ongevaccineerden’ kunt u hier elke groep invoeren die op enig moment door uw ‘overlords’ beschikbaar wordt gesteld als ‘Play Thing’). Blijf die elementaire functies en vaardigheden trainen en onderhouden, want zonder bent u een speelbal op de golven van het sentiment-du-jour. Een tragische circusattractie in de moderne variant van het ‘Circus Maximus’, het ‘Internet’. Een ‘Little man’ met grootheidswaan. Evolutionair schroot.