Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Defensie

Ko Colijn schreef een artikel over de Nederlandse marine die inmiddels wordt ingezet om China te intimideren.

 

Hij vindt dat te duur, en stelt dat we er daarom verder vanaf moeten zien. Dat het schreeuwend duur is, dat behoeft geen betoog, maar de kosten opvoeren als argument begrijp ik niet. Althans, ik begrijp het wel, omdat beleidsmakers die hierover gaan helemaal niets hebben met het concept van ‘Defensie’. Zij zwaaien de scepter over het ‘Ministerie van Oorlog’, zoals het tot 1959 genoemd werd. In de jaren zestig groeide de weerstand tegen die benaming, nadat we onze koloniale ambities met de voddenman hadden meegegeven. En dan zijn alleen de kosten van die oorlog een argument waar ze mogelijk gevoelig voor zijn. 

 

De Nederlandse bevolking had in 1959 genoeg van oorlog, en wilde nog slechts investeren in defensie. Inmiddels is oorlog weer helemaal terug in ‘Den Haag’, en zijn we er alweer twintig jaar knap druk mee. Nog geen oorlog gewonnen, en alleen maar een spoor van vernielingen en menselijk leed achtergelaten, in Afghanistan, Irak, Iran (waar we met een ‘computervirus’ hielpen bij nucleair terrorisme), Libië, Syrië en Oekraïne, maar na twintig jaar zijn we toe aan iets groters. Rusland en China. 

 

Hallo, Piggelmee! 

 

Er is niemand in ‘Den Haag’ die niet beseft dat Rusland en China een maatje te groot zijn voor Nederland. Maar wat men op de één of andere wonderbaarlijke wijze niet ziet, dat is dat Afghanistan, Irak, Iran, Libië, Syrië en de ‘rebellen’ in Oekraïne ook al een paar maatjes te groot waren voor de ‘coalitie’ waar wij deel van uitmaken. Een terugkerend thema op dit blog is daarbij dat Nederland bij die conflicten operationeel een bescheiden rol speelt, maar ideologisch vooraan staat te blaffen. De Nederlandse marine stond ook al als eerste op het strand in Libië, en wat nou als ze straks ook als eerste op een Chinees strand staan? 

 

Juist omdat Nederland militair een dwerg is, is het zo’n gevaarlijk land als we kijken naar de risico’s voor de wereldvrede. Onderdeurtjes bulken vaak van de geldingsdrang als je ze belast met een opdracht die een paar maatjes te groot is voor hen. Kleine hondjes die niet alleen als eerste ‘aanslaan’, maar ook niet ophouden met blaffen, vormen geen gevaar zolang hun baasje ze maar kort aangelijnd houdt. Anders is er een kans dat die neurotische beesten je naar je broekspijpen vliegen. Door hun bescheiden formaat is zelfs een vast object als een stoel al een bedreiging voor hen. 

 

Dit is niets ten nadele van Nederlandse militairen, maar die gaan niet over de inzet. Daar hebben we een stel dames voor aangesteld die nu ‘demissionair’ zijn, of in Irak in een ‘Functie Elders’ bijkomen van een mislukte periode om leiding te geven aan dat ministerie. Maar de mannelijke beleidsmakers in ‘Den Haag’ zijn geen haar beter. Bij ‘Defensie’ denk ik bijvoorbeeld aan het weghouden van een vliegtuig vol passagiers uit een gebied waar de raketten je om de oren vliegen. Maar dat is niet aan ‘Den Haag’ besteed. Verscheidene andere landen, waaronder NAVO-landen, hadden wel die conclusie getrokken dat je burgervliegtuigen beter weg kon houden uit de omgeving van Oost-Oekraïne, waar ‘Kiev’ druk was met het bombarderen van de burgerbevolking, die zich had georganiseerd in een ‘militie’ en terugschoot. 

 

Die geaborteerde poging in de jaren zestig en zeventig om ‘Den Haag’ weg te trekken uit haar koloniale ambities was geen lang leven beschoren. Waar die fascinatie met oorlog precies door wordt opgewekt is voer voor psychologen. Wellicht een schuldgevoel omdat Nederland in de Eerste Wereldoorlog ‘niet thuis’ gaf, en in de Tweede al snel capituleerde, waarna de regering en het vorstenhuis de benen namen naar Londen en Canada, met een ‘moeilijke’ mix van gereformeerden en communisten die het verzet voor hun rekening namen. De rest beperkte zich tot zwaaien met hun onderbroek om de bevrijders te verwelkomen, aan wie we vervolgens het hele land hebben verpand, waarbij we vergaten dat zoveel ‘burgemeesters in oorlogstijd’ weinig deden om de bezetter het leven lastig te maken. ‘Defensie’ is niet echt ons ding, eigenlijk. 

 

Je ziet het terug in de manier waarop we sportwedstrijden beleven. Als ‘ons’ elftal met twee-nul voorstaat, zijn we al bezig met de planning voor de volgende fase. En als ‘ons’ elftal verliest, willen we er helemaal niks meer mee te maken hebben. Daarom zijn de demissionaire dames op het Ministerie van Oorlog ook gretig om mee te doen, omdat ze in een ‘Roze Wolk’ van superieuriteit leven, en al druk zijn met het verkopen van de huiden van de ‘Russische Beer’, en de het ‘Gele Gevaar’. Er zit geen gedachte achter. Geen strategie. Geen tactiek. Geen visie. Geen ideologie. Het is puur opportunisme. En met een beetje mazzel mag Mark Rutte zijn ‘Functie Elders’ in Brussel gaan vervullen, op het NAVO-hoofdkwartier, als ze daar zijn uitgekeken op die Noorse sociaal democraat, die bekendheid kreeg dankzij die verknipte idioot Breivik, die een gapend gat in de Noorse ‘Defensie’ blootlegde. Geen Rus of Chinees die er gebruik van maakte, maar een rechts-extremist, van het type die door de NAVO in Oekraïne, Belarus en Rusland op handen worden gedragen. 

 

Begrijpt u het nog?

 

Zelf heb ik wel het idee dat ik zie waarom de NAVO geen ‘Defensieve’, maar een ‘Offensieve’ organisatie is, al geef ik ruiterlijk toe dat ik niet begrijp waarom zoveel Nederlanders dat niet zien. Wat hebben we te zoeken in de ‘Zuid-Chinese Zee’? Voor hen is de vraag stellen ‘m beantwoorden: ‘Defensie’. Maar dat woord betekent toch ‘verdedigen’? Is dat niet een beetje érg ver van onze landsgrenzen? En waarom zou je een jachtbommenwerper aanschaffen die vóór het bereiken van de grens met de potentiële vijand, Rusland in de ogen van ‘Den Haag’, al zonder brandstof zit? Hoezo ‘Mali’? Is het niet gênant genoeg dat we, samen met landen die ruim driekwart van de totale geldberg die jaarlijks naar de wapenindustrie gaat nog geen deuk in een pakje boter wisten te slaan in Afghanistan? 

 

Volgens de ‘SER’ is er een groot probleem met het Nederlandse onderwijs, want de ‘kansarme’ kinderen blijven ‘kansarm’. Ze pleiten voor méér geld. Zelf zie ik meer in beter onderwijs, waar mensen leren dat ‘kans’ niets zegt over het eindresultaat, maar over toegang. En dat is geen kwestie van geld, maar van wetgeving, en dat hádden we ooit goed voor elkaar, voordat we besloten weer te gaan discrimineren. ‘Positief’, voor zekere zorgvuldig op grond van geslacht, seksuele voorkeur en raciale kenmerken geselecteerde groepen. Dan is het ook ‘logisch’ dat je ‘Defensief’ en ‘Offensief’ door elkaar haalt. En dat je een helikopter van de Marine stuurt om mensen op te halen van een Libisch strand, wat een oorlogsdaad is, en als die helikopter daar achter moet blijven, die arme drommels die we kwamen halen vervolgens alsnog met het lijnvliegtuig terug moeten naar Nederland, net als de piloten van die helikopter. 

 

Het gaat mij niet om die miljoenen Euro’s weggegooid belastinggeld alléén. De prijs is vooral véél te hoog omdat we door al dat geneuzel geen vrede kennen, het milieu en het klimaat wereldwijd onvoorstelbaar veel schade toebrengen, miljoenen mensen van huis en haard worden verdreven, en als ze ons land tenslotte bereiken ze ook nog eens geen fatsoenlijk onderwijs kunnen krijgen, waar je leert dat ‘kans’ niks te maken heeft met geld, maar alles met toegang, en de absentie van discriminatie.

Go Back

Comment