Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

De wetenschappelijke methode in de realiteit

Eenieder die schrijft om te voorzien in het levensonderhoud, is gehouden aan het onderzoeken van de vraag hoe zijn of haar woorden ‘overkomen’.

 

Niet anders dan wanneer u iemand spreekt, of hem of haar persoonlijk schrijft. Voor mij, als iemand die schrijft voor een blog dat niet gericht is op een geselecteerd publiek, en waar ik niets aan verdien, en dat ook niet wil, om geen concessies te hoeven doen aan de inhoud, ligt dat anders. Het werkt ‘bevrijdend’ als je zekere mensen niet te vriend hoeft te houden, of moet beledigen, omdat je lezers dat van je verwachten. In zekere zin is het de ultieme luxe. Exact dat wat ik zelf identificeer als iets wat een wetenschapper moet kunnen. In het bijzonder als men zich bezighoudt met de ‘menswetenschappen’, waar spijkerharde bewijzen schaars zijn. 

 

Het is niet hypocriet om iemand in een artikel te typeren als ‘naïef’, bijvoorbeeld, terwijl je zou aarzelen om dat zonder directe aanleiding in zijn of haar gezicht te zeggen. In wetenschappelijke zin is ‘naïviteit’ niet beladen. Sterker nog, het heeft iets onbevangens, ‘puur natuur’, ‘zuiver’, het niet door praktische beperkingen en dogma afgeknepen dromerige idealisme. Iets wat je moet koesteren in een mens, zolang dat idealisme niet uitmondt in koppige dwingelandij. In pogingen om een groot vierkant blok door een piepklein rond gat te rammen. Om tegenstanders uit te roeien. Daarom respecteer ik het ook als mensen zekere informatie die op gespannen voet staat met wat zij koesteren, ook al is het onrealistisch, niet wensen te horen, om zich te kunnen wentelen in hun sprookjeswereld. Ook, en laat mij dat benadrukken, omdat ik er niet voor in kan staan dat de informatie die ik aanreik hen kan helpen bij het vormen van een beter beeld van de realiteit, wat dan gegarandeerd zou moeten leiden tot betere besluitvorming. Als iemand gaat ‘piekeren’, of angstig wordt en ‘dichtslaat’, kan het tegenovergestelde het geval zijn van wat ik probeer te realiseren: Mensen de ogen te openen. En hoe goed ik ook mijn best doe om feitelijk juiste informatie in te brengen, en waar ik niet kan instaan voor de betrouwbaarheid dat er ook bij vermeld, of het uit de bijgeleverde context moet blijken, is het uiteraard altijd mogelijk dat ik, net als iedereen, iets over het hoofd zie, of ‘erin getrapt ben’. 

 

Dat is ook de reden dat ik mijn lezers veelvuldig verwijs naar het werk van Cipolla, waarin hij mensen in vier categorieën verdeelt, waar ‘Naïef’ er één van is. Zij die zichzelf veronachtzamen, en alles weggeven. Naast de ‘Bandieten/Criminelen’, de ‘Stupide’ medemens, en de ‘Intelligente’, op ‘WinWin’ gerichte medemens. Waarbij hij benadrukt dat opleidingsniveau of ‘IQ’ daarin geen rol spelen, en hij in zijn eigen academische omgeving volopStupide’ mensen tegenkwam, die keuzes maakten die slecht waren voor henzelf, én voor de samenleving. Hij meende dat ’Stupiditeit’, ‘Naïviteit’, ‘Criminaliteit’ en ‘Intelligentie’ (zoals bij hem gedefinieerd) aangeboren was. In de betekenis van ‘Frontloading’, onze ‘Aanleg’. Daarbij zijn ‘naïeve’ mensen uiteindelijk niet het grootste gevaar, en dient een nobele ziel hen tegen zichzelf in bescherming te nemen, zodat ze niet geprostitueerd worden door ‘Bandieten/Criminelen’, of dat ze ‘heulen’ met ’Stupide’ medemensen. 

 

In de praktijk zijn we allemaal wel deels ‘Intelligent’, op ‘WinWin’ gericht, soms ‘Stupide’, en voelt het soms goed om ‘Naïef’ te zijn, en goedgeloviger dan wenselijk onder de omstandigheden, omdat het beter voelt om te ‘falen’ aan die kant, dan dat je moet toegeven dat je achterdocht een ‘Bandiet/Crimineel’ van je maakte. Terwijl het streven van alle vredelievende, beschaafde mensen die hun eigen welvaart en welzijn koesteren, en anderen hun welverdiende deel daarvan gunnen, moet zijn, en blijven, om de leiding toe te vertrouwen aan ‘Intelligente’, op ‘WinWin’ gerichte medemensen, en de bevordering van de wetenschappelijke methode, gestript van compassie en dwalingen die het gevolg zijn van een speurtocht naar ‘consensus’, waarbij het evenwicht verschuift naar ‘gladde praters’, de ‘verbinders’, wat haaks staat op wetenschap. 

 

Kort samengevat is het onvermijdelijk dat ik hier op mijn blog mensen ‘voor het hoofd stoot’, waar zij menen zichzelf te herkennen in een typering die op hen de indruk maakt dat die ‘diskwalificerend’ is. Binnen de context van de ‘menselijke maat’ is het hoe dan ook geen diskwalificatie, want niets menselijks is mij vreemd. Waar ik mij overlever aan introspectie, en omkijk naar het spoor dat ik zelf door de tijd trek, kom ik volop verbeterpunten tegen, en dat is exact het hele punt. De wetenschappelijke methode houdt geen rekening met mij, of met u, het is een ‘keurslijf’ van afspraken die ons in staat stelt om op een ‘afstandelijke’ wijze met elkaar te spreken over zaken van belang. In veel gevallen zonder uitzicht op een resolutie, en waar we toch verder moeten en niet eindeloos kunnen blijven leuteren, dient het *compromis* uitkomst te bieden. Dat *compromis* is daarna de wet. Niet de consensus, dat bewegende doelwit dat wordt gekoesterd door de mensen die een ‘Rules Based’ samenleving nastreven. 

 

Diplomatie in de klassieke betekenis van het woord is de kunst van het vinden van werkbare *compromissen*. Met het *compromis’ is niemand tevreden, omdat het niet ‘volmaakt’ is. Maar het is een rustpunt, een afspraak die voor iedereen in gelijke mate zeggingskracht heeft. Het is het product van een ‘Reality Based’ benadering. Ik heb mijn lezers al meer dan eens verwezen naar het moment waarop de ‘Westerse’ wereld die benadering vaarwel zei, en waarom. De Amerikaanse journalist Ron Suskind ontlokte de volgende uitspraak aan iemand in een leidinggevende positie binnen de regering van George Bush, die plannen maakte om het hele Midden Oosten anders in te richten, omdat we nu in een ‘Rules Based’ wereld leefden:

 

‘The aide said that guys like me were 'in what we call the reality-based community,' which he defined as people who 'believe that solutions emerge from your judicious study of discernible reality.' [...] 'That's not the way the world really works anymore,' he continued. 'We're an empire now, and when we act, we create our own reality. And while you're studying that reality—judiciously, as you will—we'll act again, creating other new realities, which you can study too, and that's how things will sort out. We're history's actors...and you, all of you, will be left to just study what we do’.

 

Zo’n ‘Rules Based’ omgeving is een Mekka voor ‘Bandieten/Criminelen’, voor ’Naïeve’ mensen, en voor ’Stupide’ mensen, omdat ze niet meer in de spiegel hoeven te kijken, geen rekenschap hoeven af te leggen over hun eigen ‘Track Record’, willekeurig wie dan ook de schuld kunnen geven van alles wat er mis is in de wereld, en waarin ‘Might makes Right’ de norm is. Het ‘BRICS’-deel van de wereld is daartegen in opstand gekomen, wat volkomen voorspelbaar was. En die ongereguleerde chaos in het ‘Collectieve Westen’ krijgt daardoor niet mondiaal navolging. Ondanks de (veelal) grote tekortkomingen in de ‘BRICS’-landen, ook in mijn ogen, zijn we gezien als we op deze weg doorgaan. De enige manier om onszelf nu nog te redden, is van ons ‘Paard’ komen waarop we naakt van ‘A naar Beter’ onderweg zijn, kleren aantrekken, en ons ‘verlagen’ tot een terugkeer naar ‘Reality Based’, voordat het allemaal eindigt in tranen. Zo’n doorbraak is niet mogelijk als we in onze analyses geen potten breken, en een ‘Man een Man’ noemen, en een ‘Paard een Paard’, en niet ‘Wat jij wil’. Een ‘Man’ die zich ‘identificeert’ met een ‘Paard’ mag zich van mij uitleven, zolang hij maar geen schade toebrengt aan de samenleving als geheel, en niet van mij eist dat ik tegen hem hinnik. 

 

Go Back

Comment