Ook ik heb in het verleden meegedaan aan demonstraties, acties, en werkonderbrekingen.
Destijds liep ik mee met mensen die mijn zorgen deelden, velen van hen partijlid van één van de 'Linkse' partijen, waar ik zelf geen lid van was. Ik maakte gebruik van het recht om te demonstreren, en buiten het stemhokje om mijn mening kenbaar te maken op een publieke wijze, waarbij het ging om concrete doelen.
Tegen de agressie-oorlog van de Verenigde Staten in Vietnam, Laos en Cambodja. Tegen de 'neutronenbom', dat atoomwapen dat gebouwen en wapentuig spaarde, maar mensen niet. Tegen het dumpen van atoomafval in de diepste delen van de Atlantische Oceaan, zodat we er ook niet meer bij konden als de betonnen vaten ging lekken. Tegen kernenergie, vanwege het afvalprobleem, en de (verhoudingsgewijs) hoge kosten, terwijl een catastrofale ontsporing met ver reikende consequenties, zeker in die beginfase, en in reactoren die gebruik maakten van plutonium, verre van denkbeeldig was.
Concrete doelen. En die demonstraties maakten het verschil. Waarna iedereen zijn eigen weg ging. Zelfde beeld bij acties en werkonderbrekingen, gemotiveerd door onredelijke eisen van de werkgever, concrete onveilige situaties op de 'werkvloer', of keuzes die de toekomst van het bedrijf nadelig beïnvloedden. Ze hadden effect, ook al was het soms nodig een compromis te sluiten, en daarna keerde, waar het mij betrof, de rust weer. De 'BV Nederland', of het bedrijf waar ik werkte, waren niet mijn vijand. Noch het Amerikaanse volk, ofschoon de Verenigde Staten als land zich van hun meest illustere kant lieten zien, slechts overtroffen door hun recente avonturen als Hegemon.
Het succes van die demonstraties had echter een keerzijde, zo werd gaandeweg duidelijk. Het was evident een machtsmiddel, en macht corrumpeert. Er doken mensen op die er hun gesubsidieerde beroep van maakten om demonstraties te organiseren. Om te voorkomen dat ze onopgemerkt met een handjevol 'mensen van het NGO-kantoor' ergens met spandoeken door de stad liepen, bedachten ze dat je het thema 'Breder' moest trekken. Iets over een 'Rode Lijn'. Iets over 'Ongerustheid'. Hoe vager, hoe beter.
Nadeel is dan wel dat volkomen onduidelijk wordt wanneer de grieven nou zijn opgelost. Ik las over de massale 'Rode Lijn'-demonstratie in Den Haag afgelopen weekend, dat die ging over 'Gaza', maar er kwam ook een 'mainstream-media'-bericht voorbij waarin werd gesteld dat ook 'Oud Rechters' meeliepen in de demonstratie die ging over de bedreigingen voor de rechtsstaat. Anderen hadden het over het 'Klimaat'. Complete chaos, kenmerkend voor de hele Westerse wereld. Trek iedereen een rood shirt aan, nodig fotografen uit, en doe er je voordeel mee door na afloop de aanleiding te 'spinnen'.
Gisteren schoof bij mij een groep door beeld die zich tooit met de term 'Klassiek Liberalen', een sticker die ik ook nog wel voor mijzelf heb gebruikt, om mij te onderscheiden van de moordlustige 'Neoliberals' die wereldwijd ten strijde trekken, niet anders dan de Verenigde Staten in de tijd van Vietnam, om hun eigen evangelie op te dringen aan elke burger op aarde. Fier verklaarde die groep dat ze unaniem achter de agressie-oorlog van Israël stonden waar dat land, na eerst Gaza volledig te hebben verwoest, nu Iran platbombardeert. En janken als Iran terugschiet. Onder dat berichtje op 'X' schreef ik: 'Lekker dan! Kan ik mij ook al geen 'Klassiek Liberaal' meer noemen!'
Uit alle hoeken en gaten kruipen de Wolkenwietjes met hun 'Snelle Brein', c.q. 'Korte Attention Span' die zich zonder benul laten prostitueren door het 'Militair Industrieel Complex' (MIC) en andere controleurs van de geldstromen die richting al die 'NGO's' en politieke partijen vloeien, zolang er nog geld voor is. Tot nog toe was dat er in ruime mate, omdat het MIC, na het debacle van 'Vietnam', begreep dat het beheer over de 'publieke opinie' van doorslaggevend belang was voor hun business. Het leidde tot een verandering in het strategische denken. Mensen waar ik destijds mee demonstreerde tegen de agressie-oorlog van de Verenigde Staten in Zuid-Oost Azië, staan nu lijnrecht tegenover mij, waar zij het MIC in de armen hebben gesloten, het af willen vullen met belastinggeld, en ze nu zelfs bereid zijn om de 'Heilige Stikstofnormen' vaarwel te zeggen ten behoeve van meer moord en doodslag.
Voor hun gevoel is er voor hen zelf niks veranderd, maar objectief staan ze nu aan de kant van 'Big Brother' en 'Wall-Street', blij met de macht. Als je hen er op attendeert dat hun held Navalny demonstraties in Rusland tegen Poetin organiseerde waarin Neonazi's met Nazi-vlaggen liepen te zwaaien, terwijl Navalny zelf in een video verkondigde dat je Moslims simpelweg af moest schieten, gaat het hun ene oor in, hun andere weer uit. Als je in herinnering roept dat de Verenigde Staten en Groot Brittannië in Iran de democratisch gekozen regering van dat land, met een sociaal democratische premier, vervingen door de wrede dictator Reza Pahlevi die vanaf zijn 'Pauwentroon' de Savak, die nauwe banden onderhield met de Mossad, liet martelen en moorden, terwijl hij uitverkoop hield door Westerse oliebedrijven het land te laten leegzuigen, in ruil voor meer en meer wapens die het land helemaal niet nodig had, en dat zijn zoon zich nu in de coulissen warmloopt om dat pro-Westerse regime terug te laten keren als deze wederrechtelijke oorlog leidt tot 'regime change', zoals gehoopt, komen ze niet verder dan iets prevelen in de geest van: 'Maar die Ayatollah dan?'
Ook als je hen laat zien dat er nu in Libië échte slavenmarkten zijn, met dank aan de NAVO. Als je er op wijst dat de nieuwe leider van Syrië, door de NAVO in het zadel geholpen, tot voor kort een prijs van tien miljoen Dollar op zijn hoofd had staan. Als je er aan herinnert dat twintig jaar NAVO-oorlog in Afghanistan niks heeft opgeleverd, behalve winsten voor het MIC en de pharmaceutische industrie dankzij de forse toename van de opium-productie. Als je laat zien, aan de hand van artikelen in de Westerse media, dat 'ons' Oekraïne door en door corrupt was, en nog is, en dat de diverse milities zich uitdossen met Nazi-symbolen en verwijzingen naar roemruchte SS-bataljons. Als je nog eens in herinnering roept dat wij het waren die in Afghanistan het Moslim-extremisme vleugels gaven. Het beklijft niet.
Het leidende principe zou moeten zijn dat je je eigen straatje schoon houdt, en dat je associatie met regimes die lak hebben aan het internationaal recht, verdragen, contracten en 'Words of Honour' op ijs zet. En dat je je eigen *defensie* op orde brengt. In puur militaire zin, met een uitgekiende, capabele militaire strijdmacht die potentiële kwaadwillende landen afschrikt, maar bovenal door diplomatie te laten prevaleren, en iedere ambitie om je ideologische evangelie op te dringen aan anderen krachtig te onderdrukken. Terwijl je er tevens voor waakt dat je valt voor het argument dat de vijand-van-jouw-vijand je vriend zou zijn. Hoe moeilijk kan het zijn?