Een 'paradigma-verandering' is een 'systeem-schok'.
In mijn jaren als juniore officier bij de Nederlandse Krijgsmacht zaten we nog midden in de 'Koude Oorlog'. Je had 'enerzijds', en 'anderzijds'. Aan onze kant de NAVO, en aan de andere kant het 'Warschau Pact', wat een antwoord was op de NAVO, die als eerste militaristische organisatie het levenslicht zag, en waarin tal van voormalige vechtjassen die Hitler trouw hadden gediend op allerlei niveaus voorname posities kregen toegewezen. We hebben die ontwikkeling primair te danken aan mensen zoals Churchill, die al voor het einde van de oorlog een plan hadden gemaakt om af te maken wat Hitler begonnen was: De verovering van de Sovjet Unie.
Vergeet nu even de ideologische strijd, waarin de ene partij zal zeggen dat het een 'gemiste kans' was dat het Churchill niet lukte om Roosevelt te overtuigen, terwijl Churchill zelf de verkiezingen verloor, waardoor hij niet langer de armslag had om brokken te maken, en anderen zullen zeggen dat we daar door het oog van de naald zijn gegaan, omdat het een slachtpartij was geworden. Bekijk het even 'zakelijk'.
Of, zoals Kissinger terecht opmerkte: De Verenigde Staten hebben geen vrienden, of vijanden, alleen 'belangen'. Door die bril keek ik als onbetekenende schakel in dat militaire apparaat ook naar onze eigen Krijgsmacht, en ik kwam tot de slotsom dat we als 'Nederland BV' een 'slaaf' van de Verenigde Staten waren, en niet voor 'vol' werden aangezien. Ik stelde hardop de vraag: 'Stel nou dat de Verenigde Staten er de brui aan geven, kunnen we ons land dan verdedigen?' Mijn seniore collega's hadden allemaal een eigen perspectief. Voor de één was het 'gewoon een baan' die goed betaalde, met een 'waardevast pensioen' (toen nog wel), en veel 'leegloop-uren' waardoor je met gemak allerlei dingen 'erbij' kon doen. Sporten, studeren, zuipen en vreten, aan je auto sleutelen, alles op kosten van de belastingbetaler. Anderen waren tot in hun poriën 'IJzervreters' die 'communisten' haatten, en voor wie de oorlog niet snel genoeg kon beginnen. Stuk voor stuk verwezen ze mijn probleemstelling naar het land der fabelen: 'Gaat niet gebeuren!'
Dat was in die tijd niet geheel en al onredelijk. Alles was 'Zwart/Wit'. Je was óf een 'Vuile Communist', óf een 'Vuile Fascist'. Ik had geen hoge pet op van de eenheid waar ik bij was ingedeeld, ook omdat het materiaal uit de Tweede Wereldoorlog stamde en met kunst-en-vliegwerk, en kannibalisme in leven werd gehouden. Naast een studie geschiedenis, en alle feesten en reizen op kosten van de belastingbetaler, had ik nog ruim voldoende tijd om de potentiële tegenstander te analyseren. Ik zeg niet dat de Sovjet Unie een 'tandeloze tijger' was, want ze zwommen in de nucleaire wapens, en ze hadden her en der best wel innovatieve wapensystemen, en ze werden niet geplaagd door vakbonden die overal 'verwarming' en een televisiescherm in wilden, maar hun achilleshiel was dat 'Warschau Pact'. Op papier een eenheid, maar intern 'rommelde' het van de onvrede, aangejaagd door westerse 'veiligheidsdiensten' die de culturele, religieuze en etnische tegenstellingen voedden, waarbij volop gebruik werd gemaakt van groepen die voorheen trouw hadden gezworen aan de Führer, zoals in Oekraïne en de Baltische staten, maar ook elders.
Mijn zorg was dat ik weinig of geen vertrouwen had in onze 'Heer en Meester' aan de andere kant van de Oceaan. Niet omdat ik een afkeer heb van de Verenigde Staten, of de mensen die daar hun bestaan proberen op te bouwen verafschuw of minacht. Integendeel! Het land is schitterend, ik kom er graag, en ik heb er familie wonen. Maar ze 'denken' anders dan wij, generaliserend gesproken. In beide wereldoorlogen stonden ze niet te springen om ons in Europa te helpen, maar maakten ze uiteindelijk wel het verschil. Ze mengden zich er pas in toen dat in hun 'belang' was. Tevens was het kristalhelder dat de Verenigde Staten graag wapens aan haar Europese 'bondgenoten' sleet, maar de modernste systemen hielden ze voor zichzelf. Daarbij werd als argument de 'taakverdeling' binnen de NAVO aangevoerd. Dat was zelfs in die tijd waarin ik zelf diende een discutabele keuze, vanuit het Nederlandse belang en het Europese belang gezien, zeker gelet op de lange, kwetsbare aanvoerlijnen. Maar vanaf het moment dat zowel het 'Warschau Pact' als de 'Sovjet Unie' omvielen, werd die benadering suïcidaal. De NAVO had, net als het 'Warschau Pact', opgeheven moeten worden. Als dat gebeurd was, dan had elk land zich af moeten vragen waarvoor men een Krijgsmacht nodig had, en hoe die optimaal moest worden ingekleed.
Waarom bleef de NAVO bestaan, nadat de dreiging wegviel? Verwijs ik terug naar wat ik hierboven schreef over mijn collega's in de Krijgsmacht. Enerzijds de collega's voor wie het gewoon een goed betaalde baan was, met een 'waardevast pensioen' en tal van voordelen die je in de wereld van de 'commercie' niet tegenkwam, en die wilden hun gepamperde wereld vol 'Toys for the Boys' niet kwijt, waardoor ze op zoek gingen naar exotische 'uitdagingen' in landen ver van huis, en aanvullend de 'IJzervreters' voor wie alle Russen gewoon 'communisten' beleven die je dood moest schieten, en die geen oog hadden voor de 'Paradigma-verandering', de 'systeem-schok'. En als de Russen dan niet langer een bedreiging waren, dan waren er nog 'communisten' in China die we plat konden bombarderen. Maar zij die bij de Krijgsmacht werkten gingen in laatste instantie niet over de vraag of de NAVO gehandhaafd diende te blijven, en hoe we die Krijgsmacht in ons land in moesten richten om Nederland veilig te houden voor de Nederlanders. Dat was de taak van de politiek.
De rechtvaardiging waar de politiek mee op de proppen kwam, was dat de NAVO, na haar succes in de 'Koude Oorlog', voortaan de mondiale 'politieman' moest worden. Net als vele anderen zag ik dat als een kansloze missie. 'Globalisme' als een systeem dat tot doel had de vrije handel tussen soevereine staten te bevorderen, in een cultureel, politiek en religieus 'multipolaire' wereld, dat leek mij het hoogst haalbare. Een mondiale 'EEG', zoals het tot begin jaren negentig bestond in Europa, wat nu zichtbaar is als 'BRICS'. Bemoei je niet met de interne aangelegenheden van afzonderlijke landen, en concentreer je op de 'deals' die je kunt sluiten waar jouw land beter van wordt, terwijl je je concentreert op de 'Defensie' van je land.
De kortzichtigheid van onze politieke, en militaire leiders, en de media, de 'ThinkTanks' en uiteenlopende commentatoren en academici valt in laatste instantie het volk niet kwalijk te nemen. Maar we zitten nu wel met de brokken. Niet alleen ons land is het 'haasje', laat dat duidelijk zijn. Wat hoe dan ook nooit ging gebeuren, gebeurt nu. De Verenigde Staten trekken zich terug op hun 'belangen', en laten hun 'vrienden' vallen. Graag aandacht voor het gegeven dat Joe Biden al 'voorsorteerde' op die mogelijkheid, waar hij tijdens het bezoek van Keir Starmer de Britse premier bedankte voor de voortrekkersrol die de Britten op zich hadden genomen in de 'Kwestie Oekraïne'. Vrij vertaald: 'You are on your own now'. Ik zeg niet dat Biden bij het effectueren van het plan dat door de Rand Corp werd vormgegeven, om Rusland te overbelasten en te destabiliseren vanuit een superieure positie, door Oekraïne onder de bus te duwen, al het idee had om Europa er achteraan te duwen. Of dat er in de VS geen 'IJzervreters' en andere heethoofden te vinden zijn die in dit dossier van geen wijken willen weten, maar de 'Realisten' hebben dan toch het laatste woord.
Trump's 'krankzinnige' voorstellen om Canada en Groenland in te lijven, en het Panama-kanaal te veroveren analoog aan wat Bush sr al deed eind jaren tachtig, verwijst naar zijn 'Zakelijke' benadering, en geen 'Woke'-land in Europa, of elders in de Westerse wereld die dat zelfs maar zag aankomen. 'We waren toch vrienden?' Ja, maar de Verenigde Staten, Rusland en China hebben allereerst belangen. Nu blijven hangen in dat 'Unipolaire Moment', dat 'WEF-sprookje', waarin niemand nog iets bezit, en we allemaal intens gelukkig zullen zijn, is dodelijk. Voor de Verenigde Staten is het al 'kantje boord' of ze zichzelf nu nog kunnen redden, na decennia verwaarlozing, maar voor Europa is het hoe dan ook een kansloze missie. Niet alleen vanwege de dodelijke achterstand op de 'Grote Jongens', maar ook vanwege de broeierige onderlinge verdeeldheid en bestuurlijke onkunde. Het simpele feit dat we niks zeiden toen de Verenigde Staten de Northstream pijpleiding opbliezen, onderstreept wat een moreel gedegenereerd volk wij als collectief zijn. Slaven. Kanonnenvoer. Wegwerpartikelen. Ruilobjecten. Over het paard getilde 'rechthebbenden'.
Met die EEG waren we goed op weg. We hadden een beslissende voorsprong op de BRICS, terwijl de Verenigde Staten al druk waren met hun eigen industrie en handel te exporteren met een focus op die rol van politieagent van de wereld, bancaire draaischijf, en 'entertainment'. Welke 'zak hooi' bedacht dat we mee moesten liften met de Verenigde Staten in dat opzicht, en van die EEG een politiek project moesten maken? Dat was niet één 'zak hooi', maar een opslagloods vol 'zakken hooi', allen gemesmeriseerd door het concept van een 'Unipolaire Rules Based Wereld', vormgegeven door 'Davos'. Ik heb nieuws voor u: Gaat niet gebeuren.