Is Nederland corrupt?
Ons land is nog altijd ‘achtste’ op een lijst van een vage organisatie (’Transparancy International’) die pretendeert te weten hoe corrupt landen over de hele wereld zijn. De ‘NGO’ heeft een hoofdkantoor in Berlijn, en honderd vestigingen wereldwijd. De eerste vraag die je dan moet stellen is: ‘Hoe komt die organisatie aan het geld voor zo’n uitgebreide staf met zoveel kantoren?’ Dan blijkt dat die ‘Non Governmental Organisation’ voor ongeveer tweeëntachtig procent gefinancierd wordt door individuele landen, en kongsi’s van belanghebbende landen, en dan is het eerste wat ik denk: ‘Haal dat ‘Non Governmental’ maar weg dan’. En waar private donoren als George Soros de fondsen aanvullen begint het toch wel behoorlijk onaangenaam te ruiken.
Dat Nederland ‘punten’ heeft ingeleverd, maar wel haar ‘achtste’ plek op de ‘ranglijst’ heeft behouden, zal wellicht mede het gevolg zijn van het ‘spraakmakende’ proces tegen de Haagse politicus en gewezen ‘Wethouder’ Richard de Mos, en zijn partij ‘Hart voor Den Haag’. De Mos is in de media al schuldig bevonden, maar het proces loopt nog. Inhoudelijk spreek ik mij er niet over uit, want als het ‘Openbaar Ministerie’ al veel meer tijd nodig had om de zaak voor te bereiden, waardoor termijnen werden overschreden, hoe kunt u dan van mij, of van enige ‘buitenstaander’, verwachten dat die tot een integer oordeel zou kunnen komen?
Corruptie en integriteit zijn nauw met elkaar verweven. Integriteit verwijst naar: ‘Zeggen wat je doet, en doen wat je zegt’. Niet liegen, niet marchanderen, geen ‘Akkoorden’ sluiten die je hoe dan ook niet na zult komen, en niet zeggen dat het ‘Klimaat’ redden je allerhoogste prioriteit is, om vervolgens de bruinkool-centrales weer op te stoken, of met je privé- of regeringsvliegtuig naar de ‘Klimaatconferentie’ te reizen. Iedere burger gelijk voor de wet, zonder discriminatie, of gedogen, en andere manieren om de overheid te petitioneren om een uitzonderingspositie te bemachtigen, en een samenleving vrij van ‘direct belang’, zoals subsidies, die arbitrair worden toegekend.
In sommige landen krijg je helemaal niets voor elkaar als je niet ‘schuift’. Het antwoord is daar ‘Nee, tenzij….’. Met je vuist op tafel slaan om te wijzen op je rechten heeft als consequentie dat je door een stel potige ‘BOA’s’ wordt afgevoerd, en je je mag verantwoorden voor de rechter wegens het ‘bedreigen’ van een ‘functionaris’. Ongeacht of je een punt had. Maar in landen met een opzettelijk ‘complexe’ wet en regelgeving is er altijd wel een ‘argument’ om de burger te onthouden waar die burger meent aanspraak op te kunnen maken. Wie in zo’n land zijn ‘recht’ wil halen, heeft ‘diepe zakken’ nodig voor de ‘advocaten’, die met een onnavolgbaar betoog de ‘Edelachtbare’ weten te overtuigen dat zijn of haar klant de moeite waard is om te vriend te houden. De ‘kleine man’ hoeft er niet eens aan te beginnen. Voor de vorm zijn er vaak nog wel gesubsidieerde ‘bureaus’ die de schijn op moeten houden, maar de subsidie houdt hen ‘braaf’.
De botsing tussen de Mos en de ‘Gevestigde Orde’ is, zo bezien, een ‘Culture Clash’, waar de Mos ‘Ombudspolitiek’ bedrijft, zoals dat in een land als Frankrijk, met een gekozen burgemeester, ook heel gewoon is. Elke Fransman begrijpt dat als je iets wilt wat meer vergt dan een administratieve handeling, je met de burgemeester moet gaan praten. En als je de burgemeester in een restaurant ziet zitten met een ingezetene van de gemeente voor een lunch om zekere zaken te bespreken, dan staan er niet de volgende dag foto’s in de krant omdat de man, of vrouw, corrupt is. Maar mocht de burgemeester een appartementje in Scheveningen cadeau krijgen van iemand met ‘belangen’, dan kan hij of zij een ‘onderzoek’ verwachten, en bezoek van journalisten die het naadje van de kous willen weten. Kortom, als een lokale politicus tijdens de campagne geen geheim maakt van zijn visie dat lokale ondernemers geholpen moeten worden om te kunnen ondernemen, en hij of zij belooft dat de deur altijd open zal staan voor die categorie binnen de samenleving, om langs die weg onder de loden last van een teveel aan wet- en regelgeving uit te komen, zonder dure advocaten te hoeven betalen, om vervolgens exact dat te doen als de kiezer hem of haar aan een zetel in het bestuur helpt, dan is dat transparant en consequent, ‘Zeggen wat je zult doen, en doen wat je zegt’. Maar dan weet je ook dat je een machtige clan van juristen het brood uit de mond stoot, alsmede de ‘stroperige’ ambtenarij, en voor je het weet kijk je tegen een eis van twee jaar aan. Want zo ‘werkt’ het niet meer in Nederland.
Nou woon ik niet in Den Haag, en heb ik de Mos niet gevolgd, maar toen hij nog zitting had in de Volksvertegenwoordiging, en je hoorde hem pleiten voor ‘daadkracht’, wist je, ook zonder zijn programmapunten te kennen, dat hij niet in dát ‘Den Haag’ thuishoorde. Dat hij niet van de ‘achterkamertjes’ en het ‘wollige taalgebruik’ was, en nog wel in alle openheid een compromis wilde sluiten, maar dat je niet bij hem moest zijn voor een ‘Akkoord’ waar de ‘ondertekenaars’ op voorhand al wisten dat ze zich er niet aan zouden houden, en dat het slechts een manier was om opponenten om de tuin te leiden. Hij is een ‘Handen in de Klei’-type politicus, die op de schouders gehesen wil worden door een dankbare achterban, omdat hij: ‘Deed wat hij beloofd had, en vooraf ook zei wat hij zou gaan doen’. Nogmaals: Daarmee zeg ik inhoudelijk niets over ‘De Zaak’, noch over zijn visie op wat goed is voor Den Haag als stad. Maar toen ‘De Zaak’ in eerste instantie voorpaginanieuws werd, dacht ik dat het over iets héél anders ging. Dat de Mos ‘Maffia’ was, die zijn ‘criminele vrienden’ uit de ‘onderwereld’ bediende op een wijze zoals dat voor de Verenigde Staten en het Verenigde Koninkrijk wordt beschreven in het boek ‘One Nation Under Blackmail’. Een tot op het bot corrupte ‘J. Edgar Hoover’ die zijn eigen homoseksualiteit en voorliefde voor ‘jongens’ gebruikte als ‘schild’, met een kast vol ‘dirt’ over iedere politicus, ondernemer en journalist om hen te chanteren. Of iets in de geest van Jeffrey Epstein’s ‘Black Book’. Of zoiets als ‘The Enterprise’, de door ‘pappa Bush’ en andere ‘insiders’ opgezette onderneming die handelde in drugs, wapens en macht. Maar dat is hier, voorzover ik het begrijp, totaal niet aan de orde. Het lijkt er meer op dat de ‘Gevestigde Macht’ geen concurrentie duldt die haar ‘verdienmodel’ met juridische spaghetti, ‘Functie Elders’ intriges, ‘Dat Kan Ik Mij Niet Herinneren’-smoezen, en gemakzuchtig ’Sorry Zeggen’ ondermijnt. Dat lijkt mij eerder iets voor een geïnformeerd maatschappelijk debat, dan voor een rechtszaal.