Kan iemand in de zaal mij uitleggen waar de termen ‘democratie’ en ‘rechtsstaat’ in deze tijd voor staan?
Niet dat ik zelf in verwarring ben, maar ik krijg meer en meer de indruk dat het betekent: ‘Zoals bij ons’. Of zelfs: ‘Zoals de mensen die hetzelfde denken als ik er tegenaan kijken’. En dan als een projectie, waarbij er vanuit wordt gegaan dat iedereen wel ‘begrijpt’ dat dat de enige correcte lezing is, en wie zich er niet aan conformeert ‘dus’ een ‘despoot’, een ‘dictator’ of ‘autoritair denkende holbewoner’ is, die de zegeningen van de ‘Verlichting’ miskent.
Wiki heeft redelijk uitvoerige beschrijvingen van ‘Democratie’ en ‘Rechtsstaat’, waarin al tot uitdrukking komt dat er ‘verwarring’ bestaat, waar beide begrippen gebruikt worden alsof het uitwisselbare grootheden zijn. Maar het simpele feit dat Wiki niet kan volstaan met een eenvoudige definitie van beide begrippen, maakt al wel duidelijk dat de verwarring veel groter is.
De term ‘Democratie’ betekent simpelweg ‘Volksheerschappij’. Hoe dat wordt ingekleed is aan het volk. Zolang het volk tevreden is met het resultaat, en men zich in (ruime) meerderheid in de besluiten herkent, kun je stellen dat het volk ‘heerst’. Ik onderstreep dat ik mij realiseer dat dat tegen het zere been is van een wolk aan ‘deskundigen’ in onze eigen ‘omloopbaan’ rond het begrip, maar dat is primair omdat het hen brodeloos maakt.
De term ‘Rechtsstaat’ betekent niet meer, en niet minder, dan dat herkenbare, eenduidige wetten, die voor allen gelijk zijn, en die ondubbelzinnig worden gehandhaafd, de norm zijn in een land. Ook die simpele definitie is tegen het zere been van de volksstammen die een dik belegde boterham verdienen aan een zo vaag mogelijke omschrijving.
Cruciaal is hierbij de vraag hoeveel je wil ‘regelen’? Hoe ver gaat ‘heersen’? Hoeveel individuele vrijheid blijft er over? Welk deel van je leven is ‘privé’? Dat is uiteindelijk oneindig veel belangrijker dan de vraag hoe je het bestuur inkleedt.
Welke beleidsterreinen je overlaat aan het lokale bestuur, welke terreinen regionaal, nationaal, of supranationaal worden beheert, en hoe de bestuurders worden geselecteerd, of gekozen, laat de meeste mensen volkomen koud. Ze willen er niet teveel voor betalen, en ze verwachten heldere besluiten waar ze mee kunnen leven, en die hen in hoge mate met rust laten. Dat is echter niet wat ze krijgen in ons deel van de wereld. En dat trekt een zware wissel op de samenleving. Met als gevolg een snel groeiende bestuurlijke chaos.
Eindeloos complexe wet- en regelgeving. Wetten en regels die met elkaar in tegenspraak zijn, wat de rechtszekerheid ondermijnt. Beloften die niet worden nagekomen. Bestuurders die rond de verkiezingen het ene beloven, en vervolgens het andere doen. Of een belangrijk thema helemaal niet aanroeren, om er vervolgens bij de ‘formatie’ iets doorheen te drukken waar helemaal niemand op zit te wachten, behalve hun eigen vrienden.
In Groot-Britannië en in de Verenigde Staten loopt het nu gierend uit de klauw. Beide landen stonden ooit te boek als ‘democratisch’, hoewel de complexe electorale systemen het mogelijk maken dat iemand die niet de meeste stemmen binnen sleept, toch de ‘zetels’ of het ‘presidentschap’ kan scoren. Het hoogste bestuurlijke orgaan van de ‘supranationale’ bestuurlijke macht in Europa, de ‘Europese Commissie’, wordt helemaal niet gekozen, maar benoemd, waardoor de ‘EU’ meer gelijkenis vertoont met China dan met die Angelsaksische voorbeelden. Ik beweer dat dat niet per definitie slecht is. Het betekent niet dat die ‘Europese Commissie’ daardoor niet bij machte is om de inwoners van Europa welvarend, veilig en tevreden te houden. Mits die ‘Europese Commissie’ zich ervan bewust is dat men zich dient te concentreren op de ‘Grote Lijnen’, en onder geen beding moet proberen landen hun ‘Identiteit’ af te nemen.
In DIT artikel stelt de auteur dat ook, maar hij ziet iets over het hoofd. De druk op de ‘EU’ om zich te bemoeien met wet- en regelgeving die ‘cultuurgebonden’ is, is geen ‘Europese’ ontdekking. Integendeel! Het is een product van wat wel het ‘Globalisme’ wordt genoemd, wat wordt gedragen door de ‘overwinningsroes’ die zich meester maakte van de ‘Angelsaksische’ wereld na de capitulatie van de Sovjet-Unie. Zoals HIER uit de doeken gedaan, ziet men in de kringen van wat ik de ‘Warparty’ ben gaan noemen, de groeiende bestuurlijke wanorde in de wereld niet als een probleem, maar als een opsteker voor het ‘Financieel-Militair-Complex’ dat als 'supranationale' instelling ‘Democratie’ en ‘Rechtsstaat’ heeft overvleugeld.
Als je je oor te luister legt bij politici die wetten en regels doorvoeren waarvoor onvoldoende steun is bij de bevolking, hoor je keer op keer dat men niet anders kan. ‘Verdragen’ dwingen ons. ‘Deskundigen’ wijzen ons de weg. De ‘Verlichting’ eist het. De ‘Rechter’ heeft het bevolen. De ‘Markt’ laat ons geen andere keus. Sorry, ‘Volk’, maar het is niet anders……..
Nou ga ik u niet voorhouden dat de ‘EU’ een voorbeeld moet nemen aan Trump, die volkomen lak heeft aan ‘Verdragen’, wat ‘Deskundigen’ zeggen, wat de ‘Verlichting’ van ons verwacht, wat de ‘Rechter’ beveelt, of hoe de ‘Markt’ in het honderd wordt geschopt door zijn sancties, tarieven en de ‘creatie’ van geld dat er niet is. Juist niet! Apathisch blijven verwijzen naar de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk als ‘gidslanden’ waaraan wij ‘schatplichtig’ zijn, gaat ‘Europa’ de kop kosten. De weerzin tegen ‘Europa’ in zijn elementaire vorm, als een bestuurlijk lichaam dat zorgt voor vrede en welvaart in ons deel van de wereld, is een uitgesproken ‘Angelsaksisch’ product. Het ‘gestook’ vanuit die hoek resulteert nu in ‘Vlam-in-de-Pan’ in hun eigen keuken. En ik zeg niet: ‘Lekker laten uitfikken!’, maar zorg er wel voor dat het vuur niet overslaat. En dat is een opdracht aan het ‘Volk’, én aan de ‘bestuurders’.
Erdogan is niet mijn vriend, laat ik daar glashelder in zijn. Maar waar ik hem na tegenvallende electorale resultaten (!) hoor zeggen dat hij niet het volk iets verwijt, maar de conclusie trekt dat hij, en zijn partij, de keuzes die ze maken beter moeten uitleggen, is dat een insteek die prima past bij ‘Democratie’. In elk geval beter dan corrupte analyses in ons eigen land, na de overwinning van Baudet, die de inhoud lieten voor wat het was, om weg te lopen met ’technische’ verklaringen over het gebruik van de ’sociale media’, en de vraag of de ‘elitaire uitstraling’ niet iets was om te kopiëren. Die hele krankzinnig makende paranoïde over ‘beïnvloeding’ die is over komen waaien uit die ‘Angelsaksische’ wereld, waar het al decennia lang niet meer om de inhoud gaat, is geen ‘Lichtend Voorbeeld’.