Nee, ik maak geen gebruik van ‘ChatBot’, of enige vergelijkbare schrijfrobot.
Dat lijkt mij eigenlijk een overbodige opmerking, omdat mijn ‘schrijfstijl’, met lange zinnen, algemeen wordt gezien als onaantrekkelijk. Meer in het bijzonder voor iemand die schrijft voor een commerciële publicatie, of op zoek is naar een ‘Groot Publiek’. Ook het gebruik van ‘aanhalingstekens’, cursieven en ‘dik’ gedrukte woorden is ‘ongebruikelijk’. Ik neem aan dat je het een geavanceerde ‘ChatBot’ wel kan leren, maar ik voel niet de minste behoefte. Echter, ik produceer verhoudingsgewijs veel artikelen, en ook nog in twee talen, zo realiseer ik mij, wat de verdenking zou kunnen genereren dat ik hulp krijg. Van een ‘ChatBot’, of een ‘Ghostwriter’, maar dat is niet het geval. Ik verwacht allerminst dat bezoekers van dit blog elk artikel van kop tot staart lezen, maar ik weet dat er wel ‘trouwe’ lezers zijn.
Het is waar dat ik, sinds de toevoeging van het Engelstalige sub-blog, de productie flink heb opgevoerd, en waar een buurman, die ik bedankte voor zijn niet-aflatende bereidheid om aan te schuiven bij commissies, en zijn schouders te zetten onder ‘projecten’, stelde dat hij dat leuk vond, omdat het hem bezighield als gepensioneerde, en dat hij er vanuit ging dat dat ook voor mij gold waar het dit blog betreft, was dat confronterend. Eigenlijk is dat niet het geval, in die zin dat ik heel veel interesses heb, en zeker niet doelloos voor mij uit zou zitten staren op de bank als dit blog weg zou vallen. Allerminst! Het schrijven zelf kost mij niet overdreven veel tijd, en het ‘creatieve proces’ kan ik eenvoudig combineren met andere activiteiten, en het gaat ook ’s nachts door, in die zin dat ik zo nu en dan wakker wordt met een ‘ingeving’ die zich, nog voor ik het ontbijt achter de kiezen heb, heeft gevormd tot een ‘kapstok’ voor een artikel.
Kortom, ik ben niet vatbaar voor ‘Mass Psychosis’, waar de Belgische psycholoog Mattias Desmet stelt dat degenen die in de risico-groep zitten worden gekenmerkt door ‘lack of social bonds, lack of sense-making, free-floating anxiety, and free-floating psychological discontent’. Bij mij is er niet veel ‘Free-Floating’, en ik hoop eerlijk gezegd dat mijn bijdragen hier u ook de rust en kalmte geven voor een ‘beschouwelijke’ kijk op mens en samenleving. Dat het u geneest van een onbedwingbare behoefte om iets te moeten ‘doen’. Zoals ergens een oorlog ontketenen, wapens sturen, mensen op hun nek springen die zich niet laten ‘vaccineren’, of die uw gevoel voor humor niet delen. Dat u wel gehoorzaam dat maffe ‘mondkapje’ draagt als daar om gevraagd wordt, maar tegelijk ook niet terugschrikt voor het aangaan van de dialoog over dat lapje stof, met verwijzing naar het oordeel van ‘autoriteiten’ in een wat verder verleden, toen rechters in Australië nog pittige boetes oplegden aan bedrijven die logen over het effect om zo meer van hun product te verkopen.
Met enige regelmaat schrijf ik: ‘Het kan niet allebei waar zijn’. Zonder claim dat mijn lezing ‘bewezen waar’ is, maar uiteraard heb ik wel zo mijn argumenten om te twijfelen aan de lezing van ‘autoriteiten’ in dat geval. En ben ik beducht voor ‘autoriteiten’ waarvan vaststaat dat ze ons knollen voor citroenen verkopen. De ene keer omdat ze zelf in paniek zijn, terwijl ze overmand worden door het idee dat ‘iedereen’ op hun instructies wacht, en dan maar schieten. En de andere keer liegen en bedriegen ze willens en wetens. Helaas vaak zonder te bedenken dat het heel erg verkeerd af kan lopen, zoals nu in Oekraïne.
Bij de aftrap van dit blog voelde ik minder urgentie dan nu, omdat het gaandeweg bedreigender is geworden wat ‘autoriteiten’ allemaal uitspoken, op jacht naar de vervolmaking van hun unipolaire utopia. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat de ruimte om bij te sturen snel afneemt, en ben ik eerder bezig met de vraag of ik in de aanloop naar deze fase zelf meer had kunnen doen om duidelijk te maken dat het niet allemaal ‘slap geleuter’ was wat ik aan u voorschotelde, of een soort ‘bezigheidstherapie’, zoals participeren in vergaderingen veel te vaak is. Ik heb hier in het verleden al wel over geschreven, hoeveel ergernis het bij mij opwekte, die ‘vergadercultuur’. En dat ik zelf wel vergaderingen heb ‘voorgezeten’, maar dat die immer ‘business-like’ waren. Geen open einden. Na de vergadering weten wat je moet doen. En ‘Afspraak is Afspraak’. Als een probleem onoplosbaar is, dan is dat ook goed, maar zeg dat dan. Laat de ‘Markt’ het maar oplossen. De grootste ergernis is vergaderen over een ontsporing terwijl je vooraf al met valide argumenten hebt betoogd dat de ‘oplossing’ onmogelijk kon werken. Als je een ‘opvang’ voor psychotische dakloze drugsverslaafden in een buurt plaatst waar mensen die normaal functioneren wonen, werken en winkelen met hun kinderen, en je staat ‘gebruik’ toe in de opvang, doe dan niet alsof je dat wel kunt ‘managen’, en dat het uitgesloten is dat de ‘dealers’ hun klanten opzoeken in die wijk. Als je dat doordrukt, en er vallen doden, terwijl portieken vervuilen, auto’s en brievenbussen worden opengebroken, terwijl er van alle toezeggingen niets terechtkomt, dan hoef ik niet meer te vergaderen. En ik ga mijn tijd dan verder ook niet verdoen in ‘Whatsapp-groepen’, of klagen bij de ‘autoriteiten’. Ook al omdat je als burger wéét dat ‘Aangifte Doen’ zinloos is in Nederland, omdat de politie niet eens iets mág doen, als ze dat al zouden willen. Ook dat geeft mij meer tijd voor het schrijven voor mijn blog.
Dat soort ‘autoriteiten’ de macht geven om in Oekraïne orde op zaken te stellen, is de kortste weg naar een nieuwe wereldoorlog. De massa die door een ‘lack of social bonds, lack of sense-making, free-floating anxiety, and free-floating psychological discontent’, omdat ze getrouwd zijn met hun telefoontoestel, hun kinderen hebben uitbesteed aan de ‘Opvang’, en ze zichzelf alle dagen terugvinden in een ‘BullShit’-baan, waar ze vergaderen tot de vellen erbij hangen, zonder dat er ooit iets nuttigs uit voortkomt, terwijl de ‘Oplossingen’ erger zijn dan de kwaal, voorhouden dat het allemaal de schuld is van Poetin, is gevaarlijke gemakzucht, of ronduit crimineel. De kans dat een ‘ChatBot’ het zo zou formuleren lijkt mij niet zo groot, ook al ga ik mijzelf hier nu niet feliciteren omdat ik zo ontzettend origineel ben. Noch zult u mij hier zien schrijven dat ik wél kan zien welke artikelen in mijn krant, of op een blog, geschreven zijn door een computer, als docenten op de middelbare school of universiteit dat bij hun eigen leerlingen of studenten al niet kunnen opsporen. Ik kan u slechts aanraden om zélf te blijven nadenken, en u niet op sleeptouw te laten nemen door het ‘sentiment’ dat u wordt aangereikt via de media, waar de kans dat het ‘geprogrammeerd sentiment’ betreft steeds groter wordt.