'Het is de economie, domkop!'
Met die korte, krachtige zinsnede bepaalde 'Ragin' Cajun' James Carville, de campagnemanager van Bill Clinton, de toonzetting van de boodschap van Clinton aan het Amerikaanse volk, toen Clinton het opnam tegen George Herbert Walker Bush. En Bush kon vertrekken.
Het is een moderne variant op 'Brood en Spelen', de wijsheid die ten grondslag lag aan de uitbouw van het Romeinse Rijk. Tegelijk luidde het ook het einde in, waar het 'verwende volk' eerder steeds veeleisender werd. Het begon met sportieve krachtmetingen, en voldoende voedsel om niet dood te gaan. En het eindigde met grootse spektakels in het 'Circus', waar Christenen door wilde dieren uiteen werden gereten, waarna men zich tegoed deed aan exotische lekkernijen, gehuld in opzichtige gewaden.
Onderlinge verdeeldheid begon een voorname rol te spelen. Facties binnen de 'Warparty' die de facto leidend was streden nog wel tegen externe vijanden, maar konden het niet eens worden over de prioriteiten, en aan welke hobby's, van welke kliek, het belastinggeld zou worden uitgegeven. En de afloop is bekend, mag ik veronderstellen? Het 'Byzantijnse' segment, met 'Constantinopel', het hedendaagse Istanboel, als hoofdstad, hield het nog iets langer vol dan 'Rome', maar in de vijftiende eeuw viel het doek definitief. Rond Rome werd het niet meer rustig, en slaan ze elkaar nog steeds om het minste of geringste de hersens in, terwijl ze de overheid zien als 'pinautomaat'.
Voordat u nu ijverig knikkend die luie Italianen verkettert, zou ik u willen vragen even een spiegel op te zoeken. U heeft zelf zonder enige twijfel hoogstaande idealen. Het zijn die anderen die niet deugen! Zet de televisie aan, of sla de krant open, en u wordt bevestigd in uw gelijk: De 'Democratie' is op zijn retour! De 'liberale' waarden (uw waarden) worden bedreigd! En ik zeg: 'Het is de economie, domkop!'
Terwijl wij in het 'westen' het ene na het andere geslepen plannetje bedenken om 'Regimes' uit het zadel te lichten, ten bate van onze eigen 'bottom line', zodat we hier door kunnen gaan met het organiseren van 'Brood en Spelen', en we elkaar de hersens inslaan, omdat we elkaar het licht in de ogen niet gunnen, walsen China en Rusland over ons heen. Niet met militaire middelen. Niet zoals destijds, ten tijde van het 'Romeinse Rijk', door horden 'uit het oosten' die de hele boel kort en klein sloegen, en zich verrijkten met de roofbuit die ze naar hun eigen 'holen' sleepten. Maar economisch.
Kunnen we het tij keren, en ons lot weer in eigen hand nemen? Ja, 'technisch' gesproken is er nog niks verloren wat niet hersteld kan worden. Maar de wil ontbreekt. We verlustigen ons aan het geboden spektakel van schimmige beschuldigingen, intriges, roddel en achterklap, en uiteenlopende complot-theorieën die moeten verklaren waarom die ellendige Russen en Chinezen het zo goed doen, ondanks onze pogingen om hen van de weg te rijden. Er is geen begin van zelfvertrouwen. De 'alarmbel' van de 'Brexit' heeft het omgekeerde effect van wat nuttig en nodig is. Inplaats van de gelederen te sluiten, en als 'Europa' onze geschillen over de 'versiering' bij te leggen, gooien we nog wat extra kolen op het vuur. 'De dood, of de Gladiolen!'
Dat wordt dan de dood. Linksom, of rechtsom. We verzuipen in onze eigen drek, of we plegen ritueel zelfmoord door Rusland en China aan te vallen na één of andere 'stunt' ('False Flag') van een 'Warlord' in 'Washington', 'Brussel' of 'Londen', die meent dat 'Carthago moet vallen' om de 'pinautomaat' te redden.