Volgens mijn calculator is één-plus-één nog steeds twee.
Zelfs in mijn eigen jonge jaren werd de calculator al wel aangeduid als een 'platgeslagen Chinees met tiptoetsen'. Op het eerste gezicht een uitgesproken denigrerende opmerking, totdat je je realiseert dat het geen 'telraam' is, en je zelf niet zou weten hoe je zo'n calculator zou moeten bouwen, al helemaal niet tegen die lage kosten, en dat het niet alleen naar de Chinezen verwijst als goedkope arbeidskrachten, maar ook leergierig en vaardig in 'exacte' vakken.
President Trump heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij zich als president tot doel had gesteld de productie van goederen (en diensten) die de afgelopen decennia waren weggevloeid naar China, 'terug' te halen. Een deel van de 'Globalisten' moest daar hartelijk om lachen, in het bijzonder waar het Trump, in zijn 'verhaal' naar de kiezers, ging om het 'terughalen' van de 'banen'. Maar een ander deel van die 'Globalisten' zag er wel brood in China onderuit te halen, omdat ze een te grote mond kregen. De 'Democratische' poot van de 'Warparty' denkt dat je China nog wel kunt 'managen', terwijl de 'Republikeinse' poot van de 'Warparty' denkt van niet. Generaliserend gesproken.
Hoewel ik dit betoog ophang aan de visie in de Verenigde Staten, geldt voor politieke partijen in Europa hetzelfde, maar tot nu toe minder uitgesproken. Dat daar nu verandering in komt, onder invloed van de Verenigde Staten, is op elk niveau helder. Al is het anti-Chinese sentiment in Europa nog niet zo virulent als nu in de Verenigde Staten. Dat de Amerikanen in vrij korte tijd China zijn gaan haten, ziet ook Tom Luongo. Hij kenschetst het als een zege voor Trump.
Hoewel hij, zoals vele Amerikanen, en Europeanen, 'Covid' wel degelijk als een 'complot' ziet, acht hij het onwaarschijnlijk dat de Chinezen erachter zitten. Een 'theorie' wil dat de wereldwijde reactie op dat virus een plan onthult voor een 'Surveillance-Superstate', waarvoor we dan naar de 'Democratische Globalisten' moeten kijken als organisatoren, in de ogen van de 'complotdenkers'. Al dan niet met welwillende medewerking van 'Beijing'. Maar waar je ziet dat Trump er wel bij vaart, en zijn eerder gestrande handelsoorlog met China nu (electoraal) vlot kan trekken, zie ik niet waarom de 'theorie' dat zijn regering erachter zou zitten minder geloofwaardig zou zijn. Die draait dan om Amerikaanse sporters die in Wuhan het virus daar gebracht zouden hebben tijdens een sportieve ontmoeting in die Chinese stad in oktober van vorig jaar. Ook al omdat het toch knap onwaarschijnlijk is dat China zo'n uitbraak in eigen land zou starten als het gaat om een 'biowapen'. Maar ook de wijze waarop Trump het verlangen naar 'vrijheid' voedt door zich te verzetten tegen quarantaine-maatregelen, kun je zien als een doordacht plan, als je daar gevoelig voor bent. Maar laat mij, van mijn kant, en niet voor het eerst, benadrukken dat ik het niet door een 'complot-bril' kan zien, en zeker nu nog niet, terwijl we ons zouden moeten concentreren op de beste manier om van dat virus zelf af te komen, en de economische schade te beperken.
'Framing' is een simplificatie van een complex probleem met vele kanten, om inzicht te verwerven. Maar de generalisaties die daarvoor nodig zijn brengen ook grote gevaren met zich mee. Toch moet u er even doorheen om beter zicht te krijgen op wat er nu speelt, ook omdat we in Europa, en zeker ook in Nederland, nog wel wat voor onze kiezen gaan krijgen, als de voortekenen niet bedriegen. De 'Democratische Globalisten' zijn uit het 'Gelijkheidsideaal' van het 'Verlichtingsdenken' gesneden. Waar de 'Republikeinse Globalisten' uit het 'Vrijheidsideaal' van datzelfde 'Verlichtingsdenken' zijn voortgekomen. Dat 'Verlichtingsdenken' staat haaks op de 'Europese Traditie' en de 'Orthodoxie' in Oost-Europa en Rusland, en het 'Confucianisme' in China. Het is cruciaal dat u begrijpt dat ik die termen niet gebruik als 'labels' of 'keurmerk'.
Mijn stelling hier is dat de Verenigde Staten, en mogelijk ook (delen van) Europa, gedoemd zijn tot de ondergang, als we blíjven 'investeren' in wapens en 'Eindeloze Oorlogen' (warm en/of koud), terwijl we proberen onze 'industriële basis' weer nieuw leven in te blazen. Dat verwijst naar de openingszin, dat één-plus-één nog steeds twee is, en niet twintig of meer. Wat weer een onderhandse verwijzing is naar onze wereld vol 'fiduciair' geld, waarin een bank voor elke binnengekomen Euro, of Dollar, er tien of meer mag 'uitlenen'. Of, zoals Luongo in het eerder aangehaalde artikel schrijft, dat het geld dat de overheid uitgeeft, op enig moment ook daadwerkelijk verdiend moet worden. Wie zich nu wentelt in 'gratis' geld van de overheid, dient zich te realiseren dat hij dat 'straks' dient terug te betalen Ook als het bedrijf inmiddels failliet is. Mét rente. Linksom, of rechtsom. Wat niet dramatisch is als dat geld 'productief' is besteed, maar wél als dat geld is opgegaan aan dingen die 'BOEM!' zeggen. Aan de 'Eindeloze Oorlogen'. En aan het scheppen van 'werkgelegenheid' die niets produceert, maar afremt, of vernietigt. Een 'topzware' overheid, 'topzwaar' management, en dividend voor 'aandeelhouders' die overeind worden gehouden door Centrale Banken.
Pepe Escobar liet zijn licht schijnen over het recent afgesloten 'Volkscongres' in China, met een zaal vol 'afgevaardigden' die zeker niet op anderhalve meter van elkaar zaten. Maar wel met een 'mondkapje' dat, volgens onze experts, niet werkt. Ander land, andere benadering, andere consequenties. Dat artikel van Escobar is opgehangen aan de visie van één van de vele generaals die Trump meenam naar het 'Witte Huis', en die de economische groei van China beziet door de 'Republikeinse Globalistische' bril, en daarom de confrontatie zoekt. En wat 'Beijing' daar tegenover stelt. Het stimuleren van de binnenlandse vraag. Het garanderen van de toegang tot grondstoffen, producten en diensten die cruciaal zijn voor het verwezenlijken van die doelstelling, door ze zelf te produceren waar andere landen (de Verenigde Staten, en wellicht Europa) de stekker eruit trekken. En het veiligstellen van het Chinese grondgebied zoals 'Beijing' dat ziet.
H.R. McMaster, de generaal waar Escobar naar verwijst, meent dat Chinezen buiten China bruikbaar zijn als 'breekijzer' om de macht van 'Beijing' te breken. Zoals de Verenigde Staten/NAVO al vele decennia 'minderheidsgroepen' in landen mobiliseren om regeringen omver te werpen. In de voormalige Sovjet-Unie en het 'Warschau Pact' werkte dat als een zonnetje. In het China van Mao had het wellicht ook nog kunnen werken, maar het 'communisme' van weleer, het summum van 'gelijkheidsdenken', als 'Verlichtingsideaal', bestaat daar niet meer. Althans, niet in zijn rigide 'Cultuur Revolutionaire' vorm. Waarmee ik niet zeg dat er geen 'dissidente groepen' zijn die 'Beijing' wantrouwen. Maar ze hebben de Chinezen, binnen en buiten China, niks te bieden. Waar Oeigoeren dromen van het kalifaat, en door de Britten geschoolde 'dissidenten' in Hong Kong verknocht zijn aan het AngloSaksische 'roofkapitalisme', dat van die voormalige 'Kroonkolonie' een vrijplaats maakte voor de 'handel' tussen het communistische China en het gretige 'westen', hoeven beide niet op veel steun van 'gewone' Chinezen te rekenen. Die 'Republikeins Globalistische' variant met zijn 'vrijheidsideaal', waar ze in Hong Kong en het Taiwan dat door 'Generalissimo' Chiang Kai-shek werd losgeweekt van China warm voor lopen, betekent dat ze zich daar op moeten maken voor een rol als 'bruggenhoofd' in een strijd voor hun Amerikaanse broodheren, terwijl die broodheren helemaal niet wíllen winnen, omdat ze klaar zijn met 'Made in China'.
Andermaal, ik doe hier aan 'framing', en dus generaliserend gesproken. Maar Chinezen in het 'westen' hebben al veel langer hun twijfels over de wijsheid van keuzes die onze politici maken, aangespoord door 'bevrijde' burgers vol idealen over 'vrijheid' en 'gelijkheid', en hun 'safe space' en 'identiteit'. Denk nog even terug aan de discussie over 'Tiger Parenting'. Uitgekotst in onze 'westerse' wereld, behoudens de meer 'traditionele' sectoren, maar daar doorgaans om de verkeerde 'Law and Order' redenen. De 'Tiger Mom' ziet het als een plicht. Als een offer. Een 'goede opvoeding' helpt het kind, en daarmee de maatschappij. 'Ask not what your country can do for you, but ask what you can do for your country!' Maar wat dan als de president die daarmee kwam wordt doodgeschoten, en je land je vervolgens naar Vietnam stuurt, inplaats van je een baan te geven waarin je je nuttig kunt maken? Of naar Afghanistan, Irak, Syrië, Somalië, Libië, Oekraïne, ten bate van de 'roofkapitalisten' in het 'militair-financieel-media'-complex. En om de door Nixon en Kissinger bedachte 'PetroDollar' veilig te stellen. Dan wordt het een ander 'verhaal'. Een gruwelijk sprookje. Nu doordenderen op die ingeslagen weg is het domste wat we kunnen doen, volgens mijn calculator.