In ‘Oogappelland’ hebben de clowns het nu voor het zeggen.
Het Angelsaksische verbond van de Verenigde Staten en Engeland vormt het hart van de NAVO, en na de succesvolle ‘Regime-Change’-operatie in Oekraïne werd dat land voor heel Rusland-hatend Europa, en in 'Warparty-Amerika', het ultieme succesverhaal. Met het aantreden van Trump in de Verenigde Staten, Zelinsky in Oekraïne, en ‘Boris’ in het Verenigde Koninkrijk, heeft die avant-garde binnen de NAVO een imago-probleem.
De enige overeenkomst tussen Trump, Zelinsky en ‘Boris’ is overigens dat ze opvallen door een ‘clowneske’ presentatie in de aanloop naar hun uitverkiezing. In die sfeer zou je ook de stormachtige opkomst van Baudet in Nederland toe kunnen voegen. Laten we het houden op ‘onorthodox’ in hun manier van campagne-voeren. In elk geval ‘spraakmakend’, en daardoor een magneet voor de ‘mainstream media’, die bij voorkeur in afkeurende bewoordingen over hen rapporteren, waarna de kiezer aan hen de voorkeur geeft.
Charles Hugh Smith meent dat daaruit blijkt dat de kiezer in ‘Oogappelland’ het liefst ziet dat de complete ‘elite’ het liefst in gevangenispak wordt afgevoerd. Dat is kernachtig uitgedrukt, maar niet geheel bezijden de waarheid. En dat is een veel groter probleem dan menigeen zich lijkt te realiseren, waar die ‘elite’ nog altijd volop mogelijkheden ziet om zich te herpakken.
Nou moet je voorzichtig zijn met ‘elite’ als stigma, want voor je het weet eindigt dat ‘koppensnellen’ in totale chaos. De paradox is dat de ‘elite’ niet zelden de drijvende kracht is achter de ontwrichtende activiteiten. Zeker in Europa is dat goed zichtbaar, waar men vóór ‘Europa’ is, maar alleen als het wordt geleid door NAVO-getrouwen. En dat is hier de bron van al het kwaad. Niet het gebrek aan bestuurlijke kwaliteit bij leidende politici, of een tekort aan visie, maar de bereidheid van een militaristische/‘mainstream’ ‘ondergrondse’ om het gekozen bestuur te ondermijnen ten bate van hun globalistische aspiraties.
Andermaal herhaal ik dat er zonder meer ‘sleutelfiguren’ zijn aan te wijzen die aan de lopende band complotten bedenken om hun agenda te bevorderen, maar ik zie geen centrale regie. Sterker nog, ze voelen nattigheid. Waar de New York Times de afgelopen jaren als een bezetene tekeer ging tegen Poetin en Rusland, gooien ze nu het roer radicaal om. Ineens is China een groter gevaar. En ik kan het niet helpen dat het mij terug doet denken aan Frans Timmermans bij Pauw en Witteman, waar hij zijn vitriool uitstrooide over Poetin en Rusland, dansend op het Maidan-Plein om de coup van Victoria Nuland te helpen voorbereiden, en bezwerend dat sancties tegen Rusland in minder dan geen tijd tot een ‘Regime-Change’ in Rusland zouden leiden. In geen duizend jaar zou er een alliantie kunnen ontstaan tussen China en Rusland als gevolg van dat economische en politieke geweld.
Laten we zeggen dat het kwartje vijf jaar te laat gevallen is. Maar ondertussen is de wereld echt dramatisch veranderd. En die ene New York Times-zwaluw maakt bovendien nog geen lente. Daarbij blijft het fascinerende hoe we die ‘clowns’ nou precies moeten zien in dit hele verhaal. ‘Boris’ is niet echt gekozen. In een absurd lange selectieprocedure, met een formele stemming onder leden van de Conservatieve Partij ter afsluiting, is hij aangetreden als vervanger van de in ongenade gevallen Theresa May, die bij haar afscheid nog even uithaalde naar Poetin. Alsof het allemaal zijn schuld is, die Brexit-misère waar haar voorganger Cameron het startschot voor gaf.
Trump werd gekozen op een ‘isolationistische’ agenda, met de belofte een eind te maken aan de oorlogen die Bush en Obama waren begonnen, of hadden voortgezet. Obama had dat ook belooft, maar ontpopte zich als een leugenaar, en voegde er nog zijn eigen oorlogen aan toe. Trump maakt nog steeds de indruk dat voorbeeld te willen volgen, met de ‘Regime Change’ operaties in Venezuela en Iran, om nog maar te zwijgen over de militaire opbouw rondom Rusland, de sancties tegen dat land, en de handelsoorlog tegen China. Anderzijds blaft hij als een bezetene, maar bijt hij vooralsnog niet door, en schoffeert hij zijn eigen adviseurs, die liefst de hele wereld in puin zouden willen bombarderen.
Zelinsky en Poetin hebben zich na de aanstelling van Zelinsky als president van Oekraïne niet ontpopt als ‘dikke maatjes’, maar dat kan ook strategie zijn geweest, waar Zelinsky eerst nog de ‘Rada’ achter zich moest zien te krijgen. De vervroegde verkiezingen bevestigden hem in zijn macht, en samen met de meer uitgesproken pro-Russische vertegenwoordigers heeft hij nu armslag. Van de ‘Nuland-Timmermans-kliek’ is niet veel meer over. En in Europa heeft Timmermans het ook niet gered. Hij vecht, naar verluidt, voor een ‘zware portefeuille’ waar ‘Brexit’ in zit. Maar het is zeer de vraag of de meest invloedrijke landen in Europa hem daarmee vertrouwen. Als ik Macron, Merkel of von der Leyen zou zijn, zou ik hen adviseren die ‘Atlanticus’ niet in de buurt van ‘Brexit’ te laten komen, onder de gegeven omstandigheden. Hij zou sterk geneigd zijn ‘Boris’ een lijntje toe te gooien, om via ‘concessies’ te regelen dat ‘Boris’ Europa op sleeptouw kan nemen, richting de afgrond.
Hierin heeft ‘Boris’ zich echter klem gezet door te beloven dat hij er voor zal zorgen dat het VK hoe dan ook op 31 oktober de EU verlaat. Bovendien zijn er in Europa niet veel burgers en politici die de man respecteren. Zelfs onder fervente EU-foben begrijpt men wel dat je op moet passen met ‘Boris’ als vriend. Dat de twee belangrijkste EU-landen gehoor geven aan de oproep van Jeremy Hunt, de tegenkandidaat van ‘Boris’ voor het partijleiderschap, om deel te nemen aan een Europese missie in het Golfgebied, wijst er volgens mij op dat ‘Brussel’ eerder bereid is om het kleedje onder ‘Boris’ vandaan te trekken, waar ‘Boris’ hoopt op Amerikaanse steun tégen de EU. Ik zit op het puntje van mijn stoel om te vernemen bij welke missie ‘Den Haag’ zich straks aansluit. Bij die van Trump, of bij die Europese missie. Ik vermoed dat Rutte zich de tandjes werkt om het te doen voorkomen alsof het één en dezelfde missie is. Maar de belangen van Duitsland en Frankrijk in het Golfgebied vallen niet samen met die van de Verenigde Staten.