Van de wieg naar het graf kun je lastig typeren als een reis van 'A naar Beter'.
Tenzij je religieus bent, en meent dat toegang tot de Hemel voor jou verzekerd is door je eigen voorbeeldige leven. In mijn eigen agnostische kijk op de wereld is er geen ruimte voor speculatieve vergezichten die mij vertellen wat ons wacht na de dood. Ik brand de gelovige niet af die meent zeker te weten dat de 'geest' ontsnapt uit die fysieke 'gevangenis' waarin we worden geboren, en als een onderzoeker stelt dat de dood niet het einde is, neem ik daar met belangstelling kennis van. Maar voor mijzelf ga ik er vooralsnog vanuit dat ik alles wat ik wil doen, en mee wil maken, in dit ene leven moet zien te realiseren. En dat als het anders is, dat een 'bonus' is.
Degenen die geloven in God en de Duivel, en de Hemel of de Hel als bestemming, zullen mij voorhouden dat wat er volgt niet persé een 'bonus' is, als ik terecht kom in de Hel. Zij zien het, in meerderheid, met uitzondering van de 'Satanisten', als een opdracht om tijdens het leven 'Goed' te doen, om zo aanspraak te kunnen maken op een plekje in de Hemel. Ik doe zelf ook mijn best tijdens dit leven, binnen mijn bescheiden mogelijkheden, maar dan vanuit het idee dat we dat korte leven niet tot een Hel moeten maken voor onszelf, en/of voor anderen, vol met moord, doodslag, diefstal, oorlog, liegen en bedriegen en intriges om de macht. En wat erna komt, dat zien we dan wel weer.
Mijn eigen benadering is gestoeld op het gegeven dat je geen ijzer met handen kunt breken. En dat we niet 'alwetend' zijn, waardoor het ons niet gegeven is om te weten wat andere mensen gelukkig maakt. Sterker nog, veelal word ik zelf ook verscheurd door tegengestelde gevoelens en gedachten, en wisselende prioriteiten. Mijn eigen leidraad is dat je voorafgaand aan enige handeling jezelf de vraag stelt wat je zou willen dat anderen deden als jij degene bent die het doelwit is van die handeling. Het aloude: 'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet', hoe dan ook geformuleerd. Maar dan tegen de achtergrond van het besef dat wat je zelf zou waarderen, niet per definitie iets is wat een ander ook *moet* waarderen. Je best doen binnen dat kader zal in de praktijk, als je terugkijkt naarmate je ouder wordt, en eerlijk bent, een pad tonen dat gemarkeerd is door je eigen 'Goede Bedoelingen', en falen.
Caroline van der Plas verzorgde de H.J. Schoo-lezing, waarin zij een lans brak voor de 'noaberstaat', met een kleinere overheid, en meer lokale oplossingen, wat naaldhakloos aansluit bij wat ik hier op mijn blog ook bepleit. Geef de burger het vertrouwen, haal de 'Overheid' weg uit zijn of haar 'huiskamer', 'buurthuis', 'kroeg', en laat die 'Overheid' zich beperken tot 'faciliteren'. Het is ondenkbaar dat zo'n 'noaberstaat' louter permanent gelukkige 'Tuinkabouters' oplevert, die zonder weerstand te ondervinden, van de wieg naar de kist glijden, maar wie heeft ooit bedacht dat zo'n hedonistisch, lustgedreven leven ons 'geboorterecht' was?
Niet alleen dat, maar kijk eens wat de pogingen om dat te realiseren in de praktijk opleveren? Je kunt de televisie niet aanzetten, de krant niet openslaan, en niet 'surfen' op het internet, of je struikelt over de 'Klagers', de 'Jankers', de 'Hulpbehoevenden', de 'Rechthebbenden' en het volkomen 'platte', opzettelijk betekenisloze vermaak dat is toegesneden op 'Pleasen', en 'Iedereen een Prijs'. En anders stappen we naar de rechter!
In de praktijk zijn we samen 'Op Reis', en moeten we er het beste van zien te maken. De één verkneukelt zich op het bereiken van de 'Bestemming', en voor de ander is de 'Reis Erheen' minimaal even belangrijk. Als agnost ben ik er niet zo zeker van dat ik de 'Bestemming' zal kunnen waarderen, zoals ik in de openingszin al liet doorschemeren. Ik wil graag werk maken van de 'Reis Erheen', in het volle besef dat het onmogelijk is een route uit te zoeken die één langgerekte, zinnenprikkelende bevrediging is. Voordat je die schilderachtige omgeving bereikt moet je een stukje door het industriegebied. Die wijk vol prachtige monumenten ligt aan de andere kant van die sloppenwijk. En het klinkt wellicht pervers voor mijn hedonistisch afgeregelde medemens, maar ik heb oog gekregen voor de schoonheid van het industriegebied, en de sloppenwijk, de 'brocante', het 'Bohemien Chique', en de intens gelukkige kinderen en volwassenen in arme landen, en ik zie de lelijkheid van verwende, immer ontevreden lieden die opstaan met een 'eisenpakket', en ermee naar bed gaan, en die denken dat hun 'Op Stand'-presentatie belangrijker is om anderen voor zich in te nemen dan het eerlijke verhaal. En hoe die over het paard getilde kaste verantwoordelijk is voor (nagenoeg) alle oorlogen, criminaliteit, corruptie, de leugens en het bedrog, waarbij de 'Overheid' wordt gemobiliseerd om voor hen de hete ijzers uit het vuur te halen.
Wacht mij de Hel als ik niet 'God's Werk' doe door 'Slechte' mensen de oorlog te verklaren, hen te minachten, en hen actief weg te trekken van de posities waarin zij macht over ons uit kunnen oefenen? Maar wat nou als zij mij zien als een 'Slecht' mens? En ze mijn pogingen om hen een toontje lager te laten zingen aanmerken als 'subversief'? Hoe willen we daar ooit uitkomen? Moeten we niet gewoon de lat een stuk lager leggen, en de ambities van onze medemens en onszelf intomen door niet alles voor iedereen te willen zijn? Vanuit mijn perspectief zijn we hard op weg om een Hel op Aarde te creëren door niet langer naar onze medemens te luisteren, hoofdzaken en bijzaken te verwarren, irrationele angsten de sporen te geven, en onze eigen voorkeuren te projecteren op anderen, zonder ons te realiseren dat onze eigen voorkeuren ook allerminst een stabiel platform opleveren, omdat ze met de minuut welhaast veranderen, onder invloed van gevoelens, gedachten en invloeden van buiten waar we geen grip op hebben.