We leven meer en meer in een 'Help, mijn man is Klusser!'-samenleving.
Hoewel ik dat programma nooit gezien heb, weet ik door de reclame die de omroep ervoor maakt rond de 'nieuws'-uitzendingen wel waar het over gaat. Mannen die, vol 'Goede Bedoelingen', beginnen aan een klus, die zich als een olievlek verspreidt door de hele woning, tot die volledig onleefbaar is. Ze wanen zich 'God's Gift to Mankind' waar het gaat om Klussen, of ze 'kennen mensen' die hen bij hun Klus gaan helpen waar ze het volste vertrouwen in hebben, en dat pakt verkeerd uit.
We hebben het beslist niet exclusief over mensen met 'Twee Linker Handen'. Sommigen zijn wel degelijk vaardig met gereedschap, en beschikken over voldoende kennis, maar ze zien steeds iets nieuws dat *ook* aangepakt moet worden, als ze dan toch bezig zijn. Of de partner bedenkt steeds andere 'Oplossingen', waar die brave sloof dan mee aan de slag gaat tot het één grote puinhoop is.
Bijna iedereen heeft wel Klussen die nooit 'af' zijn gekomen. Prachtige kast, maar waar zijn de ruitjes? De deur die al jaren klemt. Dat ene likje verf dat nog ontbreekt. Daar gaat het niet om. Het gaat deels over het vermogen om een Klus te 'plannen', en anderzijds moet je ook 'Nee!' kunnen zeggen als de chaos steeds maar groter en groter wordt, en je op zeker moment je kont niet meer kunt keren, en alles kapot is, of half af.
Bij ondernemingen die grote projecten 'aannemen' wemelt het van de professionals die exact weten hoe ze een opdracht die hen is toevertrouwd tot een goed einde moeten brengen. En zo'n bedrijf heeft, als het goed is, ook mensen die kunnen 'Plannen'. Die kunnen zelf misschien nog geen spijker in een plankje slaan, maar ze hebben wel het overzicht, en zorgen ervoor dat alle benodigde materialen, in de juiste specificatie, op tijd geleverd wordt. Bij een Klusser moet alles samenvallen in die ene Klusser, tenzij de partner, of een hulpvaardige vriend, zekere taken overneemt, zonder dat het uitloopt op ruzie.
Nu de overheid……..
U voelt 'm al aankomen? Ze zuigen Klussen op als een spons, beginnen overal met veel enthousiasme aan, om dat project subiet uit hun handen te laten vallen als er een nieuwe interessante Klus voorbij komt die hen op de voorpagina van de krant doet belanden. Een weg was enige tijd afgesloten, gaat weer open, en een maand later is hij weer afgesloten. Militair materiaal wordt weggegeven, en dan blijkt ineens dat je geen defensie meer hebt. Een 'Toeslag' wordt geïntroduceerd……….
Drie groepen Klussers kunnen we hier onderscheiden die van ons collectieve 'Huis' een 'Onverklaarbaar Bewoonde Woning' maken. De 'Politiek', die leeft van het doen van beloftes. De 'Adviseurs', die het leuk kunnen bedenken, maar het niet uit hoeven te voeren. En de 'Rechterlijke Macht', die nergens verstand van heeft, maar met een bord vol spaghetti-wetgeving op 'Goed Gevoel' directieven uitvaardigt die volkomen onwerkbaar, onuitvoerbaar, en/of peperduur zijn.
Tegen de tijd dat de drek ons tot de lippen komt, niemand nog weet wie waarvoor verantwoordelijk was, en de rekeningen binnen blijven stromen, zoals nu het geval is in Nederland, én in Europa, dan dreigt de nekslag. Dan zwelt de roep om een 'Dictator' aan, en wordt er links en rechts gehakt om ruimte te maken voor een 'Planeconomie' die de oplossing moet brengen. 'Energietransitie'. 'Klimaatplan'. 'Genderplan'. 'Herbewapening'. Maar als het experiment met de communistische planeconomie, zoals die in de Sovjet Unie werd geïmplementeerd, ons *iets* heeft geleerd, dan moet het toch wel zijn dat je langs die weg van de regen in de drup terecht komt. Maar kijken we naar China, nog altijd een communistisch land, mét een planeconomie, en tamelijk strikte sociale controle, dan zien we dat het daar wél werkt. Nu althans.
De reden daarvoor is dat ze in China, na decennia te hebben geworsteld met ideologisch bevlogen verbouwingsplannen, de bakens drastisch hebben verzet, en het landsbestuur 'pragmatischer' benaderen. Meer zoals een bedrijf dat moet doen als het zich staande moet zien te houden in een concurrerende omgeving. De plannen zijn een 'punt op de horizon', een beperkte serie projecten die zijn uitgezocht op basis van hun nut voor de samenleving als geheel, en die zijn 'aangenomen' door de politieke leiding, nadat ze zorgvuldig zijn getoetst op nut, noodzaak en haalbaarheid. Waarna vakkundige uitvoerders aan de slag gaan, in een gezonde mix van 'Public/Private'. Mocht een private ondernemer zich manifesteren als een 'Vulture', die niet denkt aan het collectief, maar louter en alleen aan de eigen 'Bottom Line', dan gaat de politieke leiding op zoek naar een manier om hem of haar 'op te voeden'. Wat niet noodzakelijk betekent dat betrokkene 'tegen de muur' wordt gezet, wat overigens wel gebeurt als betrokkene corrupt was. Of dat hij of zij via belastingen wordt gestript. De Chinese multimiljardair Jack Ma ging 'op cursus' toen zijn ambitie hem naar het hoofd was gestegen, was enige maanden 'onzichtbaar', en kwam 'herboren' terug.
Poetin bewandelt een soortgelijke weg, eveneens met groot succes. Niet door private ondernemers hun winsten af te pakken, maar door hen te wijzen op het concept van het klassieke kapitalisme, waarin het geld dat wordt verdiend weer in circulatie wordt gebracht in de economie (gemeenschap) die die verdiensten mogelijk maakten. De ironie is, dat de door het 'Westen' als straf opgelegde sancties daar geweldig bij helpen. Poetin en Xi zijn geen Klussers. Ze zijn ook geen dictator. Zij zijn klassieke ondernemers met visie, en voldoende tijd om wat ze op de rails hebben gezet ook af te maken. En inderdaad, ze laten zich niet gek maken door lieden die hen dagelijks bestoken met Klussen die ze beslist *ook* ter hand moeten nemen. Ze bijten niet meer af dan ze kunnen kauwen. En ze zien er op toe dat het resultaat ook naar behoren is, voordat ze een andere Klus aanpakken. Maar u geeft de voorkeur aan een 'Onverklaarbaar Bewoonde Woning', omdat dat gelijkstaat aan 'Vrijheid'? Nou, geef mijn portie maar aan Fikkie.