De belangrijkste drijvende kracht achter de golf van ‘Complot Theorieën’, zijn de ‘Complot Feiten’.
Iemand die zich op enig moment belazerd weet door leugenachtige lieden, wordt achterdochtig. Dat is één kant van het verhaal. De logische kant. En een solide argument tegen censuur, ‘staatsgeheimen’, liegende politici en ambtenaren die elkaar beschermen, en journalisten die zichzelf beschouwen als een verlengstuk van de staatsmacht, of de oppositie.
Voor de machthebber en zijn ambtelijke en journalistieke entourage kan het volkomen logisch zijn dat bepaalde informatie niet wordt gedeeld met mensen buiten een zekere ‘kliek’. Het kan de opsporing van criminelen, of de defensie van een land schaden. En in bepaalde gevallen kan het raadzaam zijn een bepaald onderwerp eerst zorgvuldig uit te werken in een kleine groep, alvorens het prijs te geven aan het publiek. Met zeventien miljoen ‘experts’ een zinvolle discussie voeren over milieu- en klimaatmaatregelen, of de bestrijding van een ‘Pandemie’, is niet alleen niet raadzaam, maar ook volkomen contraproductief, zoals we nu aan den lijve ondervinden. Elk van die zeventien miljoen ‘experts’ die bemerkt dat zijn of haar volkomen logische standpunt niet integraal wordt overgenomen, zal de neiging hebben om op zoek te gaan naar onwil, en mensen met ‘belangen’ die moedwillig de boel lopen te verzieken.
Wie achteraf gelijk krijgt, probeert te reconstrueren waarom al die belangrijke mensen op die hoge posten, met toegang tot nóg meer informatie dan degene die het uiteindelijk beter door had, en omringd door een weelde aan weelderig beloonde ‘experts’, toch precies datgene deden wat je juist níet moest doen. Neem ‘Covid’. Als één van de weinigen van de zeventien miljoen ‘experts’ in ons land, zag ik wel wat in de Chinese aanpak. Dat verklaart ook direct waarom we dat dus niet deden, want een zeer ruime meerderheid, en niet alleen mensen dicht bij het vuur, hadden daar een afwijkende mening over. Ik meen, heel eigenwijs en inflexibel, ook nu nog dat we beter de zaak anderhalve maand in het slot hadden kunnen gooien waar dat virus zich openbaarde, om dat virus uit te stampen, en daarna de draad weer op te pakken. Of, als dat onze logistieke en organisatorische capaciteit te boven ging, als overheid de handdoek meteen maar in de ring te gooien, en tegen de burger te zeggen: ‘Sorry mensen. Maar help jezelf, want aan ons heb je niks.’
Als we vervolgens toch, ‘heel intelligent’, proberen maatwerk te leveren, met maar één parameter die leidend is, en dat is de ‘IC-capaciteit’, dan is dat zelfmoord. Zo verkondigde ik al in februari. Maar als ik het besprak met mensen om mij heen, dan was er bar weinig draagvlak voor die opvatting. Het is geen complot dat we in ons deel van de wereld keuzes maken die de pijn maximaliseert, zo is mijn stellige overtuiging. Ik realiseer mij dat je kunt redeneren dat iemand, ergens, vooraf bedacht dat als er een wereldwijde pandemie zou worden ontketend, de ‘westerse’ landen kansloos waren door hun obsessie met ‘democratie’, die bij ons zo is misvormd, dat we allemaal ‘inspraak’ willen, en ook krijgen, dat het voor ons economisch, cultureel en sociaal een nekschot zou zijn. Dat kan autonoom leiden tot speculatie over boze opzet, en daarmee is dan de ‘complot theorie’ geboren, die vervolgens een geheel eigen leven gaat leiden, en het verder zonder enig bewijs kan stellen.
Hoe groter vervolgens de onmacht, hoe stelliger we geloven dat het allemaal kwade opzet is. Die hysterische reactie sluit naadloos aan bij reeds aanwezige argwaan tegen landen of invloedrijke eenlingen, alsmede degene die reeds in een vroeg stadium waarschuwde voor chaos en kaalslag, in het bijzonder waar die laatste maatregelen aanprees die de ‘institutionele vijand’ in eigen land doorvoerde. Inplaats van tot inkeer te komen, en met hangende pootjes op onze schreden terug te keren, tóch niet zo ‘intelligent’, is de neiging vervolgens om met verdubbelde inzet door te drukken op de ingeslagen weg. Mijn observatie is dan dat als je dat doet, de uitkomst van die keuze eveneens voorspelbaar is, waar het onherroepelijk leidt tot een ‘Big Brother’ die op enig moment resoluut ingrijpt. Of de chaos ontaardt in ‘broederlijke twisten’, en het eind van de beschaving, welvaart een welzijn op het altaar van het ‘Eigen Gelijk’.
Het is geen ‘complot’, maar een proces met een logische uitkomst. Falen heeft consequenties. In het bijzonder als de bevolking van een land zo is geconditioneerd dat men denkt dat er geen consequenties zijn. Omdat we het nu zo hebben geregeld dat iedereen die ‘verward’ is mag rekenen op ondersteuning door de overheid. Dat er altijd een ‘potje’ zal zijn voor de hulpelozen. Maar in een land zonder structuur, waarin ‘verwarring’ de norm is, en tevens een recht, wat we in onze verdwazing een ‘Open Samenleving’ zijn gaan noemen, is er niemand meer om dat ‘potje’ te vullen. Tot de overgrote meerderheid weer leert dat je je behoefte op het ‘potje’ moet doen, loop je maar rond met je poepbroek, dan. Dat is niet omdat iemand dat zo bedacht heeft, maar als je zelf je billen niet af kan vegen, en de zorg is niet ‘geregeld’, gaat het stinken. Je begint met het ideaal van een ‘Open Samenleving’, en je eindigt in het ‘Open Riool’. Of in de dwangbuis van ‘Big Brother’.
Laat mij u op dit punt nog even terugvoeren naar het begin van deze bijdrage. Dat hele proces begint met ‘Complot Feiten’, zoals onthuld door Edward Snowden, Chelsea Manning en Julian Assange, en vele anderen. Met een keur aan mensen die menen dat ze er goed aan doen om in te grijpen op een wijze die u en ik ‘censuur’ noemen. Of geïnstitutionaliseerde leugenachtigheid. ‘Staatsgeheimen’ en ‘Spin’. In ons deel van de wereld meer en meer in dienst van het ‘Financieel/Militair/Media’-complex, met haar ambities om op het hoogste niveau van de voedselketen te mogen bepalen hoe het werkt in de wereld, en wie er de lakens uitdeelt. Een eindeloze reeks van vileine plannetjes die inmiddels ‘Complot Feit’ zijn, door overheden, of machtige organisaties die daar dicht tegenaan schurken, hebben ons vertrouwen in de overheid ondermijnd. En daar eten we nu de zure vruchten van.
Bedenk ook, dat achteraf rectificeren als een ‘complot’ uit de klauw giert, of een ‘leugenballon’ wordt lekgeprikt, het vertrouwen niet herstelt. Als het idee postvat dat de correcties achteraf slechts tot doel hebben een nóg groter ‘complot’ te beschermen, en dat wat in de openbaarheid komt slechts het topje van de ijsberg is, zijn de rapen goed gaar. En daar zitten we in het ‘westen’ nu dicht tegenaan, of we zijn er al overheen. En dan onderstreep ik nog maar eens, dat het niet uitmaakt of u denkt in termen van een ‘elite’ in eigen kring, of een ‘globalistisch cabal’, of in ‘Enge Russen / Enge Chinezen’ en hun handlangers binnen onze eigen volmaakte wereld.
Het begint bijna altijd met ‘Goede Bedoelingen’. Wij weten hoe het moet, en hoe het zit. Maar we moeten de ‘anderen’ zien mee te krijgen. Probleem is, dat ‘ze’ niet luisteren, en er is geen tijd te verliezen. In mijn geval, als ik begin dit jaar in de top van de voedselketen zou hebben gezeten, en ik wilde persé de ‘Chinese Oplossing’ erdoor drukken, om economische, culturele en sociale zelfmoord te voorkomen, had ik ook mijn toevlucht moeten zoeken tot ‘Complotten’. Slimme manieren om de institutionele weerstand in de samenleving te omzeilen, of te doorbreken, omdat er geen kijk op was dat voor elkaar te krijgen in een land met zeventien miljoen ‘experts’. Dat is het wat de mensen bedoelden die zeiden dat die ‘Chinese Oplossing’ in ons land niet kon. Maar moeten we dan maar accepteren dat we economisch, cultureel en sociaal zelfmoord plegen? Dat is een onmenselijk dilemma, als je oprecht meent dat er een enorme catastrofe dreigt. Beter is het om capabele mensen aan te stellen, die je na een aantal jaren weg kunt stemmen als ze het niet goed doen, en kunt houden als ze tegen de uitdaging zijn opgewassen, zonder in beton gegoten maximale termijn, en niet met zeventien miljoen mensen te willen regeren.
Wellicht moeten we nog eens terug naar de tekentafel waar het de ‘bestuurskunde’ betreft?