Gaat het nou te snel, of niet snel genoeg?
De ene groep is razend, omdat het ‘vijf-over-twaalf’ is, en er nog altijd geen ‘witte rook’ uit de schoorsteen van de vergaderzaal komt. De andere groep is bang dat we spijt krijgen van beslissingen die er op neerkomen dat we het kind met het badwater weggooien. Voor degenen die een hekel hebben aan kinderen, of ze nog niet hebben, is die lethargie iets onbegrijpelijks. Anderen nemen hun kinderen mee, en leren ze al demonstreren voordat ze hun naam hebben leren schrijven, omdat ze haast hebben om de aarde te redden, voor de kinderen.
Als ik zelf in mijn jonge jaren bezwaar aantekende, en stelde dat iets ‘niet kon’, dan verwierpen mijn ouders dat verzet met de gevleugelde woorden: ‘Alles kan, behalve lucht op een plankje spijkeren!’ Tikkeltje apart, en ik wed dat er tegenwoordig vast wel ergens knappe koppen zijn die bedacht hebben hoe je wel degelijk een gas met spijkers vast kunt zetten op een stuk hout. Maar waarom zou je dat doen? Overigens had ik uiteraard met grote regelmaat oplossingen in de aanbieding waar mijn ouders zonder verdere discussie pal voor gingen liggen. Als er tijd voor was wilden ze wel uitleggen waarom het niet kon, en in zeldzame gevallen vond ik dan toch een opening in hun tegenwerpingen. In alle andere gevallen was het niet raadzaam om te ‘drammen’, of het ‘lekker tóch’ te doen.
Dat was in een tijd waarin Nederland nog volop bezig was met de ‘wederopbouw’, en het systeem nog alle trekken vertoonde van ‘Industrieel Kapitalisme’. Het systeem waarvan we de laatste restjes nu aan het opruimen zijn, de boeren en de producenten, om ruim baan te maken voor het ‘Financieel Kapitalisme’, waarin alles mogelijk is, als je maar betaalt. Als de ene leverancier niet kan leveren wat jij vraagt, dan stap je naar de andere. Daarbij gaat het zowel over materiële als immateriële zaken. En omdat we geld in overvloed hebben, waar we gewoon wat extra ‘enen’ en ‘nullen’ bij kunnen schrijven op rekeningen, was dat niet het probleem. Dat begint het nu wel te worden, omdat meer en meer producenten en leveranciers onze ‘markt’ beginnen te mijden. Als we hen zelf al niet de toegang hebben ontzegd.
Wat nou als niemand nog kan, of wil leveren?
Dan komt het volk in opstand. Stampvoetend eist men dat problemen worden opgelost. Ze hebben er recht op! Want ze betalen belasting, en de politieke partij waar ze op hebben gestemd heeft het hen beloofd! Goede kans dat ze, ‘onder de streep’, helemaal geen belasting betalen, omdat ze ‘netto’ ontvangers zijn, waar hun hele inkomen, en alle subsidie waar hun huishouden op drijft, direct, of indirect, van de overheid komt. Maar hoezo is dat een probleem?!
Dat probeer ik hier al enige jaren uit te leggen. Het valt in onvruchtbare aarde, omdat mijn bedenkingen gezien worden als kenmerkend voor een ‘bejaarde’ die niet wil veranderen. ‘Kan niet’ is ‘conservatief’, en ‘conservatief’ is ‘uit’. Zelfs ‘Rechtse’ partijen zijn ‘Links’, en iedereen roept om het hardst: ‘Waar een wil is, is een weg!’ Waarop ik van mijn kant tegenwerp dat je zekere veranderingen niet moet ‘willen’, omdat de ‘weg’ doodloopt. Te duur. Op enig moment is het geld op, en dan? Daar kwamen de bezwaren van mijn ouders, en leerkrachten in mijn eigen jonge jaren ook op neer. Duur niet alléén uitgedrukt in geld, maar ook in gevolgen voor de samenleving op de iets langere termijn.
Waar mijn eigen ontwikkeling mij op het spoor zette van het denkwerk van die veelvuldig aangehaalde Schot Adam Smith, en zijn ‘Wealth of Nations’, kwam dat eveneens door mijn ‘conservatieve’ opvoeding, in die zin, dat mijn ouders niet wilden lenen, maar vonden dat je zekere uitgaven pas kon doen als je voldoende gespaard had. En ik kon hoog en laag springen, maar een voorschot op mijn (karige) zakgeld was onbespreekbaar. Dan nam ik maar een ‘krantenwijk’, en/of een ‘vakantiebaan’, en zo verdiende ik zelf mijn eerste geld, en leerde ik wat de waarde was van geld. Maar ik zag ook dat mijn ouders geen ‘ondernemende’ types waren, waar een lening, mits goed geïnvesteerd, leuk kon renderen. Maar wee je gebeente als je geld leende voor consumptieve doeleinden! Dat was een valkuil.
En dan leef ik nu in een land waar de overheid zich suf koopt aan ‘spullen’ en ‘leuke dingen voor de mensen’, waar we het geld niet voor hebben, interend op wat de productieve generaties voor deze generatie bestuurders bijeen heeft gesprokkeld aan ‘Wealth’, waar nodig met rekenkundige ‘toverkunsten’ waar het GDP wordt opgehoogd met de ‘opbrengsten’ van criminele activiteiten, en de productie van ‘vuurwerk’ voor Oekraïne en andere oorlogen, wat evident aan de andere kant op de balans hoort te staan, als een ‘last’.
Waar ik hier op mijn blog zeg dat het systematisch afbreken van de industrie, en het termineren van land- en tuinbouw ‘niet kan’, bedoel ik niet dat het fysiek niet mogelijk is. Degenen die daar hun zinnen op hebben gezet trekken de portemonnee, ‘compenseren’ de ondernemers, de boeren en tuinbouw-bedrijven, en laten zien dat het ‘wél kan’. Je moet het gewoon willen, en zien dat je de macht krijgt over de portemonnee, want ze betalen het niet uit eigen zak. Integendeel! Ze laten zichzelf ook betalen uit die portemonnee, én zorgen voor geld voor de actiegroepen en ‘studies’ van ‘Wageningen’, en andere intellectueel beperkte, agenda-gedreven instellingen, en juristen die die collectieve suïcide afhameren als conform een vaag verdrag, of ‘Regelgeving’ uit ‘Brussel’ die boven de nationale wetgeving gaat, ook al is ‘Brussel’ geen verantwoording schuldig aan degenen van wie die portemonnee is.
Onpraktische mensen die geen idee hebben waar ‘Abraham de Mosterd haalt’, maar wel eisen dat ‘Mosterd’ in ruime mate voorradig is, vindt je over het hele politieke spectrum, maar in zijn uitwerking is het ‘Rechts’, in die zin dat het onherroepelijk leidt tot een feodale structuur, waar productieve mensen gedwongen worden te leveren, zonder betaling in een ‘munt’ waar ze iets mee kunnen. Op het internet kwam ik tegen dat Italië onder de fascistische premier Meloni uit de ‘BRI’-stapt, het concept van een ‘Vrije Markt’ dat wordt gedragen door China en Rusland, waar steeds meer landen zich bij aansluiten. De tegenstanders vinden we onder de ‘Rijke Landen’. Er wordt gesuggereerd dat Meloni door de Amerikanen onder druk is gezet, maar ik vrees dat er geen druk nodig was. Meloni is een exponent van een ‘zekere generatie’ die denkt in ‘oplossingen’ waar het collectief voor moet betalen, en of dat geld ‘rendeert’ of niet, is van generlei betekenis. Het is dat element dat politici die zichzelf zien als ‘Links’ samenbrengt met ‘Rechts’, waarbij extremisten in beide kampen zij aan zij vechten tegen China en Rusland, de productieve landen.
Fascisten, communisten, socialisten, anarchisten, democraten, en andere ‘Graaiers’ in de ‘Rijke Landen’ hebben hun verschillen van mening, maar ze zijn verenigd in hun Unipolaire streven naar de vernietiging van de ‘Industrieel Kapitalistische’ wereld die de goederen en de grondstoffen produceert. Zie HIER hoe een volksvertegenwoordiger uit Amerika belooft Taiwan te redden door bij de eerste tekenen van onraad de fabrieken waar de ‘chips’ worden geproduceerd, waarmee Taiwan zich wereldwijd onderscheidt van de rest van de wereld, plat te bombarderen. Van ‘Links’ naar ‘Rechts’ in de ‘Rijke Landen’ is dat de impuls. We hebben het voorheen rijkste land van het Afrikaanse continent, Libië, verwoest, en de mensen daar aan de bedelstaf gebracht, en ondergedompeld in tribale strijd, en we zijn er collectief trots op. Tribale strijd in Afghanistan, Irak, Syrië en Oekraïne inspireert ons om diep in de buidel te tasten om de verwoesting van ‘Wealth’ handen en voeten te geven, terwijl we de erfenis er doorheen jagen. Wat ging er verkeerd? Gaan we te snel? Of niet snel genoeg?
Nee, met snel heeft het niets te maken. En nu gaat het snel bergafwaarts. Je kunt dat met het blote oog zien. En binnenkort blijkt ‘Rijk’ te verwijzen naar onze ‘Rijke Fantasie’, en niet naar ons vermogen om iets van waarde te produceren, noch om de spullen die we nodig hebben te kopen. Welke ‘Tamper Tantrum’ dan de meeste schade toebrengt, ‘Links’ of ‘Rechts’, daar durf ik geen voorspelling over te doen. Technisch kunnen we dit proces nu nog stoppen. Maar mijn vrees is dat we verslaafd zijn geraakt aan ‘Easy Money’, en dat we het mentaal niet op kunnen brengen. Junkies.