Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Afghanistan

'Wat heeft 20 jaar Afghanistan Nederland gebracht?', kopte NRC vrijdag.

 

Een gapend gat in de schatkist, en veel militairen met PTSD. Een forse extra bijdrage aan de mondiale 'uitstoot' van schadelijke stoffen, tot nu toe vijfentwintig gesneuvelde, en nog een onbekend aantal voor het leven gehandicapte militairen. Een rel over 'tolken' die aan hun lot werden overgelaten, ophef over een held die zijn plas niet kan ophouden, en wellicht niet helemaal eerlijk is geweest bij de 'debriefing' na een missie die hem de heldenstatus bracht. Bijna 50.000 'Nieuwe Nederlanders' die het land zijn ontvlucht. En de bevestiging dat we de 'Bitch' zijn van de Verenigde Staten, en dat de NAVO geen 'Atlantische Defensieorganisatie' is, maar een mondiaal opererende Hegemon.

 

Ongetwijfeld ben ik nog wel het een en ander vergeten, maar dat waren wel de 'Highlights', als je ze zo kunt noemen. Als collectief hebben we ook de opiumteelt weer nieuw leven ingeblazen, en de nodige bruiloftsfeesten opgevrolijkt met een bommenregen. In het NRC-artikel worden die aspecten niet benoemd, en wordt gezocht naar de rechtvaardiging die gelegen zou zijn in het helpen van een bondgenoot, die op '9/11' was aangevallen door het monster dat het zelf in Afghanistan had gecreëerd, namelijk Al Qaida. De 'Taliban' worden in dit verband ook vaak genoemd, maar die organisatie bemoeide zich alleen met Afghanistan, en wat zij zien als de belangen van het land.

 

Daarnaast moeten we niet uit het oog verliezen dat de Verenigde Staten 'Grootse Plannen' had met het land, nadat het er jarenlang niet naar omgekeken had. Amerikaanse politici die lastige vragen kregen omdat ze het land hadden 'bevrijd' van de communisten, om het vervolgens uit te leveren aan een stel extremisten die weinig met gangbare mensenrechten hadden, haalden de schouders op. Brzezinski, Reagan en anderen fêteerden de extremisten en haalden hen naar 'Washington'. Het interesseerde ze de rozen dat het er na het vertrek van de communisten niet best uitzag voor vrouwen en mensen met een andere religie dan de Islam. Ze kregen pas weer interesse in Afghanistan toen de Sovjet-Unie definitief bezweek, en olierijke staten in de Kaukasus voor zichzelf begonnen. Met Amerikaans geld en expertise. Maar waar moesten ze heen met die olie? 

 

De vraag werd urgent toen Poetin aantrad in Rusland, en een 'minder gezellige' nationalistische koers ging varen, vanuit Amerikaans-globalistisch perspectief bezien. Gebruik maken van bestaande pijpleidingen die door Rusland liepen, zodat Poetin met zijn hand op de kraan zat, werd als 'onwenselijk' gezien. Nog voor Condoleezza Rice minister werd was ze voor haar werkgever, Chevron, al druk met het ontwikkelen van plannen om die olie via Afghanistan naar Pakistaanse havens te voeren. Maar de Taliban werkte niet mee. Tijdens een ontmoeting van de Amerikanen met vertegenwoordigers van de Taliban in Londen, hield de Amerikaanse onderhandelaar de wederpartij op enig moment voor: 'You either accept our carpet of gold, or we cover you under a carpet of bombs'. Het werd dus een bommentapijt.

 

Heeft het opgeleverd wat de Amerikanen hoopten te bereiken? Nee. Duidelijk niet. Wist Nederland dat dat speelde? Ja, zonder enige twijfel. Maar in de volksvertegenwoordiging kwam het niet langs. De 'dialoog' daar was een pervers stuk theater, zoals wel vaker. In Nederland leuterden de partijen over de 'Humanitaire Oorlog' om 'Links' te ontzien. De 'Linkse' partijen die uiteindelijk alles parafeerden zouden het knap lastig hebben gehad om aan hun kiezers uit te leggen dat het om de olie en de opium ging. Maar denk nou niet dat ze zich dat daar niet realiseerden. Het mocht alleen niet benoemd worden.

 

Degenen die in NRC aan het woord komen zien 'lichtpuntjes' in deze afgang. En dan wijzen ze erop dat we een 'wit voetje' hebben gehaald bij de Amerikanen als de voetvegen die de 'extra mile' wel willen gaan. Het plan voor een pijplijn via Afghanistan is afgeblazen, waarmee ook makkelijk ontkend kan worden dat het daar ooit over ging. Nu zijn alle ogen in het westen gericht op Nagorno-Karabach als cruciaal stukje grond voor een pijplijn waar Poetin geen vat op heeft. Het nieuwe ideaal is een corridor creëren tussen Azerbeidzjan en Turkije, maar dan moest er nog wel even van Armenië gewonnen worden. Dan nog is het nou niet echt een veilig gebied voor westerse bedrijven. Er kleeft bloed aan onze handen, en als de enige opbrengst dat 'witte voetje' is, dan is dat een goede reden om de teugels bij 'Defensie' strak aan te halen, en 'Onze Jongens' en volkeren elders in bescherming te nemen. Niet tegen onze vijanden, maar tegen onze beleidsmakers.

 

Go Back

Comment